Trzecia część cyklu przygód bohatera znanego z powieści pt.: „Przygody fryzjera damskiego” i „Sekretu hiszpańskiej pensjonarki”. Recenzja okładkowa głosi, iż jest to część najbardziej brawurowa, co moim zdaniem jest lekką przesadą. Uważam, że książka nie odbiega stylem ani jakością od swoich poprzedniczek, jednocześnie nie wyróżniając się specjalnie. Narrator nadal jest pensjonariuszem domu wariatów, z którego tym razem porywa go komisarz Flores, aby wręczył porywaczom walizkę z okupem. Podobnie jak w poprzednich książkach akcja sama w sobie nie jest bardzo istotna (aczkolwiek intryga się skutecznie gmatwa, aby w końcu znaleźć szczęśliwe rozwiązanie), ważny jest styl w jakim jest napisana, a który sam autor określa mianem pisarskiego chuligaństwa. Specyficzny sposób opisywania postaci „...nieubłagany ząb czasu odebrał nieco powabu jego kształtnej postaci powodując obrzęk lica, miszelinizację okolic pasa...” na długo pozostaje w pamięci. Warto docenić również takie perełki opisu przyrody „...ujrzeliśmy, między strzępami mgły, omszałe mury kamiennego gmaszyska, którego kontury ginęły w niesprzyjających warunkach atmosferycznych...” lub sytuacji „Obrzucając mnie obelgami, podkreślanymi sardonicznym śmiechem, wyrzucali książki z półek z niegodziwym zamiarem potargania ich”. Mendozę polecam każdemu, który lubi lekturę bawiącą się słowem.

Trzecia część cyklu przygód bohatera znanego z powieści pt.: „Przygody fryzjera damskiego” i „Sekretu hiszpańskiej pensjonarki”. Recenzja okładkowa głosi, iż jest to część najbardziej brawurowa, co moim zdaniem jest lekką przesadą. Uważam, że książka nie odbiega stylem ani jakością od swoich poprzedniczek, jednocześnie nie wyróżniając się specjalnie. Narrator nadal jest...