Poleciłbym tę książkę wszystkim, którzy narzekają na swoje życie, marudzącym, że źle, nudno, ponuro, bez perspektyw, oraz tym, którzy bezmyślnie trwonią dane im zdrowie. Mocna książka, niezwykła.

Poleciłbym tę książkę wszystkim, którzy narzekają na swoje życie, marudzącym, że źle, nudno, ponuro, bez perspektyw, oraz tym, którzy bezmyślnie trwonią dane im zdrowie. Mocna książka, niezwykła.

absolutnie sigma ksiazka

absolutnie sigma ksiazka

Książka z serii tych, których nie chcesz skończyć, ale smakujesz jej każde zdanie, po czym odkładasz na później, bojąc się dotrzeć do ostatniej strony. Tym bardziej, że nie jest to fikcja, ale życie, zbyt szybko – na dodatek – zakończone. I po lekturze rezonowało we mnie to jedno uczucie: czy aby nie za mało kocham własne życie? Poświatowska – niczym „prorokini serca” – penetruje podstawowe wątki egzystencjalne: czym jest tęsknota, miłość, strata, śmierć, prawdziwe życie… Niesamowita lektura.

Książka z serii tych, których nie chcesz skończyć, ale smakujesz jej każde zdanie, po czym odkładasz na później, bojąc się dotrzeć do ostatniej strony. Tym bardziej, że nie jest to fikcja, ale życie, zbyt szybko – na dodatek – zakończone. I po lekturze rezonowało we mnie to jedno uczucie: czy aby nie za mało kocham własne życie? Poświatowska – niczym „prorokini serca” –...

Halina Poświatowska – Opowieść dla przyjaciela (1967) (8.6)

Halina Poświatowska – Opowieść dla przyjaciela (1967) (8.6)

Autobiografia poetki, niezwykle intymna powieść o miłości i życiu.

„Są takie noce, przyjacielu, kiedy świat się kończy. Świat odchodzi i zostawia nas z rozszerzonymi źrenicami i bezradnie opuszczonymi rękoma. Najpierw to jest świadomość konieczności nieodwołalnie matematycznej, świadomość, że jutro nie będzie już świata”.

Autorka pozostawia swoich czytelników w spokoju i refleksji. Nie powiem, że czytało mi się z łatwością. Wcale nie. Czuć głębię smutku i westchnień, choć Poświatowska starała się żyć szczęśliwie, jak mogła. Niestety, zmarła w wieku 32 lat przez wadę serca. Musiała przez długi czas przebywać w szpitalach, gdzie te miejsca stały się jej drugim domem. „Opowieść dla przyjaciela” budzi we mnie zrozumienie, co to znaczy cierpieć, kochać, ponosić porażki, mieć nadzieję, żyć i umierać. Polecam! 😊

„Przyjacielu, pomyśl o mnie raz jeszcze, zanim odejdziesz, zanim odejdziemy oboje”.

Autobiografia poetki, niezwykle intymna powieść o miłości i życiu.

„Są takie noce, przyjacielu, kiedy świat się kończy. Świat odchodzi i zostawia nas z rozszerzonymi źrenicami i bezradnie opuszczonymi rękoma. Najpierw to jest świadomość konieczności nieodwołalnie matematycznej, świadomość, że jutro nie będzie już świata”.

Autorka pozostawia swoich czytelników w spokoju i...

Jedna z najpiękniej napisanych polskich opowieści. Powinna być szeroko komentowana, polecana, zaliczona do współczesnej klasyki. Brakuje nam Haśki, oj brakuje.

Jedna z najpiękniej napisanych polskich opowieści. Powinna być szeroko komentowana, polecana, zaliczona do współczesnej klasyki. Brakuje nam Haśki, oj brakuje.

