Opowieść dla przyjaciela

"Opowiedziałam ci o moim bólu i o mojej nowo urodzonej nadziei. Jest jeszcze bardzo młoda.. (...) Miej dla niej wielką wyrozumiałość - żyje tak krótko. Nie żądaj, żeby była już rozsądna i już przewidująca. Nie każ jej się oglądać wstecz. Pozwól jej się rozglądać dokoła i pozwól jej wybiegać w przyszłość - pozwól jej biec. Powietrzem także można się upić. Ona jest pijana swobodnym, szerokim oddechem"

Powyższy cytat jest dla mnie idealnym podsumowaniem poezji Poświatowskiej. "Opowieść dla przyjaciela" jest może nieco dziełem chaotycznym, momentami trudnym do zrozumienia - ale to piękna opowieść nie tylko o otaczającej nas śmierci, ale przede wszystkim miłości, nadziei, woli walki i chęci do życia.

"Opowiedziałam ci o moim bólu i o mojej nowo urodzonej nadziei. Jest jeszcze bardzo młoda.. (...) Miej dla niej wielką wyrozumiałość - żyje tak krótko. Nie żądaj, żeby była już rozsądna i już przewidująca. Nie każ jej się oglądać wstecz. Pozwól jej się rozglądać dokoła i pozwól jej wybiegać w przyszłość - pozwól jej biec. Powietrzem także można się upić. Ona jest pijana...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Liryczna autobiografia mojej ukochanej polskiej poetki. Czyta się wyśmienicie; słowa, choć będące prozatorską poezją, obdarzone są wyjątkową prostotą i lekkością, do dziś zdolne poszarpać struny innych, wrażliwych, jak Poświatowska, dusz. Niesamowite, wspaniałe i w pełni przeżyte, choć tak okrutnie naznaczone i przedwcześnie zgasłe życie. Co za odwaga, wola życia i hart ducha, zawstydzająca dla ludzie obdarzonych większą przychylnością Losu, lecz mniejszą silą charakteru. Momentami łudząco przypomina Dzienniki innej niezapomnianej poetki - Sylvii Plath. Poświatowska pisała: "Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie zostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc." - Na szczęście nie spełniło się to ponure proroctwo. Nie w Jej przypadku.

Liryczna autobiografia mojej ukochanej polskiej poetki. Czyta się wyśmienicie; słowa, choć będące prozatorską poezją, obdarzone są wyjątkową prostotą i lekkością, do dziś zdolne poszarpać struny innych, wrażliwych, jak Poświatowska, dusz. Niesamowite, wspaniałe i w pełni przeżyte, choć tak okrutnie naznaczone i przedwcześnie zgasłe życie. Co za odwaga, wola życia i hart...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem poruszona historią życia Haliny Poświatowskiej... Tą książką pozwala zajrzeć do swojego świata, a jest on niemniej inspirujący niż twórczość poetki. Po przeczytaniu tej książki jestem wzruszona i zainspirowana. Tego właśnie szukam w literaturze. Jej życie to materiał na film. O proszę! i ktoś już nawet takowy nakręcił! Gerard Zalewski, pt. "Tętno (1985)". Ciekawe czy tak dobry jak książka...

Jestem poruszona historią życia Haliny Poświatowskiej... Tą książką pozwala zajrzeć do swojego świata, a jest on niemniej inspirujący niż twórczość poetki. Po przeczytaniu tej książki jestem wzruszona i zainspirowana. Tego właśnie szukam w literaturze. Jej życie to materiał na film. O proszę! i ktoś już nawet takowy nakręcił! Gerard Zalewski, pt. "Tętno (1985)". Ciekawe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przepiękna, wspaniała! Nie tylko dla miłośników poezji Poświatowskiej (dla nich pozycja obowiązkowa).

Przepiękna, wspaniała! Nie tylko dla miłośników poezji Poświatowskiej (dla nich pozycja obowiązkowa).

