trzyma poziom

trzyma poziom

Bardzo dobra, aczkolwiek miała też swoje gorsze momenty. Przeładowana opisówką i trochę zdarzeniami średnio powiązanymi, które można było streścić do kilku zdań, a autor rozwodził się na kilkanaście stron nad danym zagadnieniem. Część zmienia trochę narrację i oddział Wierzby jako OPsy ląduje na nieprzyjaznym terytorium Niebiańskiego Smoka. Dreszczyk emocji jak podczas szpiegowskiego filmu ;) Potem to już czysta Sci-fi - walka była papieska, a cały motyw całkiem niezły - wielowątkowy, wielowarstwowy, karty odkrywane z coraz mocniejszym atutem. Czytało się doskonale i już lecę kolejną część bo wciąga ta seria.

Bardzo dobra, aczkolwiek miała też swoje gorsze momenty. Przeładowana opisówką i trochę zdarzeniami średnio powiązanymi, które można było streścić do kilku zdań, a autor rozwodził się na kilkanaście stron nad danym zagadnieniem. Część zmienia trochę narrację i oddział Wierzby jako OPsy ląduje na nieprzyjaznym terytorium Niebiańskiego Smoka. Dreszczyk emocji jak podczas...

Po ponad sześciu latach sięgnąłem po kolejny tom cyklu "Algorytm wojny" i niestety dochodzę do wniosku, że s-f to chyba nie jest gatunek dla mnie. O ile akcje drużyny Cartwright i komandosów na planetach podobały mi się bardzo, o tyle akcje w kosmosie zdecydowanie mniej. Cały ten techniczny bełkot jest zupełnie nie dla mnie i nijak nie potrafię się w to wciągnąć. Na plus wątek szpiegowski i polityczny.
Generalnie czyta się nieźle i nie nuży, ale to raczej nie moja bajka.

Po ponad sześciu latach sięgnąłem po kolejny tom cyklu "Algorytm wojny" i niestety dochodzę do wniosku, że s-f to chyba nie jest gatunek dla mnie. O ile akcje drużyny Cartwright i komandosów na planetach podobały mi się bardzo, o tyle akcje w kosmosie zdecydowanie mniej. Cały ten techniczny bełkot jest zupełnie nie dla mnie i nijak nie potrafię się w to wciągnąć. Na plus...

kontynuacja "przygód" żołnierza Wierzbowskiego i jego plutonu. Wciąga coraz bardziej to uniwersum.

kontynuacja "przygód" żołnierza Wierzbowskiego i jego plutonu. Wciąga coraz bardziej to uniwersum.

Udana kontynuacja. Bohaterów już znamy z pierwszej części, więc odchodzi nam chaos z pierwszego tomu. Fabuła zwarta, akcja wartka. Lubię różnorodność postaci. W prawdzie pułkownik Brisbane jest trochę merysujką, która wybrnie z każdej opresji, ale nie przeszkadza mi to specjalnie. Podoba mi się pokazanie konfliktu z dwóch różnych stron, choć ilość intryg, tajemnic i kombinowania bywa trochę przesadzona. Niektórych zachowań dowódców niestety nie rozumiem. Niemniej kolejny tom z pewnością będzie przeczytany.

Udana kontynuacja. Bohaterów już znamy z pierwszej części, więc odchodzi nam chaos z pierwszego tomu. Fabuła zwarta, akcja wartka. Lubię różnorodność postaci. W prawdzie pułkownik Brisbane jest trochę merysujką, która wybrnie z każdej opresji, ale nie przeszkadza mi to specjalnie. Podoba mi się pokazanie konfliktu z dwóch różnych stron, choć ilość intryg, tajemnic i...

Po nudnej pierwszej części ta obfituje w akcję, podstępy, zwroty. Solidna przygodówka.

Po nudnej pierwszej części ta obfituje w akcję, podstępy, zwroty. Solidna przygodówka.

Szkoda sztucznej inteligencji.

Szkoda sztucznej inteligencji.

Zdecydowanie jest progres. Polubiłem się z oddziałem Wierzbowskiego, OS-y fabularnie naprawdę dają radę, a wisienką na torcie są oddziały Imperium.
Pomijając różne głupotki w tworzonym świecie, widać, że autor ma pomysł na historię - ilość mniej lub bardziej znaczących twistów fabularnych momentami naprawdę zaskakuje. Co więcej, nie gryzą się one ze sobą, a opisy kolejnych starć między wojskami Unii, Imperium i Amerykanów nie nudzą. Podtrzymuję również opinię o plusie za brak ceregieli przy uśmiercaniu kolejnych postaci.
Poza tym, cóż - to bardziej fiction, niż science. Ale to akurat da się przeżyć. Będę kontynuował przygodę ze światem p.Cholewy.

