Jeżeli nie było Ci dane obcować z harmonią formy z treścią, to zapraszam do lektury! Ale to nie wszystko, mam jeszcze kilka rewelacji.
Ta powieść jest krótka, dopóki się jej nie przeczyta. Taki paradoks. Wydawałoby się, że to kolejna historia o miłości okraszona stylem Nabokova i niewiele ponadto. Nic bardziej mylnego. Historia stanowi tu powłokę pod którą kryje się przemyślana i solidna konstrukcja. Analogicznie - nie widzisz całego lasu, bo drzewa Ci zasłaniają. Nie czytasz tej książki, a odkrywasz ją.

Po Lolicie Przezroczyste Przedmioty miały tylko potwierdzić klasę Nabokova. Bo czego mogłem się spodziewać po okładce z uśmiechniętym narciarzem o niesugestywnym tytule i mizernej objętości stron, które reprezentowała?
Oczywiście to nie jest tak, że po przeczytaniu ostatniego akapitu krzyknąłem: ,,Ach, więc to tak!". Z pomocą w interpretacji powieści czekało na jej końcu posłowie napisane przez badacza twórczości Nabokova, Leszka Engelkinga. Bez tego pewnie dopiero po ponownym przeczytaniu zastanowiłbym się, czy może nie ma tu drugiego dna. Potem bym musiał poświęcić dużą część życia, by odkrywać to dno.
Nie wiem czy w innych wydaniach jest to 17-sto stronicowe posłowie, ale jest ono nader ułatwiające odbiór powieści, dlatego polecam wydanie z MUZA SA.

Nabokov w pamiętniku napisał: ,,Recenzje oscylują między rozpaczliwą adoracją, a bezsilną nienawiścią. Bardzo zabawne.'', spodziewajcie się więc skrajnych emocji po przeczytaniu!

Jeżeli nie było Ci dane obcować z harmonią formy z treścią, to zapraszam do lektury! Ale to nie wszystko, mam jeszcze kilka rewelacji.
Ta powieść jest krótka, dopóki się jej nie przeczyta. Taki paradoks. Wydawałoby się, że to kolejna historia o miłości okraszona stylem Nabokova i niewiele ponadto. Nic bardziej mylnego. Historia stanowi tu powłokę pod którą kryje się...