„Dwa dni z Aniołem” (1984)
Wspaniale przedstawiony portret PRLowskiech elit zaściankowego wojewódzkiego miasta (z tych byłych województw). Dystyngowany warszawski adwokat przyjeżdża do miasta leżącego 40 km od wschodniej granicy, aby spotkać się z prokuratorem wojewódzkim w sprawie klienta osadzonego w areszcie od 9. miesięcy.
Włosy dęba na głowie stają, ale tak kiedyś było. Wóda leje się strumieniami zagryzana swojską i kaszanką, ręka rękę myje, a sędziowie odraczają sprawy z wokandy, bo pan prokurator na nogach nie może ustać i musi wyleczyć kaca samogonem u bezzębnego stróża na budowie.

„Homo Polonicus” (1992)
Nowobogacki Stasiu Bombiak odnalazł się w nowej polskiej rzeczywistości zakładając biznes gdzie się tylko da. Z Ruskimi handluje spirytusem i futrami, a z Niemcami prowadzi tajemnicze interesy. Po prostu światowy człowiek. Obiady jada w „Królewskim” a kolacje w „Marriotcie”. Żonie kupił video, żeby sobie odcinki „Dynastii” nagrywała.
Autor pokazując dzień z życia świeżo upieczonego biznesmena po przemianach ustrojowych, przy okazji kreśli ówczesną polską rzeczywistość. Najbardziej w starym stylu Marka Nowakowskiego. Świetne. Ktoś, kto jest fanem Hłaski, powinien poznać twórczość Nowakowskiego.

„Stygmatycy” (2005)
Czterech dziadków koło siedemdziesiątki nie może się pogodzić ze zmieniającą się rzeczywistością. Ich stara knajpa, do której chodzili przez kilkadziesiąt lat, zmienia swój wygląd i przeznaczenie. Kiedyś była „Małgorzatka” teraz jest „Las Vegas”. Z tego powodu są tam niemile widziani, wręcz wyganiani, aby przypadkiem nie siali, wśród nowej dystyngowanej i biznesowej klienteli, dyskomfortu swoimi osobami. Na początku trochę mnie raziło to, że te dziadki nic nie robią innego tylko w tej knajpie, o tej knajpie, słowem ich życie, to ta knajpa. Ale Nowakowski tak to ujął i ogarnął całość, że finał opowiadania zwalił mnie ze śmiechu z nóg, mimo potężnej goryczy jaka i tak zostaje po ustaniu chwilowej radości.

„Strzały w motelu „George”, czyli skarb Krwawego Barona” (1997)
Mini powieść sensacyjna. Umyślnie groteskowa i przejaskrawiona. W krzywym zwierciadle ukazująca ówczesną sytuację polityczną Polski, jak i polską mentalność, robiąca oko do czytelnika, momentami bezpośrednio się do niego zwracająca („drogi Czytelniku”). Zupełnie od czapy, jak dla mnie, chociaż było śmiesznie momentami. Ale na szczęście sam autor kończąc opowieść zauważył: „Kończymy te bajdy ciotki Adelajdy!”.

„Dwa dni z Aniołem” (1984)
Wspaniale przedstawiony portret PRLowskiech elit zaściankowego wojewódzkiego miasta (z tych byłych województw). Dystyngowany warszawski adwokat przyjeżdża do miasta leżącego 40 km od wschodniej granicy, aby spotkać się z prokuratorem wojewódzkim w sprawie klienta osadzonego w areszcie od 9. miesięcy.
Włosy dęba na głowie stają, ale tak kiedyś...