Piękne, głębokie wyznanie, wręcz intymne. Bardzo ważna dla mnie książka i myślę, że łatwo odnaleźć w niej swoje uczucia i emocje

Piękne, głębokie wyznanie, wręcz intymne. Bardzo ważna dla mnie książka i myślę, że łatwo odnaleźć w niej swoje uczucia i emocje

Halina Poświatowska była polską poetką, polską pisarką. Powiem szczerze, że choć nazwisko jest mi znane, choć kojarzę kilka wierszy, to jednak nigdy nie miałam okazji bliżej "poznać" tej wyjątkowej osoby. A zdecydowanie była wyjątkowa, co śmiało stwierdzam po przeczytaniu "Opowieści dla przyjaciela".

Jest to powieść autobiograficzna, kierowana do Ireneusza Morawskiego, przyjaciela Haliny. To podróż przez życie poetki, od jej dzieciństwa i liczne pobyty w szpitalach, poprzez owdowienie po zaledwie dwóch latach małżeństwa, aż po wyjazd do Stanów Zjednoczonych i rozpoczęcie tam nauki. Halina bardzo ciężko chorowała, jej serce nie funkcjonowało tak, jak powinno. Z tego powodu wielokrotnie leżała w szpitalach, przeszła dwie operacje serca, po drugiej zmarła. Żyła zaledwie 32 lata. W swoim krótkim życiu zdążyła zaznać tragiczności wojny, ogromnej miłości, dobra drugiego człowieka, wyjazdu za granicę i ogromnej tęsknoty za krajem, do którego finalnie powróciła. Wszystkie te doświadczenia możemy odnaleźć w jej twórczości, na którą teraz będę patrzeć zupełnie inaczej.

Mimo tylu trudności, Halina kochała życie. Chciała żyć, chwytać każdy dzień i wyciskać z niego jak najwięcej się da. Kochała nie tylko życie, ale też ludzi, kochała ich miłością ogromną i szczerą. Pełno w niej było pasji, pełno emocji, pełno nadziei. Wiadomo, że czasem przychodziły chwile zwątpienia i bezsensu, ale ona zdecydowanie umiała walczyć.

Cieszę się, że mogłam przeczytać tę krótką, aczkolwiek jak treściwą pozycję. Była to z jednej strony smutna, przygnębiająca lektura, a z drugiej pełno w niej było życia. Od razu po skończeniu zaczęłam szukać informacji na temat poetki, zaczęłam zaczytywać się w jej twórczości. Haśka była naprawdę wyjątkowym człowiekiem...

Halina Poświatowska była polską poetką, polską pisarką. Powiem szczerze, że choć nazwisko jest mi znane, choć kojarzę kilka wierszy, to jednak nigdy nie miałam okazji bliżej "poznać" tej wyjątkowej osoby. A zdecydowanie była wyjątkowa, co śmiało stwierdzam po przeczytaniu "Opowieści dla przyjaciela".

Jest to powieść autobiograficzna, kierowana do Ireneusza Morawskiego,...

Kocham Poświatowską miłością ogromną, która trwa już dwie trzecie mojego życia, a dopiero teraz przeczytałam "Opowieść dla przyjaciela". Ponieważ czytałam tę książkę tuż po lekturze biografii Poświatowskiej, miałam wrażenie, że niektóre fragmenty się powtarzają, i że czytam to samo drugi raz. Powieść jest napisana pięknym językiem i jest niezwykle poruszająca, ale chyba dobrze jest najpierw zapoznać się z biografią autorki, żeby wiedzieć, o czym dokładnie pisze, do kogo pisze, i dlaczego.

Kocham Poświatowską miłością ogromną, która trwa już dwie trzecie mojego życia, a dopiero teraz przeczytałam "Opowieść dla przyjaciela". Ponieważ czytałam tę książkę tuż po lekturze biografii Poświatowskiej, miałam wrażenie, że niektóre fragmenty się powtarzają, i że czytam to samo drugi raz. Powieść jest napisana pięknym językiem i jest niezwykle poruszająca, ale chyba...

dużo opisów, bywali spoko fragmenty, bywało, ze trudno było mi się skupić i lecieć dalej

dużo opisów, bywali spoko fragmenty, bywało, ze trudno było mi się skupić i lecieć dalej