Książka jest charakterystycznym dla stylu autorki zapisem z rozmów z osobami, związanymi w jakiś sposób z wojną w Afganistanie toczoną przez ZSRR w latach 1979-89. Wojna ta jest nieco zapomniana - zarówno przez historią jak i przez samych obywateli ówczesnego ZSRR.

W książce bohaterami są matki zabitych synów, lub ocalali z wojny żołnierze lub służące jako pielęgniarki młode kobiety. Wstrząsające są ich opowieści, jednak po przeczytaniu 10 relacji możemy w ciemno zgadywać, co powie kolejny rozmówca. Mimo to książka stanowi ciekawe podejście do tematu i na pewno była w swoim czasie przełomowa - wojna w Afganistanie była bowiem przez władze radzieckie przemilczana. Z tej pozycji można dowiedzieć się, dlaczego wojna ta stała się jedną z przyczyn upadku ZSRR i jak zmieniła podejście do kraju jego niektórych obywateli.

Czytałem w oryginale, dlatego nie poczułem przekłamań translacji, natomiast doceniłem autorkę za oddawanie języka charakterystycznego dla każdego z rozmówców.

Generalnie o samym przebiegu działań wojennych z książki nie dowiemy się niczego. Tylko niektórzy nieśmiało nawiązują do wojskowej fali, ogromnej skali korupcji i nieliczenia się z ludzkim życiem generalicji sowieckiej.

Dla mnie pozycja ta była przede wszystkim znakomitym zapisem nastrojów społecznych tamtych lat. Uważam jednak, że za dużo w niej bardzo podobnych do siebie relacji.

Książka jest charakterystycznym dla stylu autorki zapisem z rozmów z osobami, związanymi w jakiś sposób z wojną w Afganistanie toczoną przez ZSRR w latach 1979-89. Wojna ta jest nieco zapomniana - zarówno przez historią jak i przez samych obywateli ówczesnego ZSRR.

W książce bohaterami są matki zabitych synów, lub ocalali z wojny żołnierze lub służące jako pielęgniarki...