Autobiografia - wspomnienia.
Opowieść o miłości i przyjaźni. O bezsilności, strachu i cierpieniu. O zmaganiach w walce z chorobą.
Poświatowska dedykowała książkę matce. Matce, która oddała jej całą swoją miłość – która namówiła ją do napisania tej książki. To dzięki matce miała odwagę walczyć z chorobą.
Jednak książka adresowana jest do wiernego przyjaciela. Przyjaciela, poznanego na wieczorze poezji w powiatowym miasteczku.
Poetka nigdy nie zakochała się w przyjacielu, choć była z nim emocjonalnie związana.
On jednak darzył ją wielką miłością. Bezwarunkową.
Napisała tę opowieść dla niego. Pokazała w niej całą swoją poetycką wrażliwość. To, jak bardzo pragnęła żyć. Jak potrzebowała ludzkiej przyjaźni. Jak umiała tę przyjaźń pozyskać.
Piękne, wzruszające wspomnienia - delikatnej, wrażliwej, a jednocześnie upartej, silnej dziewczyny.

PS.
Książkę dostałam kiedyś w prezencie razem z tomikiem wierszy „Jestem Julią”.
Dobrze jest przeczytać wcześniej tę Opowieść, a później sięgnąć po wiersze, jeśli ktoś nie zna jeszcze poezji Poświatowskiej.

Autobiografia - wspomnienia.
Opowieść o miłości i przyjaźni. O bezsilności, strachu i cierpieniu. O zmaganiach w walce z chorobą.
Poświatowska dedykowała książkę matce. Matce, która oddała jej całą swoją miłość – która namówiła ją do napisania tej książki. To dzięki matce miała odwagę walczyć z chorobą.
Jednak książka adresowana jest do wiernego przyjaciela. Przyjaciela,...