Pokaż mimo to

„Opowieść dla przyjaciela” to zdecydowanie coś więcej niż tylko zwykła autobiografia. To niezwykle poruszająca historia o młodej, szalenie utalentowanej dziewczynie, która tak naprawdę ma tylko dwa pragnienia – przeżyć kolejny dzień i być kochaną.
Halina Poświatowska od najmłodszych lat zmagała się z ciężką chorobą serca. Każdy jej dzień naznaczony był strachem i widmem śmierci. Większą część swojego króciutkiego życia spędziła w szpitalach i sanatoriach walcząc o to, aby choć kilka dni przeżyć jak normalna kobieta, którą tak bardzo pragnęła być.
Halina była niezwykle wrażliwą osobą, co widać na każdej stronie jej autobiografii. „Opowieść dla przyjaciela” nie jest typową autobiografią – tutaj wydarzenia, choć nadal bardzo ważne, schodzą na drugi plan, a pierwszy zajmują intensywne, obezwładniające emocje poetki. Delikatność, gorąca miłość, pragnienie podobania się mężczyznom, fascynacja, subtelność, niezwykła empatia i wrodzona wrażliwość wiążą się ze strachem, żalem, smutkiem i gniewem na to, co przyniosło jej życie.
Ogromnym autem książki jest także przepiękny, poetycki język, który oddaje nie tylko realia i rzeczywistość, z którymi spotykała się na co dzień autorka, ale także całą paletę jej uczuć. Nikt inny nie pisał w tak piękny, kobiecy i subtelny sposób o umieraniu…
„Opowieść dla przyjaciela” to książka, która za każdym razem wstrząsa mną do głębi i sprawia, że doceniam to, co mam.

„Opowieść dla przyjaciela” to zdecydowanie coś więcej niż tylko zwykła autobiografia. To niezwykle poruszająca historia o młodej, szalenie utalentowanej dziewczynie, która tak naprawdę ma tylko dwa pragnienia – przeżyć kolejny dzień i być kochaną.
Halina Poświatowska od najmłodszych lat zmagała się z ciężką chorobą serca. Każdy jej dzień naznaczony był strachem i widmem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Poetycka opowieść o (nie)zwykłym życiu Haliny Poświatowskiej. Delikatność i kruchość jej świata zadziwiająco splata się z uporem i determinacją. Nie jest to klasyczna biografia, więcej tu emocji niż faktów. Spotykamy młodą dziewczynę, która za wszelką cenę chce żyć w pełni. Nieracjonalnie, bezkompromisowo, na własnych zasadach.
Po przeczytaniu świąt staje się barwniejszy, a problemy mniej istotne. Polecam!

Poetycka opowieść o (nie)zwykłym życiu Haliny Poświatowskiej. Delikatność i kruchość jej świata zadziwiająco splata się z uporem i determinacją. Nie jest to klasyczna biografia, więcej tu emocji niż faktów. Spotykamy młodą dziewczynę, która za wszelką cenę chce żyć w pełni. Nieracjonalnie, bezkompromisowo, na własnych zasadach.
Po przeczytaniu świąt staje się barwniejszy,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie czytałam wcześniej poezji Poświatowskiej, jest to moje pierwsze spotkanie z jej twórczością, tym razem w formie prozy. Są to autobiograficzne zapiski autorki w postaci listów skierowanych do jej przyjaciela, Ireneusza Morawskiego.

Poważnie chora na serce z powodu komplikacji po ciężkiej anginie, na którą zapadła ukrywając się z rodziną w zimnej i wilgotnej piwnicy podczas drugiej wojny światowej, jest właściwie skazana na śmierć. Świadomość nieuchronności śmierci cały czas jej towarzyszy, ale ma w sobie taką pasję życia, potrzebę miłości, wrażliwość, a nawet powiedziałabym nadwrażliwość na wszystko to, co wokół niej. Chce żyć pełnią życia, biegać, tańczyć, całować się ze swoim chłopakiem – takie zwyczajne marzenia dwudziestolatki, które dla niej jednak stanowią śmiertelne ryzyko – każde pobudzenie, silniejsze emocje, są zgubne dla chorego serca.

W trakcie leczenia w Krakowie styka się z legendarnym profesorem hematologii, Julianem Aleksandrowiczem, który widząc, jak słabnie w niej wola walki po śmierci jej męża po zaledwie dwuletnim związku, poznaje ją z Wisławą Szymborską, która popycha Poświatowską w kierunku poezji. Profesor także pomaga w zorganizowaniu funduszy na jej wyjazd do Stanów, gdzie jest szansa na operację ratującą jej życie.

Pobyt w USA zajmuje dużą część jej listów. Ludzie, z którymi tam się styka, są dla niej bardzo serdeczni i otwarci, ale nie dla wszystkich tacy są, widzimy przykłady segregacji rasowej, nierównego traktowania studentów ze względu na ich pochodzenie.

Mimo sukcesów, które odnosi w Stanach (stypendium w Smith College, pomyślne zaliczenie 3 lat na studiach, uzyskanie kolejnego stypendium), Poświatowska bardzo tęskni za Polską. Podejmuje dla wielu znajomych niezrozumiałą decyzję o powrocie i na tym kończą się jej zapiski.

