Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie dziwię się, że autor nie chciał ujawniać swojej tożsamości i wydał to pod pseudonimem. Siadając do "Uniki" wiedziałam, że jest to fantastyka dla nastolatków i nie nastawiałam się na literaturę wysokich lotów. Właśnie dlatego zaczęłam ją czytać, bo chciałam się po prostu zrelaksować przy ciekawej przygodzie bez rozkminiania nad trzecim dnem opowieści. Miałam rację - nie jest to ambitna lektura, jednak wszystko by było dobrze, gdyby nie tragiczny styl i język. Oprócz dziur logicznych i fabularnych w odbiorze najbardziej przeszkadzały mi właśnie te dwie rzeczy. Zasadniczą wadą książki jest fakt, że chyba nikt nie przeczytał jej przed puszczeniem do druku, bo gdyby widziała ona korektę i redakcję, to może udałoby się z wielkim trudem wycisnąć cokolwiek z tej fabuły. Zastanawiałam się czy dać tej książce taryfę ulgową ze względu na powyższe i przyznać jej dwie gwiazdki, bo jakby ktoś nad nią się chwilę zastanowił, to byłaby w miarę znośna, ale stwierdziłam, że niechlujstwo należy piętnować. Jest tyle aspektów, które mnie w tej książce odrzuciły, że nawet nie mam ochoty przypominać sobie ich wszystkich i ich tutaj wypisywać. Napiszę o trzech najgorszych moim zdaniem. Po pierwsze bohaterowie są niestabilni emocjonalnie, szybko przechodzą od radości do gniewu i z powrotem oraz odczuwają najczęściej silne emocje nieadekwatne do sytuacji. Albo są zatopieni w swoich myślach, odrętwieni i otępiali, choć jeszcze przed chwilą byli zaciekawieni, albo są rozemocjonowani, niecierpliwi i bardzo podekscytowani jakby zaraz były święta. Nie ma stanów pośrednich. Po drugie główna bohaterka to typowa przedstawicielka marysuizmu. Najlepsze, że najczęściej po kilka lub kilkanaście jej przymiotów jest upakowane w jednym zdaniu. I tak Unika jest piękna, mądra, cudowna, wytrwała, odważna, potężna, wspaniała, obdarza wszystkich swoim blaskiem i pogodą ducha, wszyscy ją kochają, a poza tym jest pełna altruizmu, energiczna, elegancka, zmysłowa...(rzygam). Po trzecie - UFNOŚĆ. Autor jest chyba chory, jeśli nie napisze przynajmniej raz na dwie strony, że ktoś odczuwał UFNOŚĆ, albo pokładał UFNOŚĆ, albo wykazywał UFNOŚĆ, albo odznaczał się UFNOŚCIĄ. Ja też jestem chora, ale z innego względu, choć z podobnej przyczyny. Pomijając już fakt, że nigdy nie jest napisane do kogo/czego odczuwają tę UFNOŚĆ. Przykład, aby zobrazować powyższe punkty: Zdanie normalne - Unika podeszła do biblioteczki i wyciągnęła z niej książkę. Zdanie zUnikowane - Dobra, inteligentna i potężna Unika podbiegła lekko i z niespotykaną gracją do ogromnej staromodnej biblioteczki i chwyciła w swoje smukłe eleganckie palce opasły tom z pięknie zdobioną okładką. Odczuła zachwyt i ufność. Ja wiem, że to ma niewiele sensu, ale właśnie tak są tam skonstruowane zdania. Wisienka na torcie: swoim pseudonimem autor nazwał też Wyrocznię. Tak, mądra i piękna Wyrocznia ma na imię Allibis. Ot, skromność. Książka ani nie dostarczy porządnej rozrywki, ani nie rozwinie. Nie polecam.