Przyznam, że nie znałam Lorci. Dla mnie są to utwory, które wymagają wielokrotnej i cierpliwej lektury, ze względu na swoją wieloznaczność i pewne różnice kulturowe.

Przyznam, że nie znałam Lorci. Dla mnie są to utwory, które wymagają wielokrotnej i cierpliwej lektury, ze względu na swoją wieloznaczność i pewne różnice kulturowe.

Przeprowadziłem zmasowany atak na poezję Lorki, ale póki co mogę mogę ogłosić tylko zawieszenie broni. Po zestawieniu ze sobą różnych tłumaczeń nabieram przekonania, że poziom trudności Lorki jako poety „przekładalnego” jest z pewnością bardzo wysoki.

Byłem nastawiony, że to poezja zdecydowanie bardziej obrazowo-dźwiękowa niż intelektualna, ale tak jak działa ona na mnie w „Romancach cygańskich” tego poety tak już w „Poecie w Nowy Jorku” staje się bardzo męcząca i nieznośnie hermetyczna. Surrealistyczne prozy poetyckie choć krótkie oceniam jako nudnawe, poziom splątania obrazów nie przekłada się tu ani na efekt humoru ani grozy. Nie mam nic do wolnych lotów wyobraźni, wcześnie wspomniane „Romance...” to przykład, jak ta luźno inspirowana folklorem (choć zarazem bardzo osadzona w imaginarium hiszpańskiej kultury) enigmatyczna i miejscami widmowa poezja potrafi być piękna, choć też nieuchwytna.

Bardzo podobają mi się też „Sonety ciemnej miłości”, gdzie surrealistyczne obrazowanie zaskakująco dobrze siedzi w klasycznej formie oraz zaskakujący formą „Lament na śmierć Ignacia Sanchez Mejias” (słynnego torreadora i mecenasa sztuki). Oprócz sensualności, przesycenia prywatną symboliką, oraz surrealistyczną metaforyką najbardziej charakterystyczna w tej poezji jest jej muzyczność czasami brzmiącej jakby ktoś niemal wyklaskiwał rytm oraz jej zaśpiew, który niesie frazę Lorki.

Zadziwiające jak odmiennie brzmi Lorca Ficowskiego, Kuran-Boguckiej, Szleyen, Rymkiewicza, Lyszczyny czy Engelkinga (a jeszcze wielu innych robiło podejścia do jego pojedynczy utworów) - nieraz w tym samym wierszu w zależności od wersji mamy różne formy rymów (dokładne i niedokładne) lub ich brak, a polszczyzna przekładów zmuszana bywa przez nich niejednokrotnie do nienaturalnej akcentacji. Szczególnie uderza to w „Romancach” – formalnie najbardziej problematycznych, ale i najciekawszych. Przykładowo przekłady Rymkiewicza brzmią dla mnie dziwnie nienaturalnie, choć miewa świetne fragmenty, a np. Engelking odwrotnie – ładnie rytmizuje całe utwory, choć miejscami tworzy dziwne związki frazeologiczne czy czasem zaciemnia metafory.

Z powyższych poznawczych względów zbiór przekładów Lorki zamierzam uzupełnić jeszcze o większa dawkę Ficowskiego i Kuran-Boguckej. Ficowski w czytanych przeze mnie przekładach brzmiał mi najnaturalniej, a Bogucka-Kuran zaś uchodzi za jego najwytrwalszą tłumaczkę. Lyszczyna zaś wypada dla mnie chyba najgorzej i zbiór jego przekładów wydany przez ZL na pewno sobie daruję. No, a w przyszłym wcieleniu oczywiście Lorca już tylko w oryginale. Tyle z ustaleń.

Przeprowadziłem zmasowany atak na poezję Lorki, ale póki co mogę mogę ogłosić tylko zawieszenie broni. Po zestawieniu ze sobą różnych tłumaczeń nabieram przekonania, że poziom trudności Lorki jako poety „przekładalnego” jest z pewnością bardzo wysoki.

Byłem nastawiony, że to poezja zdecydowanie bardziej obrazowo-dźwiękowa niż intelektualna, ale tak jak działa ona na mnie w...

Nie czytam poezji. Jest to chyba pierwsza książka tego typu od czasów szkolnych (pomijam fraszki Sztaudyngera, które są raczej lekkie) więc przyznam otwarcie, że było to dość ciężka przeprawa wymagająca skupienia. Było wiele wierszy, które mi się podobały, ale jednak często nie nadążałam za autorem. Bardzo ciekawe były natomiast dla mnie wykłady Lorci. Polecam także wydanie Biblioteki Narodowej. Zanim zacznie się zapoznawać z twórczością poety koniecznie trzeba przeczytać wstęp w nim zawarty. Przybliża on życiorys Lorci co pomaga zrozumieć wiele utworów.

Nie czytam poezji. Jest to chyba pierwsza książka tego typu od czasów szkolnych (pomijam fraszki Sztaudyngera, które są raczej lekkie) więc przyznam otwarcie, że było to dość ciężka przeprawa wymagająca skupienia. Było wiele wierszy, które mi się podobały, ale jednak często nie nadążałam za autorem. Bardzo ciekawe były natomiast dla mnie wykłady Lorci. Polecam także wydanie...