Nie zakochać się w Garcii Lorce jest bardzo trudno. Zbiór jego tekstów otwierają wspomnienia przyjaciół - na tym jeszcze etapie człowiek myśli sobie, że te wszystkie słowa o uroku, otwartości, wrażliwości i ogromnym talencie ich kompana, zrzucić należy na sentymenty. Do tego przecież atmosferę uwielbienia podsycają pełne ciepła anegdotki, opisy spotkań, odczytów, niezobowiązujących rozmów i wieczorów improwizacji. No więc czyta się to wszystko z przyjemnością, ale jednak pewnym przymrużeniem oka. Później przychodzi poezja.
Już od pierwszych wersów okazuje się, że Lorca rzeczywiście musiał mieć nie tyle boską, co dziecinną (czy to nie to samo?) łatwość rozumienia rzeczy u samych ich źródeł. Całe kaskady pięknych pejzaży, linijek, w których spotykają się ze sobą słowa pozornie całkiem sobie odległe, osoby i zdarzenia, których za żadne skarby świata logika nie chce powiązać, przelewają się w odbiorcę samą esencją atmosfery doświadczonej przez poetę. Parafrazując jego własne słowa, wiersze Lorki są właśnie tym gramofonem (medium), czystą muzyką (emocją), która nie gubi się w sztywnym porządku pięciolinii (słów).
Zachwytu dopełnia kształt osobowości, wyłaniającej się z listów i wywiadów. Chociaż zachowały się tylko suche zdania, one same mają już dość siły, dość jakiegoś naiwnego zupełnie, idealistycznego piękna, żeby ukazać Lorcę z ożywieniem gestykulującego przed rozmówcą, całą swoją osobą rysującego w powietrzu jakieś lepsze światy i sprowadzającego je na chwilę na ziemię.
Sama esencja poezji, plastycznej wyobraźni, bardzo nowatorskiej, a przy tym wcale nie buntowniczej wizji tego, jak uleczyć sztukę.

Nie zakochać się w Garcii Lorce jest bardzo trudno. Zbiór jego tekstów otwierają wspomnienia przyjaciół - na tym jeszcze etapie człowiek myśli sobie, że te wszystkie słowa o uroku, otwartości, wrażliwości i ogromnym talencie ich kompana, zrzucić należy na sentymenty. Do tego przecież atmosferę uwielbienia podsycają pełne ciepła anegdotki, opisy spotkań, odczytów,...