Opowieść dla przyjaciela

Autobiografia inna niż wszystkie, które dotychczas czytałem. Jest przesiąknięta ogromnym ładunkiem emocjonalnym i dlatego większość stron zapisana jest odczuciami autorki.

Poświatowska w poetycki sposób opisuje ludzi, którzy pojawili się w jej życiu, a także miejsca, które miała okazję zobaczyć. Bardzo dużo poświeciła również uczuciom związanym z chorobą i wszystkim co orbitowało naokoło tego nieszczęścia.

Niestety czuję niedosyt po tej lekturze, który mam nadzieję zaspokoić czytaniem wierszy poetki. Myślę, że warto przeczytać Opowieść..., która jest skierowana jakby do nas, bo być może dzięki temu, łatwiej będzie zanurzyć się w poezji Haliny Poświatowskiej :)

Autobiografia inna niż wszystkie, które dotychczas czytałem. Jest przesiąknięta ogromnym ładunkiem emocjonalnym i dlatego większość stron zapisana jest odczuciami autorki.

Poświatowska w poetycki sposób opisuje ludzi, którzy pojawili się w jej życiu, a także miejsca, które miała okazję zobaczyć. Bardzo dużo poświeciła również uczuciom związanym z chorobą i wszystkim co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzeba poznać Poświatowską, trzeba przeczytać.

Trzeba poznać Poświatowską, trzeba przeczytać.

Pokaż mimo to

W zasadzie nie wiem, jak traktować to, co przeczytałam. Historia lekko chaotyczna, brakowało mi opisów uczuć mimo wszystko (nie rozumiałam postępowania Poświatowskiej, nie wiedziałam, jakie emocje kryją się za jej zachowaniem, a uważam, że powinna była to zapisać). Dużo błyskotliwych zdań. Po przeczytaniu zawiesiłam na chwilę wzrok w przestrzeni i zaczęłam myśleć z ulgą, że być może gdyby w moim życiu było inaczej - tak jak wydaje mi się, że byłoby lepiej - mogłoby być w zasadzie całkiem źle. Może dobrze jest, jak jest.

W zasadzie nie wiem, jak traktować to, co przeczytałam. Historia lekko chaotyczna, brakowało mi opisów uczuć mimo wszystko (nie rozumiałam postępowania Poświatowskiej, nie wiedziałam, jakie emocje kryją się za jej zachowaniem, a uważam, że powinna była to zapisać). Dużo błyskotliwych zdań. Po przeczytaniu zawiesiłam na chwilę wzrok w przestrzeni i zaczęłam myśleć z ulgą, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przejmująca książka o sile ducha i woli walki o życie wspaniałej polskiej poetki. Czytając ją po raz pierwszy nie znałam jeszcze w pełni jej dorobku, nie doceniałam jej. Jednak płynący z kart tych listów niezwykły hart ducha i siła sprawiły że pokochałam jej wiersze, słowa, osobę. Przez większość życia ciężko chora na serce, musiała uczyć się żyć z bólem, radzić sobie z kruchością życia. A jednak podejmowała walkę (mimo chwil zupełnie ludzkich załamań i naturalnego strachu) i o tym między innymi jest ta opowieść.
Rzadko która książka jest tak przejmująca i wyjątkowa dla mnie. Czytam ją co jakiś czas, szukając w niej otuchy, niespotykanego wzoru siły i woli walki, wyrażonych pięknym językiem bezpośredniego przekazu do osoby, która darzyła ją wyjątkowym uczuciem.
Wyjątkowa i niesamowita historia, zawsze polecam ją wszystkim bliskim ze swojego otoczenia.

Przejmująca książka o sile ducha i woli walki o życie wspaniałej polskiej poetki. Czytając ją po raz pierwszy nie znałam jeszcze w pełni jej dorobku, nie doceniałam jej. Jednak płynący z kart tych listów niezwykły hart ducha i siła sprawiły że pokochałam jej wiersze, słowa, osobę. Przez większość życia ciężko chora na serce, musiała uczyć się żyć z bólem, radzić sobie z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Pytałam ptaków, przyjacielu, wędrujących tropem okrętu, dążących na oślep do nowego brzegu. Krzyczały - ich krzyk był pełen bólu i pełen tęsknoty. I nasłuchując tego krzyku zrozumiałam, że tęsknota jest żywiołem, podobnie jak ziemia lub wiatr(...) Mewy na końcu drogi znajdą tylko urwisko skalne, takie samo jak to, które porzuciły. A jednak dla tych skał przemierzają oceany, dla nich niestrudzone dążą tropem okrętu, chwytając w otwarte skrzydła słońce i wiatr ... tęsknota jest najgorszym z głodów i że nie nakarmionym nieuchronnie przynosi śmierć".

Kłaniam się nisko, z ogromnym podziwem, jak można pięknie i MĄDRZE kreślić myśli.

Książka o niesamowitej sile ducha, o nadziei, o radości z życia. Skłaniająca do zrobienia rachunku sumienia, z wdzięczności za to co się otrzymało od losu.

Piękne antidotum w świecie wszechogarniającej nas brzydoty.

