Książka lepsza, niż „Gambit”, choć jest kontynuacją poprzedniej. Cieszyć się należy z rozwoju autora i trzymać za niego kciuki.
Co jest świetne: za najlepszy pomysł uważam akcję OS na terenie Chin, która wydaje się być wręcz ważna i w amerykańskim filmie to bohaterowie tej akcji ocaliliby świat. A tu zmyłka zwiastująca zadatki na geniusza fabularnego autora - ta akcja okazuje się zaledwie przykrywką dla czegoś o wiele ważniejszego. Ta koncepcja jest świetna.
Natomiast cierpię, gdy autor podejmuje wysiłki celem wyobrażania sobie ważnej technologii w walce o którą można poświęcić armadę wojska. Nadajnik czasu rzeczywistego (chyba tak to się tam nazywa?), to coś załosnego i naiwnego. Nie ma żadnego czasu rzeczywistego, tak jak nie istnieje Celium. Nie ma wykreowanego jakiegokolwiek sensownego i uzasadnionego choćby mitycznie powodu, by taki nadajnik niszczyć. To beznadzieja. Bezsens. Szkoda. Cokolwiek, tylko nie taka bzdura i banał. Mogłyby to być złoża metali ziem rzadkich czy irydu, cokolwiek sensownego, nawet mityczne złoża grafenu do kompozytów pancerzy.
Zaletą książki jest opis bitwy w ostatnim akcie i ucieczki floty. Fajny pomysł. natomiast dla mnie irytujące i cuchnące myszką jest to marynistyczne nawiązywanie do podziału statków na niszczyciele, krążowniki i pancerniki - to dość żałosne. Należałoby się raczej spodziewać, że powstawałyby bojowe statki kosmiczne o optymalnej sile bojowej, niż „pancerniki” obok „krążowników”, to dla mnie żenada.
Skoki w hiperprzestrzeni:
rozumiem, że autor szuka tu dramatyzmu, ale dlaczego do tych skoków potrzebny jest „szperacz” i dlaczego każdy skok to wypadek kosmiczny z ofiarami pożarami i wybuchami na pokładzie oraz selektywną śmiercią ludzi. To straszna bzdura. Albo skok doprowadziłby statek w miejsce niepożądane (za blisko gwiazdy, planety olbrzyma, czy w zderzenie z planetoidą), a wtedy cały statek szlag trafia, albo skok w pustą przestrzeń daleko od domu i nie wiadomo gdzie (zagubienie się), natomiast dlaczego „pewne sekcje statku” rozpadają się w tych skokach? To się kupy nie trzyma. Boje nawigacyjne, to też marynistyczna myszka, ale dobra, może taka boja być przenośnym komputerem z gotowymi parametrami skoku w miejsca pożądane, niech będzie. Dlaczego postawienie takiej boi po wygaszeniu miałoby trwać 4 tygodnie? To kolejna żenada. Komputer kwantowy odtworzyłby dane NATYCHMIAST.
No nic, kibicuje autorowi, niech się rozwija, ale błagam, mniej tych bzdur na przyszłość..
(Część tych bzdur wymieniłem przy recenzji „Gambitu”)
Powodzenia, szanowny autorze. :)

Książka lepsza, niż „Gambit”, choć jest kontynuacją poprzedniej. Cieszyć się należy z rozwoju autora i trzymać za niego kciuki.
Co jest świetne: za najlepszy pomysł uważam akcję OS na terenie Chin, która wydaje się być wręcz ważna i w amerykańskim filmie to bohaterowie tej akcji ocaliliby świat. A tu zmyłka zwiastująca zadatki na geniusza fabularnego autora - ta akcja...