Mam mieszane uczucia po lekturze tego zbioru. Opowiadanie Michała Cholewy, dobrze zaczęte i pomyślane, jednak mnie zmęczyło, było za długie, a zbyt mało było tam treści, inwencji autora. Tekst Anny Kańtoch poprawny, ale nie jest to coś co będę pamiętał tak jak starsze opowiadania nominowane i nagradza nagrodą Zajdla. Pozostałe teksty nie raziły, ale już nic z nich nie pamiętam. Całościowo jednak to rozczarowanie, bo liczyłem na więcej, na jakieś teksty które zapamiętam, które od razu zachęcą do sięgnięcia po którąś książkę autorów. Jeżeli to najlepsze z krótkiej formy polskiej fantastyki w tamtym roku, no to nie jest za dobrze z tą naszą literaturą fantastyczną.

Mam mieszane uczucia po lekturze tego zbioru. Opowiadanie Michała Cholewy, dobrze zaczęte i pomyślane, jednak mnie zmęczyło, było za długie, a zbyt mało było tam treści, inwencji autora. Tekst Anny Kańtoch poprawny, ale nie jest to coś co będę pamiętał tak jak starsze opowiadania nominowane i nagradza nagrodą Zajdla. Pozostałe teksty nie raziły, ale już nic z nich nie...

Jest to zbiór kilku opowiadań o bardzo różnej długości od 6 do ok. 70 stron, z czego te najdłuższe są na początku. I one robią największe wrażenie, a nawet zmuszą do refleksji. Nie ma jednak co się dziwić - autorami dwóch pierwszych pozycji są Michał Cholewa i Anna Kańtoch, klasa sama w sobie i nawiązanie do różnych kwestii, z którymi Polska borykała się w ostatnich latach.

Szczególnie opowiadanie Cholewy warto docenić - jest to opowieść o buncie widzianym oczami ok. 10-letniego dziecka i przez cały czas autor z tej roli nie wychodzi. Tekst ściska za serce i zostawia z nieprzyjemnymi myślami, ale taki był jego cel i to wyszło znakomicie. Również nieco krótsze opowiadanie autorstwa Kańtoch jest dobre i ładnie wprowadza cyberpunk do polskich realiów.

Co do krótszych tekstów, gdzie m.in. można natknąć się na tekst równie znakomitej Marty Kisiel, to jest trochę gorzej, a przynajmniej mnie się nie podobały ze względu na zbyt udziwnienie. Ogólnie to, co ten zbiór ma najlepsze do zaoferowania, mieści się w pierwszych 2/3 pozycji. Ale z drugiej strony, cała "książka" jest za darmo - wstyd tego nie sprawdzić, prawda?

Jest to zbiór kilku opowiadań o bardzo różnej długości od 6 do ok. 70 stron, z czego te najdłuższe są na początku. I one robią największe wrażenie, a nawet zmuszą do refleksji. Nie ma jednak co się dziwić - autorami dwóch pierwszych pozycji są Michał Cholewa i Anna Kańtoch, klasa sama w sobie i nawiązanie do różnych kwestii, z którymi Polska borykała się w ostatnich latach....

Idąc po kolei. Pierwsze opowiadanie średnie, warto docenić próbę wejścia w umysł dziecka ale dyskwalifikuje je próba wywołania wyrzutów sumienia poprzez tworzenie kłamliwej analogi do wydarzeń z rzeczywistości. Drugie moim zdaniem jest najlepsze, przez długi czas miałem zagwozdkę pod tytułem "o co tu chodzi, czym jest to opowiadanie" ale końcówka jest fenomenalna, bardzo udana opowieść zamknięta w kilkudziesięciu stronach. Trzecie opowiadanie dobre ale pomysł jest naiwny i prosty - każdy to czytał i widział milion razy a wykonanie poprawne. Czwarte opowiadanie jest nie wiadomo czym, nie rozumiem kompletnie czemu zostało nominowane. Piąte całkiem niezłe ale fabułą jest chaotycznie prowadzona, historia również jest bardzo prosta i naiwna. W związku z tym za najlepsze opowiadanie uznaje "Dwie osoby wchodzą do windy" Anny Kańtoch czyli drugie z antologii.

Idąc po kolei. Pierwsze opowiadanie średnie, warto docenić próbę wejścia w umysł dziecka ale dyskwalifikuje je próba wywołania wyrzutów sumienia poprzez tworzenie kłamliwej analogi do wydarzeń z rzeczywistości. Drugie moim zdaniem jest najlepsze, przez długi czas miałem zagwozdkę pod tytułem "o co tu chodzi, czym jest to opowiadanie" ale końcówka jest fenomenalna, bardzo...

Dawno już nie miałem okazji czytać opowiadań nominowanych do Zajdla, więc w sumie dlaczegóż by nie w tym roku? No to jak wyszło? Zaskakująco dobrze. Znaczy się, nie podeszło mi wszystko, wszak to antologia, a w takowej zazwyczaj coś trafi w odbiorcę mocniej, a coś mniej. I dla mnie takie "mniej" to opowiadania Olgi Niziołek i Katarzyny Podstawek. Same w sobie niezłe, ale zwyczajnie nie chwyciły do końca.

Za to pierwsze trzy składowe naprawdę bardzo udane. Na trzecim miejscu podium ulokowałbym tekst Marty Kisiel. Podobała mi się w nim swego rodzaju melancholia, refleksyjność i idea, że w każdych okolicznościach, poza tymi najpotrzebniejszymi rzeczami, człowiekowi do życia potrzebne są także słowa, a co za nimi idzie, pielęgnacja kultury i tradycji.

Zostały dwa opowiadania. Dwoje autorów. Cholewa i Kańtoch. Który tekst lepszy? Wiem, który wygrał. A ja chyba nie potrafię rozstrzygnąć. Bo oba mają coś w sobie. "Ucieczka" jest bardzo emocjonalna i gra na uczuciach czytelnika. Robi to skutecznie, bo lektura przynosi ze sobą refleksję. Na temat człowieczeństwa i tego, kogo za człowieka postrzegamy. Przekaz jest mocny, ale celny. Ambitniejsza fantastyka ma robić to, co tekst Cholewy robi dobrze. Zmuszać do myślenia.

Kańtoch z kolei postawiła na futuryzm w bardziej rozrywkowym wydaniu. Tekst ma wyraźny sznyt kryminalny i znając ostatnią bibliografię autorki, nie ma w tym niczego dziwnego. Miło generalnie, że Kańtoch nie zapomina o fantastyce i od czasu do czasu coś tam w gatunku skronie. Tym bardziej, jeśli ma to być tak dobre jak "Dwie osoby wchodzą do windy".

Co do oceny - pierwsze trzy teksty na "ósemkę", dwa pozostałe na "szóstkę" (skala dziesięciopunktowa). Całemu zbiorowi też dam "osiem" bo highlighty zdecydowanie robią robotę.

Dawno już nie miałem okazji czytać opowiadań nominowanych do Zajdla, więc w sumie dlaczegóż by nie w tym roku? No to jak wyszło? Zaskakująco dobrze. Znaczy się, nie podeszło mi wszystko, wszak to antologia, a w takowej zazwyczaj coś trafi w odbiorcę mocniej, a coś mniej. I dla mnie takie "mniej" to opowiadania Olgi Niziołek i Katarzyny Podstawek. Same w sobie niezłe, ale...

"Dwie osoby wchodzą do windy" zdecydowanie najlepsze, pozostałe były sporym zawodem.

"Dwie osoby wchodzą do windy" zdecydowanie najlepsze, pozostałe były sporym zawodem.