Jesteśmy społecznością, która kocha książki

to jedna z tych ksiazek, ktore zabralabym na bezludna wyspe. Pogodna, autoironiczna, bardzo optymistyczna. Jest to opis wykształconej Argentynki i jej walki o samopoznanie. Alejandra, malarka i krytyczka, postanawia spędzić lato swoich 49. urodzin w odosobnionym kurorcie La Paloma, a nie w modnej Punta del Este. W samotności ma nadzieję znaleźć wewnętrzny spokój i psychicznie przygotować się na nadejście „starości”. Ale jest córką dyplomaty, wdową po oficerze marynarki, matką trójki dzieci, babcią, a jej córki nie pozwalają jej zapomnieć. Zalewaja ją swoimi nieustępliwymi żądaniami dotyczącymi jej rezerw materialnych – i macierzyńskich. Chociaż uważają, że jest neurotyczna, ponieważ chce być sama, udaje jej się (chwiejnie) utrzymać się na ziemi.