Jakie to prawdziwe. Sytuacja tak znajoma, że aż do łez przewidywalna i zabawna.

Jakie to prawdziwe. Sytuacja tak znajoma, że aż do łez przewidywalna i zabawna.

CZECHOW PO NOCY

Dramat Czechowa to dramat na kilku poziomach. Zaczyna się od tego, że w biurze Pawła Wasilicza, który, zdaje się jest jakimś znanym literatem, zjawia się niejaka pani Muraszkina, która także do miana literatki dopiero aspiruje. Przychodzi zatem po pomoc i po poradę. Bo ona napisała dramat i chciałaby znać jego zdanie na ten temat. Próby wykręcenia się pozostają bezowocne i zaczyna się drugi już dramat w tym krótkim opowiadaniu: odczyt.

Otóż odczyt owego dzieła, z którym po radę przychodzi pani jeszcze-nie-literatka, to katorga jakich mało. Z perspektywy uwikłanego w całą sytuację nieszczęśnika („Paweł Wasilicz był w gruncie rzeczy ciapą i nie umiał odmawiać”),owo pół godziny, na które się zgodził ciągnie się i ciągnie niemiłosiernie. Całe dekady przed ogłoszeniem Ogólnej Teorii Względności mamy zatem w literaturze rosyjskiej mały traktat o zniekształconym przepływie czasu. Toż to rarytas!

Tak więc siedzi biedaczyna i słucha i z nadzieją wita scenę dwunastą, ale to nadzieja fałszywa, scen bowiem w samym pierwszym akcie jest aż szesnaście. A aktów jest pięć. Dramat ów jest nie tylko długi, ale także absolutnie byle jaki i nieciekawy. Łzawy, przerysowany, naciągany, jak żyć!? Cała sytuacja zamienia się w jakiś nadprzyrodzony koszmar, jak w Odciskach Świetlickiego...

Chyba wszyscy znamy podobne sytuacje. Pierwszy przykład: nagle napotkany znajomy z podstawówki, niewidziany przez dwadzieścia lat (a jak już widziany, to omijany),który nagle chce się dowiedzieć „co nowego”. Cóż za wspaniały sposób na strawienie dwugodzinnej podróży. I przez dwie godziny dowiadujemy się, że dzieciaki z przedszkola grypę jelitową przyniosły, że opony na wiosnę trzeba kupić, że reprezentacja to, albo tamto... oraz prawdę najważniejszą, z którą zgodzi się każdy, wisienkę na torcie, tuż przed rozstaniem: „no, tak to już jest”. Tak, takie sytuacje z pewnością winny nosić miano dramatu (gwoli ścisłości: wcale nie twierdzę, że każde spotkanie starego znajomego to dramat!)

Kończąc, muszę jeszcze tylko wspomnieć, że opowiadanie ma fantastyczny finał! Wszystkie te rosnące naprężenia w końcu kumulują się i wybuchają i naprawdę warto to przeczytać samemu, więc o zakończeniu milczę i odsyłam na Wolne Lektury, gdzie opowiadanie można znaleźć. Dobranoc!


___________________________________
https://www.facebook.com/statekglupcow/

CZECHOW PO NOCY

Dramat Czechowa to dramat na kilku poziomach. Zaczyna się od tego, że w biurze Pawła Wasilicza, który, zdaje się jest jakimś znanym literatem, zjawia się niejaka pani Muraszkina, która także do miana literatki dopiero aspiruje. Przychodzi zatem po pomoc i po poradę. Bo ona napisała dramat i chciałaby znać jego zdanie na ten temat. Próby wykręcenia się...

