Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po lekturze pierwszej części zmagań komisarza Joony Linny z przestępczością odłożyłam książkę z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony opis na okładce (jak to zwykle bywa) obiecuje trzymające czytelnika w napięciu zdarzenia, z drugiej - dostajemy gmatwaninę wątków, z których część porzucona jest w połowie, pozostałe zaś dają wrażenie, że autorzy mieli wiele pomysłów i niestety postanowili wszystkie je zmieścić w jednym tomie. Milczeniem należałoby pominąć niekompetencję szwedzkiej policji czy kondycję tamtejszej psychiatrii i wątpliwe umiejętności personelu medycznego (z niedowierzaniem przyjęłam fakt, że prowadzący badania nad między innymi dynamiką grup terapeutycznych Erik Maria Bark nie zauważył tworzenia się określonej struktury hierarchicznej wśród prowadzonych przez siebie pacjentów). Krótko mówiąc - sporo rozczarowań i tylko Joona Linna ratuje sytuację. Ogółem książka przeciętna, ale przez wzgląd na nieustępliwego komisarza, który jak zwykle miał rację, dodaję jedną gwiazdkę.

Po lekturze pierwszej części zmagań komisarza Joony Linny z przestępczością odłożyłam książkę z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony opis na okładce (jak to zwykle bywa) obiecuje trzymające czytelnika w napięciu zdarzenia, z drugiej - dostajemy gmatwaninę wątków, z których część porzucona jest w połowie, pozostałe zaś dają wrażenie, że autorzy mieli wiele pomysłów i...

Do lektury książki "Ginekolodzy. Tajemnice gabinetów" podeszłam z dość wygórowanymi oczekiwaniami i - niestety - zawiodłam się. Temat sam w sobie ma spory potencjał i chociażby ze względu na kontrowersje wiążące się ze standardami opieki okołoporodowej, aborcją, in vitro czy antykoncepcją, jest doskonałym punktem wyjścia do wielowątkowej dyskusji na tematy, których żadna kobieta w swoim życiu raczej nie uniknie. Ten potencjał jednak nie został wykorzystany, więcej - został zmarnowany przez tak szkolne błędy autorki (bądź redakcji), jak nierównomierne rozłożenie akcentów w treści i brak zachowania proporcji między poszczególnymi zagadnieniami. Zdaję sobie sprawę z tego, że tematyka porodu czy ginekologii onkologicznej może być obszerniejsza niż inne aspekty rozrodczości kobiety, tym niemniej poświęcenie kilku zaledwie stron gwałtom czy późnemu macierzyństwu i potraktowanie po macoszemu spojrzenia na przebieg badania oczami pacjentki, stoją w sprzeczności z podstawowymi zasadami sztuki pisarskiej.
Pomimo takich wad, można znaleźć też dobre strony publikacji - na przykład za ciekawy pomysł uważam udzielenie głosu ginekologom reprezentującym różne światopoglądy i mimo że wiele z przedstawionych postaw i opinii w mojej ocenie nie licuje z etyką zawodu lekarza, warto dowiedzieć się, co kieruje osobami, które uważają, że najlepiej wiedzą, co dla kobiety najlepsze.
Najwyżej oceniam rozdział poruszający tematykę onkologiczną, w szczególności wypowiedzi, o ile się nie mylę, profesora Panka, które rzucają nowe światło na zagadnienie diagnostyki nowotworowej i w pewnym sensie podważają ślepą wiarę w wyniki badań histopatologicznych.
W ogólnym rozrachunku lektura "Ginekologów..." na pewno nie jest odkrywcza dla osób interesujących się tematyką medyczną, natomiast czytelnicy "początkujący" w tej dziedzinie znajdą interesujące dla siebie treści.

Do lektury książki "Ginekolodzy. Tajemnice gabinetów" podeszłam z dość wygórowanymi oczekiwaniami i - niestety - zawiodłam się. Temat sam w sobie ma spory potencjał i chociażby ze względu na kontrowersje wiążące się ze standardami opieki okołoporodowej, aborcją, in vitro czy antykoncepcją, jest doskonałym punktem wyjścia do wielowątkowej dyskusji na tematy, których żadna...

Próbuję ubrać w słowa emocje, które wywołała lektura "Znamienia" i każda kolejna myśl wydaje się być bardziej banalna od poprzedniej. Nancy Huston zabiera czytelnika w podróż w czasie i w przestrzeni, podróż, w której przewodnikami, powoli odsłaniającymi kolejne elementy trudnej układanki, są sześcioletnie dzieci, Solomon, Randall, Sadie i Kristina. Wśród niedopowiedzeń, szczątkowych informacji, spraw, których nie obejmuje umysł kilkulatka, majaczy historia rodziny naznaczonej traumą. Kolejne pokolenia na swój sposób radzą sobie z brzemieniem przeszłości, które odciska piętno na relacjach między członkami rodziny, pokazując, że zarówno silne przeżycia, jak i błahe zdarzenia mogą w istotny sposób wpłynąć na dalsze losy i światopogląd człowieka. Tytułowe znamię jest zarówno genetycznie dziedziczonym łącznikiem między prababką, babką, ojcem i synem, jak i - paradoksalnie - fizyczną reprezentacją międzypokoleniowego rozdźwięku (co zresztą zdaje się potwierdzać angielski tytuł powieści). Z pewnością jest to lektura trudna, żeby nie powiedzieć niewygodna, wsącza się w strefę komfortu czytelnika i zaczyna coraz bardziej uwierać, kłuć w oczy, jak ten okrągły ciemny pieprzyk niepasujący do otaczającej go gładkiej, jasnej skóry. Do oceny rewelacyjnej daję małego minusa, bo momentami nachodziły mnie wątpliwości co do tego, czy brakujące przecinki to celowy zabieg artystyczny mający uwiarygodnić narrację sześciolatków, czy może jakieś niedopatrzenie korektora, sprawiające, że przecinki - niczym niesforne chochliki - pojawiały się tam, gdzie chciały.

Próbuję ubrać w słowa emocje, które wywołała lektura "Znamienia" i każda kolejna myśl wydaje się być bardziej banalna od poprzedniej. Nancy Huston zabiera czytelnika w podróż w czasie i w przestrzeni, podróż, w której przewodnikami, powoli odsłaniającymi kolejne elementy trudnej układanki, są sześcioletnie dzieci, Solomon, Randall, Sadie i Kristina. Wśród niedopowiedzeń,...