Pierwsza część tej trylogii była dla mnie po prostu dobra. Sama w sobie jakichś większych emocji we mnie nie wzbudziła, ale można było na jej podstawie wnioskować, że później będzie tylko lepiej. I było. Dwójką byłem po prostu oczarowany i przeczuwałem, że prawdopodobnie znalazłem swoją ulubioną serię fantasy. Nie pomyliłem się.
W "Ostateczny argument królów" wczytywałem się mając bardzo wygórowane oczekiwania, no i... na początku troszeczkę się zdziwiłem. Nie, żeby było źle - było bardzo dobrze, ale fabularnie następuje mały przeskok i brakowało mi opisu pewnych interesujących mnie wydarzeń. Na szczęście jest to później zrekompensowane świetnym tempem akcji, zwrotami akcji i po prostu "tym czymś" co sprawia, że chce się czytać dalej. Wszystkie wątki zostają sprawnie pozamykane, niektóre postaci okazują się nie do końca takie, jak się nam wydawało, a zakończenie jest zaskakujące. Może nie aż tak, jak na to liczyłem (natrafiłem na jakiś opis, zapowiadający "najbardziej zaskakujące i gorzkie zakończenie w fantastyce ostatnich lat"), ale wciąż jest bardzo, bardzo udane.
Chyba tym, co mnie tutaj najbardziej urzekło, jest wyważenie całości. Akcja dawkowana jest w porcjach, które pozwalają zaspokoić apetyt, a jednocześnie nie męczą, kilka ciekawych pomysłów nie zostaje wyeksploatowanych i wytłumaczonych do końca, tylko pozostaje w sferze domysłów, ale w taki satysfakcjonujący sposób. Nie chciałbym, żeby wszystko mi do końca wytłumaczono, bardzo mi tutaj odpowiada te klika niedopowiedzeń.
Bohaterowie są ciekawi, z charakterem i przede wszystkim - niegłupi. Jasne, są bardziej i mniej naiwni, ale nie ma irytujących kretynów wchodzących w każdą pułapkę. No i jest klimat nieustannego zagrożenia - nie jest to baśń, gdzie od początku wiesz, że dobro zwycięży, ale nie jest to też Martin, który da czytelnikowi przesympatyczną postać, tylko po to żeby ją zaraz w możliwie najohydniejszy sposób zamordować. Równowaga.
Całą trylogię polecam gorąco.

Pierwsza część tej trylogii była dla mnie po prostu dobra. Sama w sobie jakichś większych emocji we mnie nie wzbudziła, ale można było na jej podstawie wnioskować, że później będzie tylko lepiej. I było. Dwójką byłem po prostu oczarowany i przeczuwałem, że prawdopodobnie znalazłem swoją ulubioną serię fantasy. Nie pomyliłem się.
W "Ostateczny argument królów" wczytywałem...