Piers Paul Read, Człowiek żonaty

Jeśli feministce (w sferze poglądów, nie aktywizmu) mierzyć się z katolickim tradycjonalistą w rozkminach na temat kryzysu wieku średniego, to tylko w wyśmienitej formie literackiej. Jeden z krytyków (M. Coren) w sprawiedliwym świecie widzi Reada w gronie największych brytyjskich pisarzy, obok Barnesa, Rushdiego, Amisa. W rzeczywistości, krytycznie odnoszący się do feminizmu i homoseksualizmu Read, ze swoim przywiązaniem do konserwatywnych wartości i przyklejonymi etykietami katolika moralisty, budzi kontrowersje i uchodzi za pisarza „niemodnego”. Prof. T.Bela (UJ) barwnie określa reputację Reada jako przyczajoną gdzieś w ziemi niczyjej pomiędzy entuzjastyczną recenzją a uwagą krytyczną.

Ideologicznie nie zgodziliśmy się w wyniku tej konfrontacji, ale nie można odmówić Readowi wnikliwości i błyskotliwości w analizie kondycji psychicznej na półmetku życia. Przy czym nie samo psychologizowanie zajmuje autora, lecz moralne aspekty dokonywanych wyborów, z szeroko zarysowanym tłem stosunków społecznych i politycznych, presją środowiskową, ambicjami klasowymi, statusem finansowym, deklaratywną religijnością, wreszcie wzgardzanym idealizmem. Nie tylko nie zdradza zapędów do kolektywizacji moralności wokół wartości religijnych, ale też stanowi mocny krytyczny głos pod adresem środowisk katolickich, które z wiary uczyniły liść figowy dla skrytej za nim hipokryzji.

Pisarz daleki od prób czarowania językiem, urzekający inteligencją skrytą za „suchą” frazą. Obiegowych etykiet już nie zdejmie i modny już nie będzie. Dla mnie ciekawy i wartościowy.

Piers Paul Read, Człowiek żonaty

Jeśli feministce (w sferze poglądów, nie aktywizmu) mierzyć się z katolickim tradycjonalistą w rozkminach na temat kryzysu wieku średniego, to tylko w wyśmienitej formie literackiej. Jeden z krytyków (M. Coren) w sprawiedliwym świecie widzi Reada w gronie największych brytyjskich pisarzy, obok Barnesa, Rushdiego, Amisa. W rzeczywistości,...

Książka trafiła doskonale w moje obecne przemyślenia na temat małżeństwa i odpowiedzialności za nie. Zdecydowanie polecam do przeczytania facetom po 40-stce oraz z długim stażem małżeńskim :)

Książka trafiła doskonale w moje obecne przemyślenia na temat małżeństwa i odpowiedzialności za nie. Zdecydowanie polecam do przeczytania facetom po 40-stce oraz z długim stażem małżeńskim :)

Mam taki nawyk, że zanim rozpocznę czytać książkę dowiaduję się o czym ona jest, czytam notki o autorze, w jakim momencie życia ją napisał - to takie przygotowanie się do przeżycia zaserwowanej przez niego historii. Tak samo zrobiłam z "Człowiekiem żonatym". W skrócie John jest żonaty z Clare, poznaje Paulę, ona chce się z nim ożenić, ale on nie chce się rozwieść, to wszystko doprowadza do "zaskakującego rozwiązania". Wszystko pięknie tylko szkoda, że John poznaje Paulę ok 150 strony (książka ma 300 stron). :D Przy setnej stronie rzuciłabym tą książką w kąt gdyby nie moja zasada o tym, że czytam do końca wszystko co zaczynam. I dobrze, że się nie poddałam bo okazuje się, że te nudne początkowe wydarzenia sprawiły, że wiedziałam co kierowało Johnem kiedy wydarzenia nabrały tempa, myślałam jak John, czułam jak John i przeżywałam jego życie. Nie udałoby się to gdybym przez długie stronice nie poznawała jaki ten John naprawdę jest.
Kończąc, polecam nie poddawać się, nawet jeśli tracimy nadzieję, że akcja się nie rozkręci. Jeśli odłożymy książkę na półkę nigdy nie poznamy zakończenia, a ono może być zaskakujące.

Mam taki nawyk, że zanim rozpocznę czytać książkę dowiaduję się o czym ona jest, czytam notki o autorze, w jakim momencie życia ją napisał - to takie przygotowanie się do przeżycia zaserwowanej przez niego historii. Tak samo zrobiłam z "Człowiekiem żonatym". W skrócie John jest żonaty z Clare, poznaje Paulę, ona chce się z nim ożenić, ale on nie chce się rozwieść, to...