w myślach też zabijam

w myślach też zabijam

Opowiadanie "Dramat" Antona Czechowa skojarzyło mi się jednym z felietonów Tadeusza Boya-Żeleńskiego, ze zbioru "Słowa cienkie i grube" - "Jadwiga". Pewnie niejednemu literatowi przydarzyły się nachalne prośby o zrecenzowanie lub choćby przeczytanie książek początkowych autorów (w większości grafomanów).
Trudno więc winić Pawła Wasilicza, że stracił cierpliwość słuchając marnych wypocin kobiety w średnim wieku i to jeszcze brzydkiej. Nie mógł ze spokojem przebrnąć z wyrazem zainteresowania przez wszystkie 5 aktów, a wyprosiwszy ją okazałby brak grzeczności, więc zdobył się na ostateczność - zabił damę przyciskiem. [Na jego zniecierpliwienie przemawia fakt, że zdołał ją ukatrupić zaledwie jednym ciosem, co za tym idzie rada; nigdy nie nadwyrężaj cierpliwości żadnego artysty].

"Paweł Wasilicz lubił tylko swoje artykuły, cudze zaś, które miał przeczytać albo których musiał słuchać, sprawiały na nim wrażenie lufy armatniej, skierowanej wprost na jego fizjonomię" - Czy to nie przemawia za tym, że drugorzędni autorzy umieją doceniać tylko własne artystyczne płody?

Opowiadanie "Dramat" Antona Czechowa skojarzyło mi się jednym z felietonów Tadeusza Boya-Żeleńskiego, ze zbioru "Słowa cienkie i grube" - "Jadwiga". Pewnie niejednemu literatowi przydarzyły się nachalne prośby o zrecenzowanie lub choćby przeczytanie książek początkowych autorów (w większości grafomanów).
Trudno więc winić Pawła Wasilicza, że stracił cierpliwość słuchając...

cd. krótkich form Czechowa /już 6-ste!/. Dramat pisarza zmuszonego do wysłuchania utworu upartej „pisarki”. Można pomyśleć, ze Wydawnictwo Czarne, w obawie przed podobnymi zdarzeniami, fajnie to skomercjalizowało, i za drobną opłatą opiniuje twórczość nawiedzonych twórców.

cd. krótkich form Czechowa /już 6-ste!/. Dramat pisarza zmuszonego do wysłuchania utworu upartej „pisarki”. Można pomyśleć, ze Wydawnictwo Czarne, w obawie przed podobnymi zdarzeniami, fajnie to skomercjalizowało, i za drobną opłatą opiniuje twórczość nawiedzonych twórców.

Namolni, upierdliwi i niezrażający się odmową ludzie, to niewątpliwie nieustanny dramat, nie tylko w czasach Czechowa, ale i współcześnie, a niewątpliwie i w przyszłości. Egoistyczne skoncentrowanie na własnych celach vs. brak asertywności i uleganie sile dośrodkowej pępka przeciwnika to clue tego opowiadania, będącego genialnym szkicem ludzkich charakterów [jak zresztą wszystkie opowiadania tego autora].

Namolni, upierdliwi i niezrażający się odmową ludzie, to niewątpliwie nieustanny dramat, nie tylko w czasach Czechowa, ale i współcześnie, a niewątpliwie i w przyszłości. Egoistyczne skoncentrowanie na własnych celach vs. brak asertywności i uleganie sile dośrodkowej pępka przeciwnika to clue tego opowiadania, będącego genialnym szkicem ludzkich charakterów [jak zresztą...

Genialne i zaskakujące zakończenie! Ileż razy w myślach chcielibyśmy jak Wasilicz uwolnić się od natrętnego gadania, ale słuchamy przez grzeczność ...

Genialne i zaskakujące zakończenie! Ileż razy w myślach chcielibyśmy jak Wasilicz uwolnić się od natrętnego gadania, ale słuchamy przez grzeczność ...

To ci dopiero dramatyczne zakonczenie!
Biedna Maraszkina, nie jej wina, że z Pawła Wasilicza taki hultaj i furiat.

To ci dopiero dramatyczne zakonczenie!
Biedna Maraszkina, nie jej wina, że z Pawła Wasilicza taki hultaj i furiat.