To trzecia cześć – uwaga! – heksalogii. Podziwiam wiernych czytelników, ja na szczęście zabrałem się od razu za część trzecią i absolutnie nie żałuję, że pominąłem poprzednie. Nic nie straciłem. To zła książka.

Ona, główna bohaterka, to jakżeby inaczej, coś jakby królowa świata. Ten świat bez niej istnieć nie może, choć jakoś istniał wcześniej. Za cokolwiek się weźmie, to zaraz naprawi. Od tak, całkowicie bez wysiłku. Jeśli nawet nie posiada umiejętności to sen przywędruje i wszelkie spiski zagrażające porządkowi pozanaturalnego świata zostaną szczęśliwie ukrócone.
Pozanaturalnego? Aha, nie powiedziałem, że ten świat to niebo, piekło, magiczne coś, od czasu do czasu tylko ziemia zamieszkała przez przydomowe stworki wprost ubóstwiające główną bohaterkę, że ona, och! taka nadzwyczajna! Zresztą tak ma w tej książce niemal każdy. Taki na przykład wspaniały generał, sława, własną połowicę wygania, bo ją, przybraną córę uwielbia bardziej. To ciekawa postać półdemon i 230 centymetrów wzrostu, a chłopie wprost poczciwe. Niezła jazda!
Tak naprawdę ten ponadnaturalny świat to jednak nasza poczciwa ziemska rzeczywistość, tylko odrobinę udziwniona, ale bez przesady, jeszcze ktoś by naprawdę się przejął. Nie ma powodu! Czytelnik bez trwogi może brać tę przydługą opowieść do ręki, żadne nadmierne zaskoczenia i zachwyty mu nie grożą. Bo niebo, to jednakże takie miejsce nie do końca miłe, solidnie naznaczone pierwiastkiem zła. A piekło też nie przesadnie złe, bo porządnie zarządzane przez Luca, czyli Lucyfera, fajnego gościa, który tylko taki nieco mroczny imidż ma. Pewnie laski na to wyrywa na potęgę. Podobnie jak niejaki Baal. Ten do dopiero ma branie! Ale poza tym imidżem nie ma co oczekiwać czegoś więcej. Poza niebem i piekłem także odkrywamy świat magiczny. W nim egzystują wiedźmy, a zatem i nasza główna bohaterka, która skrzydła sowie zdobywa! One takie piękne, i w ogóle, rzecz której każdy powinien jej zazdrościć, na szczęście nie są stałe ujawniają się tylko od czasu do czasu. Pojawią się, zafalują, czy co tam, zazdrosne dziewczynki widząc je popiszczą, po czym znikają grzecznie, jedynie tatuaż zostawiając. Ale dość dygresji. W świecie magicznym też niespecjalnie magicznie, prawa jakby z naszej poczciwej Ziemi żywcem przeniesione, a demony po tym jak się spocą, to oczywiście maszerują pod prysznic. Diabły też.
Diabeł to ukochany naszej głównej bohaterki. To diabeł, zazdrosny jest. Mniej więcej jak dwunastolatek. Anioł to kolejny ukochany naszej bohaterki, ale taki bardziej przyjaciel. Żeby zaraz nikomu nie przyszły namyśl jakiekolwiek zberezeństwa. Anioł rumieni się jak odczuje pożądanie (przypadkiem rzecz jasna uczestnicząc mentalnie w scenie łóżkowej naszej bohaterki i jej ukochanego diabełka) i w ogóle jest taki przytulaśny. Przytula zgnębionych. Leżą tak sobie w łóżko w troje, przytuleni i szczęśliwi. Taka perwersyjka, ale maleńka.

Bohaterka strzeże porządku, wszyscy oczywiście ją kochają, taka nadzwyczajna jest. Tylko jeden typ naprawdę jej nie lubi, to archanioł Rafael (czemu nie Rafał?). Polubiłbym za to typka, gdyby nie to, że on jest taki, jak wszystko w tej książce – nie do zniesienia! Rafael niby ładny, ale brzydki, choć jego brzydotę, a właściwie jego zły zapach odczuwa tylko główna bohaterka. Przez co zmierzyć się z nim musi. Rafael w czasie pojedynku łamie kolejne zasady i nikt, nikt tego nie przerywa! Niedorzeczność? Bynajmniej, zasada organizacji tej książki.
Oto przykład kolejnej: straszny Abaddon – niszczyciel, to naprawdę zacna dusza i jak nasza wspaniała Jada potraktuje go magią miłosną, a później nad nim popsychologizuje, to oczywiście okaże się, że to równy chłop. Jak trafi się potrzeba to własna katanę pożyczy. Miecz, oczywiście. Bo w zaświatach walczy się żelazem, żadnymi tam ognistymi klingami.
Wszyscy są po prostu fajowi.
Nasza wspaniała wiedźma wzrusza i łka nad niesprawiedliwością, od czasu do czasu racząc nas jakimiś PRZEOGROMNYMI mądrościami i z czułością przytulając do serca kogo się da. Biedne te nieszczęśliwe dzieci, którymi się zajmuje. Ona uczy odkrywać je uczucia. Nie ogarnia Was wstrząs na samą myśl? Te wszystkie pokłady złego smaku! Całe życie, bardzo długie, bo te wszystkie pozanaturalne stwory żyją wiekami, zmarnowane! Brr!

Słowem schemat goni schemat, niedorzeczność walczy o prymat z bzdurą. Czy przypadkiem? Nie mogłem uwierzyć, że coś takiego, to nie pastisz, choć jak na pastisz stanowczo przydługi. Postanowiłem, że poczytam o autorce. A to doktor nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa. To nie byle kto. Ot tak spłodziła takiego potworka? Może to zamierzona kpina? Ale wtedy humoru byłoby więcej. A tak humor. Jest, a jakże, a jaki? Jasne, że taki poniżej pasa. Uwaga śmiesznie: główna bohaterka nosi majteczki w kropeczki, a jej kochaś, grzeczny diabeł w paseczki. Jaja nie?

Załóżmy jednak, że autorka będąc świadoma wszystkich tropów literackich, umyślnie napisała to, co napisała. Może sobie kpiła? Może. Ale ja męczyłem się to czytając, a męczę się czytaniem wtedy, kiedy czytam coś złego.

To zła książka.
Choć nie absolutnie. Trzeba dać jej więcej niż jedną gwiazdkę, ale niewiele więcej. Zatem niech będą dwie.
Szczerze odradzam!

To trzecia cześć – uwaga! – heksalogii. Podziwiam wiernych czytelników, ja na szczęście zabrałem się od razu za część trzecią i absolutnie nie żałuję, że pominąłem poprzednie. Nic nie straciłem. To zła książka.

Ona, główna bohaterka, to jakżeby inaczej, coś jakby królowa świata. Ten świat bez niej istnieć nie może, choć jakoś istniał wcześniej. Za cokolwiek się weźmie, to...