W trakcie lektury zafascynowała mnie relacja Poświatowskiej z przyjacielem, który jawi się tutaj jako najważniejsza osoba w jej życiu. Zakochany w niej od lat, wysłuchuje opowieści o jej kolejnych wielkich miłościach, jest powiernikiem i ostoją w momentach zwątpienia. Z kart tych dzienników wyłania się egoistyczna strona osobowości poetki, która wszystko podporządkowuje swoim potrzebom i oczekiwaniom, postać przyjaciela to ktoś, kto jest na każde jej skinienie. Nie poświęca jego problemom ani jednego zdania. Pisze wprost; „Nigdy cię nie kochałam, nigdy nie byłam dla ciebie dobra. Nigdy nie usiłowałam sprawić ci radości, a jednak jesteś mi równie bliski, jak moje własne serce”.

To moje subiektywne wrażenie. Zamierzam je skonfrontować z zapiskami drugiej strony, stąd planuję przeczytać listy Morawskiego do Poświatowskiej zebrane pod tytułem „Tylko mnie pogłaszcz”. Może one rzucą inne światło na postać poetki.

Myślę, że warto przeczytać „Opowieści dla przyjaciela” chociażby dla pięknego języka, którym zostały napisane. Poza tym, ta ogromna wrażliwość na świat i nieodparta chęć, by żyć. Ważne, by czasem na życie spojrzeć oczyma osoby, która wie, że czasu ma niewiele...

Nie czytałam wcześniej poezji Poświatowskiej, jest to moje pierwsze spotkanie z jej twórczością, tym razem w formie prozy. Są to autobiograficzne zapiski autorki w postaci listów skierowanych do jej przyjaciela, Ireneusza Morawskiego.

Poważnie chora na serce z powodu komplikacji po ciężkiej anginie, na którą zapadła ukrywając się z rodziną w zimnej i wilgotnej piwnicy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autobiografia inna niż wszystkie, które dotychczas czytałem. Jest przesiąknięta ogromnym ładunkiem emocjonalnym i dlatego większość stron zapisana jest odczuciami autorki.

Poświatowska w poetycki sposób opisuje ludzi, którzy pojawili się w jej życiu, a także miejsca, które miała okazję zobaczyć. Bardzo dużo poświeciła również uczuciom związanym z chorobą i wszystkim co orbitowało naokoło tego nieszczęścia.

Niestety czuję niedosyt po tej lekturze, który mam nadzieję zaspokoić czytaniem wierszy poetki. Myślę, że warto przeczytać Opowieść..., która jest skierowana jakby do nas, bo być może dzięki temu, łatwiej będzie zanurzyć się w poezji Haliny Poświatowskiej :)

Autobiografia inna niż wszystkie, które dotychczas czytałem. Jest przesiąknięta ogromnym ładunkiem emocjonalnym i dlatego większość stron zapisana jest odczuciami autorki.

Poświatowska w poetycki sposób opisuje ludzi, którzy pojawili się w jej życiu, a także miejsca, które miała okazję zobaczyć. Bardzo dużo poświeciła również uczuciom związanym z chorobą i wszystkim co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzeba poznać Poświatowską, trzeba przeczytać.

Trzeba poznać Poświatowską, trzeba przeczytać.

Pokaż mimo to

W zasadzie nie wiem, jak traktować to, co przeczytałam. Historia lekko chaotyczna, brakowało mi opisów uczuć mimo wszystko (nie rozumiałam postępowania Poświatowskiej, nie wiedziałam, jakie emocje kryją się za jej zachowaniem, a uważam, że powinna była to zapisać). Dużo błyskotliwych zdań. Po przeczytaniu zawiesiłam na chwilę wzrok w przestrzeni i zaczęłam myśleć z ulgą, że być może gdyby w moim życiu było inaczej - tak jak wydaje mi się, że byłoby lepiej - mogłoby być w zasadzie całkiem źle. Może dobrze jest, jak jest.

W zasadzie nie wiem, jak traktować to, co przeczytałam. Historia lekko chaotyczna, brakowało mi opisów uczuć mimo wszystko (nie rozumiałam postępowania Poświatowskiej, nie wiedziałam, jakie emocje kryją się za jej zachowaniem, a uważam, że powinna była to zapisać). Dużo błyskotliwych zdań. Po przeczytaniu zawiesiłam na chwilę wzrok w przestrzeni i zaczęłam myśleć z ulgą, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to