Jedyny utwór prozatorski w dorobku poetki stanowi uzupełnienie jej twórczości, a jednocześnie poprzez wątki autobiograficzne daje nam obraz konfrontacji jej "lirycznego świata" z bezwzględną rzeczywistością i nieubłaganym czasem, prowadzącym Halinę Poświatowską do końca życiowej egzystencji. To relacja człowieka obcujacego na co dzień ze śmiercią, intymny pamiętnik adresowany do wszystkich, którzy stali się przez lata bezimiennymi przyjaciółmi poetki.