„Purpurowe rzeki” to dla mnie w pierwszej kolejności niezły film z Jeanem Reno i Vincentem Casselem w rolach głównych. Z tego też powodu wiedziałem, że powieść Grangé kiedyś przeczytam.

Nie jest to dzieło wybitne, ale w gatunku broni się doskonale. Przez większą część książki mamy dwa równoległe śledztwa i dwóch prowadzących je komisarzy: Niémansa – legendę francuskiej policji, który zostaje wysłany z Paryża na prowincję do alpejskiego Guernon, by rozwikłać tajemnicę wyjątkowo dziwacznych i krwawych morderstw oraz młodego policyjnego wilczka – Karima Abdoufa – policjanta arabskiego pochodzenia, który wychodząc od, wydawać by się mogło, mało znaczącego włamania do prowincjonalnej szkoły i profanacji jednego z grobowców w Serzac, trafia na trop mrocznej historii sprzed lat.

Jak należy się spodziewać, oba śledztwa w którymś momencie się krzyżują, a my docieramy do prawdy… No właśnie. Jak dotąd wszystko dobrze. Ale ostateczne wyjaśnienie całej sprawy zawiera tak dalece trudną do zaakceptowania dozę idiotyzmów i absurdów, że jak dla mnie psuje cały efekt tej niezłej skądinąd książki.

„Purpurowe rzeki” to dla mnie w pierwszej kolejności niezły film z Jeanem Reno i Vincentem Casselem w rolach głównych. Z tego też powodu wiedziałem, że powieść Grangé kiedyś przeczytam.

Nie jest to dzieło wybitne, ale w gatunku broni się doskonale. Przez większą część książki mamy dwa równoległe śledztwa i dwóch prowadzących je komisarzy: Niémansa – legendę francuskiej...