To... się nawet da czytać!
Nie jest to może jakaś wyszukana literatura przekazująca górnolotne myśli, ale mimo wszystko jestem pod ogromnym wrażeniem różnicy poziomów między pierwszą i drugą, a trzecią częścią. Owszem, zdarzają się zgrzyty, dziwne zdania i określenia, ale jest ich nieporównywalnie mniej. Prawie da się to czytać bez ołówka do pisania złośliwych notatek. Unika dalej jest idealna, ale już nie irytuje tak jak na początku. Ba, tutaj da się ją lubić, bo nie jest cały czas bohaterska, nieomylna i wspaniała. Teraz czasami jest krucha, delikatna i potrzebuje ochrony. Stała się bardziej realna ze swoimi rozterkami, niepewnością i smutkami. W końcu też jasno określono jej funkcję w Sefirze.
Do tego pojawiły się dość fajne rozwiązania fabularne. W poprzednich tomach one też się zdarzały, ale niestety były przytłoczone przez zły styl i dlatego nie mogły się dobrze przebić. Tym bardziej jest mi smutno, że ktoś puścił do druku poprzednie części, bez uprzedniego popracowania nad tekstem. Gdyby tak się stało, to te książki mogłyby być całkiem przyjemną pozycją dla młodzieży.
Jesteśmy postawieni w dość niekomfortowej sytuacji, gdyż "Sekretny rozdział" opowiada o wydarzeniach sprzed "Płomienia życia", a ja jestem zwolenniczką czytania w kolejności wydawania książek, ponieważ uważam, że opisu historii będącej genezą opowieści właściwej nie docenimy w odpowiedni sposób, jeśli nie znamy fabuły w głównych częściach oraz nie zdążymy przywiązać się bohaterów i świata. Ponadto prequele dużo objaśniają i wyjawiają wiele tajemnic i dopiero wtedy często opowieść nabiera sensu, a my oglądamy pełny obraz sytuacji. Gdy przeczytamy je na początku, to sami sobie spojlerujemy książki. W tej sytuacji jednak nie wiem czy ostatnia część jest na tyle dobra, żeby była warta przebijania się przez 800 stron miernej literatury. Skłaniam się do odpowiedzi, że nie. Zatem chyba już lepiej zacząć i skończyć na tym tomie.

To... się nawet da czytać!
Nie jest to może jakaś wyszukana literatura przekazująca górnolotne myśli, ale mimo wszystko jestem pod ogromnym wrażeniem różnicy poziomów między pierwszą i drugą, a trzecią częścią. Owszem, zdarzają się zgrzyty, dziwne zdania i określenia, ale jest ich nieporównywalnie mniej. Prawie da się to czytać bez ołówka do pisania złośliwych notatek....