"Pytałam ptaków, przyjacielu, wędrujących tropem okrętu, dążących na oślep do nowego brzegu. Krzyczały - ich krzyk był pełen bólu i pełen tęsknoty. I nasłuchując tego krzyku zrozumiałam, że tęsknota jest żywiołem, podobnie jak ziemia lub wiatr(...) Mewy na końcu drogi znajdą tylko urwisko skalne, takie samo jak to, które porzuciły. A jednak dla tych skał przemierzają...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę kupiłam przypadkiem. Nie czytuję poezji, a z tym kojarzyła mi się Poświatowska - stąd wcześniejszy brak zainteresowania tematem. 'Opowieść dla przyjaciela' to autobiografia, napisana w formie listów, wypowiedzi do przyjaciela. Ze względu na ciężką wadę serca duża część książki opowiada o pobytach szpitalnych, białych fartuchach, śmierci, rezygnacji, strachu, chciwie łapanych oddechach. Ale to wszystko przeplata się z miłością, uporem, chęcią życia, ambicją, sukcesami, podbojem odległego kontynentu. Dla mnie z tej książki wyłania się obraz kobiety chorej, słabej, spotykającej na swojej drodze rozmaite trudności. Ale z drugiej strony jest to kobieta silna, zdeterminowana, ambitna, wiedząca, czego chce. Uparta i nie bojąca się sięgać po własne marzenia. Impulsywna, wiedziona przez życie przez swoje chore serce. Piękna literatura, bardzo motywująca, pokazująca, jak wiele możemy zdziałać jako ludzie, jak sami stawiamy sobie bariery i ograniczenia. Napisana przyjemnym językiem. Bardzo duże, pozytywne zaskoczenie. Chętnie zgłębię biografię autorki, bo wydaje się, że była nietuzinkową postacią. Polecam!

Książkę kupiłam przypadkiem. Nie czytuję poezji, a z tym kojarzyła mi się Poświatowska - stąd wcześniejszy brak zainteresowania tematem. 'Opowieść dla przyjaciela' to autobiografia, napisana w formie listów, wypowiedzi do przyjaciela. Ze względu na ciężką wadę serca duża część książki opowiada o pobytach szpitalnych, białych fartuchach, śmierci, rezygnacji, strachu, chciwie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

268 stron. Zdawałoby się niewiele. Ale te strony to rytm serca. Drganie serca młodej wrażliwej dziewczyny która kochała, tęskniła, cierpiała, bała się, zmagała się z chorobą i śmiercią ale też odczuwała niehamowany głód wiedzy i pragnienie życia. A jak kochała to na zabój... ja tak nie potrafię i pewnie nigdy nie będę potrafił. Ale przemawia Poświatowska do mojej kobiecej strony. Gdy czytam jej wiersze. W poezji, w prozie czy gdy oglądam jej zdjęcia - już na zawsze będzie dla mnie młodą, inteligentną i wyjątkową dziewczyną kochającą życie jak mało kto.

"Chcę żyć! Tak, bardzo chcę żyć! Chcę chłonąć czyste powietrze, chcę się całować z moim chłopcem, chcę tańczyć w jego ramionach!" - cholera, takie proste, takie niby nic odkrywczego ale jakoś mnie to uderzyło... bo w tych słowach jest wszystko co powinno być. Dzikość serca...

"A jednak potrzeba mi twoich słów i trzeba twojej pamięci. Pamiętaj o mnie, dobrze? Może będę się mniej bała, może będę usypiała spokojniej..."
Nie wiem jak wy ale ja będę pamiętał. Mam nadzieję że chociaż przez chwilę, na czas tej opowieści stałem się tym tytułowym przyjacielem...

268 stron. Zdawałoby się niewiele. Ale te strony to rytm serca. Drganie serca młodej wrażliwej dziewczyny która kochała, tęskniła, cierpiała, bała się, zmagała się z chorobą i śmiercią ale też odczuwała niehamowany głód wiedzy i pragnienie życia. A jak kochała to na zabój... ja tak nie potrafię i pewnie nigdy nie będę potrafił. Ale przemawia Poświatowska do mojej kobiecej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Głęboka. Delikatna. Przepełniona uczuciami, które wylewają się z niej i trafiają do serca czytelnika.
Poświatowska zdecydowanie była w pewnym stopniu postacią tragiczną.

Warto przyjrzeć się temu... swoistemu pamiętnikowi, zbiorowi myśli, listów... I pomyśleć nad życiem tej młodej, fascynującej poetki.
Aby następnie oddać się lekturze jej wierszy.
Albo choćby posłuchać jednego z nich "Kiedy umrę, kochanie" w wykonaniu Janusza Radka.

Głęboka. Delikatna. Przepełniona uczuciami, które wylewają się z niej i trafiają do serca czytelnika.
Poświatowska zdecydowanie była w pewnym stopniu postacią tragiczną.

