W Katalonii - regionie Hiszpanii, w którym toczy się akcja powieści Vidala, jest takie przesłowie: "Los catalanes, de las piedras sacan panes" czyli w dosłownym tłumaczeniu "Katalończycy z kamieni robią chleby". Przytaczam te słowa, ponieważ "Dziedzictwo ziemi" wraz z "Władcą Barcelony" i "Katedrą w Barcelonie" idealnie wpasowuje się w to przysłowie.

To opowieść o kolejnym ambitnym i niesamowicie pracowitym Katalończyku, który ze zwykłego chłopa urabiającego się po łokcie na wydzierżawionym poletku staje się górnikiem, właścicielem kopalni a następnie właścicielem fabryki włókienniczej, krótko mówiąc człowiekiem majętnym, cieszącym się ogólnym szacunkiem i autorytetem. Oczywiście sukces i uzyskana pozycja okupione są morderczą pracą i niewiarygodnym zapałem głównego bohatera - Rosendo Roki, który nie rezygnuje z sobie postawionych celów nawet w sytuacjach, wydawałoby się, bez wyjścia - w obliczu katastrof naturalnych czy intryg knutych przez wrogą rodzinę Casamuntów.

Akcja powieści toczy się na przestrzeni niemalże siedmiu dziesięcioleci, oprócz przełomowych wydarzeń z życia Rosendo, uwagę przykuwa zatem także tło społeczne i historyczne. XIX wiek w historii Hiszpanii to, podobnie jak w całej Europie, okres galopującego postępu technicznego i rozwoju przemysłowego. Rewolucja przemysłowa na Półwyspie Iberyjskim wiązała się także z upadkiem wielu rodów właścicieli ziemskich oraz ze schyłkiem zacofanej, wyznającej anachroniczne zasady i nieposiadającej planów na ożywienie gospodarcze, monarchii.

Muszę przyznać, że pan Andres Vidal popełnił powieść o imponującej objętości i treści, stylistycznie "Dziedzictwo ziemi" bardzo jednak przypomina powieści Falconesa czy Llorensa i niestety historia Rosendo Roki opiera się na tym samym schemacie co historie Martiego Barbany (Władca Barcelony) i Arnaua Estanyola (Katedra w Barcelonie). Zapewne z powodu poczucia takiej wtórności książka ta nie zrobiła na mnie tak wielkiego wrażenia. Fabuła nie jest tak wciągająca jak się spodziewałam, dopiero w drugiej połowie akcja nabiera tempa i lektura staje się jeszcze przyjemniejsza. Małe zastrzeżenia mam także do postaci, które jednoznacznie są albo czarne, albo białe - w niektórych fragmentach są dość płaskie i przewidywalne.

Pomimo kilku mankamentów "Dziedzictwo ziemi" oceniam jednak wysoko. Przyznaję, że w pewnej mierze moja ocena jest wynikiem moich hiszpańskich zainteresowań. W pierwszej kolejności pozycję tą polecam czytelnikom podzielającym moje iberyjskie fascynacje, w drugiej - wielbicielom powieści historycznych.

W Katalonii - regionie Hiszpanii, w którym toczy się akcja powieści Vidala, jest takie przesłowie: "Los catalanes, de las piedras sacan panes" czyli w dosłownym tłumaczeniu "Katalończycy z kamieni robią chleby". Przytaczam te słowa, ponieważ "Dziedzictwo ziemi" wraz z "Władcą Barcelony" i "Katedrą w Barcelonie" idealnie wpasowuje się w to przysłowie.

To opowieść o...