Pomysł na fabułę genialny - ale niestety potencjał zmarnowany. Dużo absurdalnych historii, brak profesjonalizmu w działaniach służb. Męczyłam większą część książki - momenty mnie ciekawiły. Gdyby dopracować to byłaby niezła perełka. Nie powaliła mnie.

Pomysł na fabułę genialny - ale niestety potencjał zmarnowany. Dużo absurdalnych historii, brak profesjonalizmu w działaniach służb. Męczyłam większą część książki - momenty mnie ciekawiły. Gdyby dopracować to byłaby niezła perełka. Nie powaliła mnie.

Po lekturze pierwszej części zmagań komisarza Joony Linny z przestępczością odłożyłam książkę z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony opis na okładce (jak to zwykle bywa) obiecuje trzymające czytelnika w napięciu zdarzenia, z drugiej - dostajemy gmatwaninę wątków, z których część porzucona jest w połowie, pozostałe zaś dają wrażenie, że autorzy mieli wiele pomysłów i niestety postanowili wszystkie je zmieścić w jednym tomie. Milczeniem należałoby pominąć niekompetencję szwedzkiej policji czy kondycję tamtejszej psychiatrii i wątpliwe umiejętności personelu medycznego (z niedowierzaniem przyjęłam fakt, że prowadzący badania nad między innymi dynamiką grup terapeutycznych Erik Maria Bark nie zauważył tworzenia się określonej struktury hierarchicznej wśród prowadzonych przez siebie pacjentów). Krótko mówiąc - sporo rozczarowań i tylko Joona Linna ratuje sytuację. Ogółem książka przeciętna, ale przez wzgląd na nieustępliwego komisarza, który jak zwykle miał rację, dodaję jedną gwiazdkę.

Po lekturze pierwszej części zmagań komisarza Joony Linny z przestępczością odłożyłam książkę z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony opis na okładce (jak to zwykle bywa) obiecuje trzymające czytelnika w napięciu zdarzenia, z drugiej - dostajemy gmatwaninę wątków, z których część porzucona jest w połowie, pozostałe zaś dają wrażenie, że autorzy mieli wiele pomysłów i...

Bardzo długa opowieść. Bardzo przegadana chaotyczna i nużąca. Bardzo niespójna i jakby sami autorzy do końca nie wiedzieli o czym chcą pisać. Zwykle kryminały skandynawskie są dobre, a tutaj jednak tego nie zauważyłam. Dużo wątków, dużo nudnych i niepotrzebnych dialogów. Tytuł hipnoza, więc ten wątek można by było pociągnąć, a temat jest lekko muśnięty. Nie ma też sprecyzowanego gatunku. Miał być kryminał, a jest obyczajówka z niewyobrażalnie tanimi romansowymi pornograficznymi wstawkami. Jakie to było tanie i słabe. Disco Polo literatury. Tak na dobrą sprawę tutaj nie wiadomo o co chodzi i co to ma być. Nie ma klimatu kryminału w najmniejszym stopniu. Grafomaństwo w czystej postaci. Sprawdzę jeszcze drugą część, ale ten niby kryminał spokojnie można sobie darować. Momentami byłam zła, że to czytam.

Bardzo długa opowieść. Bardzo przegadana chaotyczna i nużąca. Bardzo niespójna i jakby sami autorzy do końca nie wiedzieli o czym chcą pisać. Zwykle kryminały skandynawskie są dobre, a tutaj jednak tego nie zauważyłam. Dużo wątków, dużo nudnych i niepotrzebnych dialogów. Tytuł hipnoza, więc ten wątek można by było pociągnąć, a temat jest lekko muśnięty. Nie ma też...

zastosowanie hipnozy w terapii osób z problemami psychicznymi ,ciarki człowieka przechodzą .

zastosowanie hipnozy w terapii osób z problemami psychicznymi ,ciarki człowieka przechodzą .

Za porwaniem syna stała Lydia- kobieta z byłej grupy terapeutycznej tytułowego hipnotyzera. w przeszłości porwała ona małego chłopca i więziła go przez kilka lat.

Za porwaniem syna stała Lydia- kobieta z byłej grupy terapeutycznej tytułowego hipnotyzera. w przeszłości porwała ona małego chłopca i więziła go przez kilka lat.