Warto przyjrzeć się temu... swoistemu pamiętnikowi, zbiorowi myśli, listów... I pomyśleć nad życiem tej młodej, fascynującej poetki.
Aby następnie oddać się lekturze jej wierszy.
Albo choćby posłuchać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka pisana od powrotu z Ameryki do ostatniego roku życia poetki jest osobliwą relacją osoby świadomej kruchości własnego życia z prób kochania cieszenia się. Jest opisem rzeczy, które człowiek robi w cieniu własnej śmierci, a każda z nich może być ta ostatnią. Jest zapisem balansowania między życiem a śmiercią, między miłością a niebytem. Poświatowska w formie listu, wspomnienia, monologu w szczery sposób przywołuje wydarzenia ze swego życia, jest rodzajem autobiografii. Jest to opowieść o małżeństwie, o miłości, o sracie bliskiej osoby, o umieraniu pacjentów, czemu przygląda się Poświatowska, sama w tym czasie żyjąca na krawędzi pomiędzy miłością i śmiercią. Jest także opowieścią o życiu w szpitalach i sanatoriach, więc o bezdomności i wędrownej egzystencji od kliniki do kliniki. Podróż do Stanów też była tego częścią, gdyż poetka popłynęła tam wyłącznie w celu dokonania operacji serca, więc w cellu ratowania swego życia, w celu ocalenia wszystkiego tego, co może się jeszcze wydarzyć, bo życie, gdy trwa, przynosi możliwości, a śmierć nie niesie ze sobą nic. Po operacji zaczyna się okres większego bezpieczeństwa, spokojniejsza egzystencja z uciszonym sercem; wówczas Poświatowska postanawia — nie znając języka — studiować w USA, stara się o stypendium, otrzymuje je i kończy studia w Smith Collage w ciągu trzech lat. W książce opis tego okresu jest znaczący, gdyż poetka zapomina na chwilę o drugiej stronie, o czającym się mroku, jedzie z przyjaciółkami na słoneczną Florydę, w wielkim samochodzie pokonuje setki kilometrów i trudno w tym fragmencie książki nie pomyśleć o „W drodze” Jacka Kerouaca. Nowo narodzona poetka zakochuje się w profesorze filozofii, odwiedza muzea, przegląda stare księgi, podziwia średniowieczne malarstwo. Po skończeniu studiów pragnie powrócić do kraju. I wraca. Opis powrotu kończy książkę. Jej zakończenie nie jest jednak tylko ostatnim zdaniem zakończonym kropką na wydrukowanym papierze, gdyż trudno przejść obojętnie obok tej pięknej poetycko-realistycznej prozy, trudno nie zatrzymać się na chwile i nie zastanowić się nad kruchością życia, nad przemijalnością, nad sensem naszej egzystencji. Trudno nie zadać pytanie „dlaczego?". I trudno się pogodzić z koniecznością. Dlatego „Opowieść dla przyjaciela” zostaje w człowieku. To jedna z tych książek, które coś w nas poruszają i nawet jeśli się już do nich nie wraca, to nigdy się ich nie zapomina.

http://riversidebluesnr2.blogspot.com/2018/03/halina-poswiatowska-opowiesc-dla.html

Książka pisana od powrotu z Ameryki do ostatniego roku życia poetki jest osobliwą relacją osoby świadomej kruchości własnego życia z prób kochania cieszenia się. Jest opisem rzeczy, które człowiek robi w cieniu własnej śmierci, a każda z nich może być ta ostatnią. Jest zapisem balansowania między życiem a śmiercią, między miłością a niebytem. Poświatowska w formie listu,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem co sobie myślałam. Może, że usiądę z herbatą i zagłębię się w niezwykłe przeżycia bohaterki opisane w sposób rozrywający serce? Albo, że będzie to niezwykła uczta intelektualna...

Jest smutna rzeczywistość choroby, szpitali. Relacja z matką (która mnie chyba najbardziej wzruszyła w całej opowieści). Jest pragnienie życia, normalności. Są w końcu "zakochania". Szybkie i niemożliwe. Trochę amerykańskiego "szczęścia". W końcu wielka tęsknota.

Zastanawiałam się, kiedy Halina była najbliżej siebie. Czy w ogóle można to dostrzec w "Opowieści dla przyjaciela"? Im ciekawszy wydawał się wątek, bardziej obiecujący, tym czułam większy niedosyt. Może po prostu nie o wszystkim mówi się przyjacielowi, zwłaszcza takiemu, który darzy cię uczuciem.

Nie umiała żyć ostrożnie. Kiedy tylko miała ku temu sposobność wymykała się zakazom, nakazom by przez chwilę poczuć, doświadczyć, być. Bo któż nie chciałby poczuć deszczu na twarzy, wyjść na spacer, położyć się na trawie?

Myślę, że dużą wartością tej książki jest takie oderwanie się od oczywistości.

Nie wiem co sobie myślałam. Może, że usiądę z herbatą i zagłębię się w niezwykłe przeżycia bohaterki opisane w sposób rozrywający serce? Albo, że będzie to niezwykła uczta intelektualna...

Jest smutna rzeczywistość choroby, szpitali. Relacja z matką (która mnie chyba najbardziej wzruszyła w całej opowieści). Jest pragnienie życia, normalności. Są w końcu "zakochania"....

więcej

mniej

Pokaż mimo to