Zdecydowanie jest progres. Polubiłem się z oddziałem Wierzbowskiego, OS-y fabularnie naprawdę dają radę, a wisienką na torcie są oddziały Imperium.
Pomijając różne głupotki w tworzonym świecie, widać, że autor ma pomysł na historię - ilość mniej lub bardziej znaczących twistów fabularnych momentami naprawdę zaskakuje. Co więcej, nie gryzą się one ze sobą, a opisy kolejnych...

Frapujące zróżnicowanie opinii o tej książce. Co dla jednych jest najmocniejszym jej punktem, dla innych stanowi najsłabszy - i na odwrót. Może to typowe dla drugich części. Przy kolejnych czytelnicy wiedzą już czego się spodziewać.
Jak dla mnie na pewno nie lepsza od bardzo dobrego "Gambitu", ale i niewiele gorsza. W pierwszej części był sugestywnie zobrazowany i dość kompletnie obmyślony świat (60% sukcesu),ciekawe postacie (30%),niezgorsza intryga (5%) i wszystko to razem elegancko współdziałało. W drugiej części autor idzie za ciosem, zaczyna w znajomej scenerii Bagna, ale zaraz przerzuca się do skrajnie odmiennego środowiska centrów cywilizacji, wyraźnie gra na tych kontrastach (ale może aż za bardzo). Do bólu feudalno-rytualny świat Imperium udatnie wypełnia swą rolę w tej fabule. Pytanie, czy jego enigmatyczny i statyczny charakter nie stanie się dla autora kulą u nogi w następnych częściach, bo przecież to cykl - już wiemy, że kilkutomowy.
Postacie nadal dobrze prowadzone, oddział Wierzbowskiego bynajmniej nie jest nietykalny, giną nawet postacie, które darzymy (OK, ja darzyłem) sympatią.
Rozwija się inwencja ripost w dialogach, jednak na razie w granicach rozsądku (niewiele jest gorszych rzeczy w książkach niż bohaterowie jako grupa przecież dość niewyrafinowani intelektualnie - jak żołnierze - przerzucający się w dramatycznych momentach szturmu lub innego pościgu/ucieczki wykoncypowanymi w pocie czoła, hiperśmiesznymi w zamyśle, wielopiętrowymi i wielozdaniowymi grepsami, ripostami pełnymi kryptocytatów, aluzji, neologizmów etc.
Matrioszka intryg wywiadów powinna robić wrażenie, ale jak dla mnie autor przedobrzył. Nazbyt powieściowa. Tzn. w tych pomysłach (angażujących tak wielkie siły) obu stron był zbyt mały margines błędu, żeby cokolwiek wypaliło. Aczkolwiek czuje się to dopiero po wszystkim. Oesy nadal robią za główne szwarccharaktery. Mam tylko nadzieję, że w kolejnych częściach mniej będzie skupienia na usprawiedliwionych łajdactwach / efektywnych pragmatyzmach Brisbane'a, bo to już by było nudne.
Ja nie widzę niekonsekwencji w szczegółach konstrukcji świata, co podnoszono w niektórych opiniach (choć pisano o tym bez konkretnego przykładu).
Dla mnie wszystko zatem gra. Bardzo udana kontynuacja cyklu. Zaraz zabieram się za "Fortę". Ciekawe, w którym tomie okaże się, że Niebiański Smok albo wszyscy rządzący (szefostwo UE i USA) to SI? No i czy Ariadna faktycznie nie zdołała się uratować (ten otwarty komlink przy transmiterze...)? Szkoda by było.

Frapujące zróżnicowanie opinii o tej książce. Co dla jednych jest najmocniejszym jej punktem, dla innych stanowi najsłabszy - i na odwrót. Może to typowe dla drugich części. Przy kolejnych czytelnicy wiedzą już czego się spodziewać.
Jak dla mnie na pewno nie lepsza od bardzo dobrego "Gambitu", ale i niewiele gorsza. W pierwszej części był sugestywnie zobrazowany i dość...

Są książki nudne, przez które ciężko mi "przejść". Są takie, które męczą mnie bardziej niż bieg na dystansie maratonu. Dla mnie fana czarownic, wampirów, stworów z ludowych wierzeń ta seria miała być w/w męczarnią. Ale ta petarda to jest zupełnie co innego. Arcydzieło w każdym calu. Dla wszystkich, którzy nie lubią tego gatunku książek: nie bójcie się po nią sięgnąć.

Są książki nudne, przez które ciężko mi "przejść". Są takie, które męczą mnie bardziej niż bieg na dystansie maratonu. Dla mnie fana czarownic, wampirów, stworów z ludowych wierzeń ta seria miała być w/w męczarnią. Ale ta petarda to jest zupełnie co innego. Arcydzieło w każdym calu. Dla wszystkich, którzy nie lubią tego gatunku książek: nie bójcie się po nią sięgnąć.