Przyjęło się, że Skandynawia słynie ze świetnych kryminałów. Jednak czy aby na pewno? Jak wiele z tych powieści jest rzeczywiście wybitna? Do wybitnych na bank nie należy "Hipnotyzer". To moje pierwsze zetknięcie z twórczością Larsa Keplera. Od początku dobrze się czytało, fabuła była intrygująca, historia lekarza, który słynął z badań nad hipnozą, ale w pewnym momencie to porzucił w tajemniczych okolicznościach i obiecał, że nigdy więcej nie będzie poddawał ludzi hipnozie. Jednak musiał zrobić wyjątek gdy pochodzący z Finlandii komisarz Joona Linna poprosił go o wydobycie z ciężko ranionego nastolatka co stało się z jego pomordowaną w bestialski sposób rodziną. Pisarz poświęcił trochę czasu na śledztwo, ale popełnił typowy błąd dla wielu autorów kryminałów i thrillerów. Pomieszał tu kilka różnych zbrodni, wrzucił do jednego kotła seryjnego zabójcę, psychicznie chorą kobietę z przeszłości, dzięcięcy gang udający Pokemonów (ależ to było durne),zdradę, porwanie, lekomanię. Zachowanie bohaterów było często bardzo absurdalne, policji jeszcze bardziej. Końcówka to już był potworek, zero jakiegokolwiek realizmu, naciągane niesamowicie. Bohaterowie nie byli pełnowymiarowi, ich emocje były dziwne. Ogółem średniak i zmarnowany potencjał na przyzwoity kryminał. Przerost ambicji twórcy przy braku odpowiednich umiejętności.

Przyjęło się, że Skandynawia słynie ze świetnych kryminałów. Jednak czy aby na pewno? Jak wiele z tych powieści jest rzeczywiście wybitna? Do wybitnych na bank nie należy "Hipnotyzer". To moje pierwsze zetknięcie z twórczością Larsa Keplera. Od początku dobrze się czytało, fabuła była intrygująca, historia lekarza, który słynął z badań nad hipnozą, ale w pewnym momencie to...

Książka z każdą stroną wciągająca coraz bardziej. Autorzy prowadzą wielowątkową narrację, skłaniającą do przemyśleń na temat zachowań ludzkich. Bardzo zaciekawił mnie hipnoza w terapii i możliwe, że zgłębię ten temat bardziej.

Zdecydowanie sięgnę po kolejne części o Joonie Linnie.

Książka z każdą stroną wciągająca coraz bardziej. Autorzy prowadzą wielowątkową narrację, skłaniającą do przemyśleń na temat zachowań ludzkich. Bardzo zaciekawił mnie hipnoza w terapii i możliwe, że zgłębię ten temat bardziej.

Zdecydowanie sięgnę po kolejne części o Joonie Linnie.

Świetnie skonstruowana intryga. Polecam wszystkim miłośnikom kryminałów.

Świetnie skonstruowana intryga. Polecam wszystkim miłośnikom kryminałów.

Już po pierwszym zdaniu prologu wiedziałam, że to będzie dobry kryminał, ale aura tajemnicy, cienie przeszłości i genialne ukazanie wszystkich zakamarków w labiryntach umysłów głównych bohaterów zaskoczyło nawet mnie.
Nie jestem fanką kryminałów. Ba! Stroniłam od nich. Już nie będę. Obiecuję.
"Hipnotyzer" ujął mnie tak bardzo, że podążyłam za głębią jego oczu, głosu. Stawiałam pierwsze nieśmiałe kroki w morzu podświadomości przez cudowne dwa wieczory.
Uwielbiasz kryminały? Przeczytaj.
Nie lubisz? Przeczytaj tym bardziej.
Daj jej szansę. Zahipnotyzuje Cię sobą.

Już po pierwszym zdaniu prologu wiedziałam, że to będzie dobry kryminał, ale aura tajemnicy, cienie przeszłości i genialne ukazanie wszystkich zakamarków w labiryntach umysłów głównych bohaterów zaskoczyło nawet mnie.
Nie jestem fanką kryminałów. Ba! Stroniłam od nich. Już nie będę. Obiecuję.
"Hipnotyzer" ujął mnie tak bardzo, że podążyłam za głębią jego oczu, głosu....

Trafić przypadkiem na dobrego autora , to jak trafić w totka. Lars Kepler to takie trafienie. Seryjny,hipnoza, psychiatryczni, tajemnica i szwedzka zima. Warto

Trafić przypadkiem na dobrego autora , to jak trafić w totka. Lars Kepler to takie trafienie. Seryjny,hipnoza, psychiatryczni, tajemnica i szwedzka zima. Warto