Nic specjalnego. Atmosferę tych czterech opowiadań ożywił pan Oreilly ze swoim luzackim podejściem do świata. Poza tym pierwszym opowiadaniem było banalnie.
(Książka bez marginesów, z zaczernionym drukiem, cóż, takie to lata były - wyd. 1979).

Nic specjalnego. Atmosferę tych czterech opowiadań ożywił pan Oreilly ze swoim luzackim podejściem do świata. Poza tym pierwszym opowiadaniem było banalnie.
(Książka bez marginesów, z zaczernionym drukiem, cóż, takie to lata były - wyd. 1979).

Cztery miniatury autora „Z zimną krwią”. Błahostki, ale dobitnie pokazujące, jak niepowtarzalnym autorem był Truman Capote. Wychowany w cieple bliskich relacji Południa, pośród niesamowitych opowieści ciotek, zanurzony w zimny, intelektualny, ale i goniący za nowinkami Nowy Jork wykształcił specyficzny styl. Niby przypomina dokonania Paula Bowlesa czy Saula Bellowa, ale jednak jest niepodrabialny.

Nie czuć tu wyrachowania w łączeniu elementów realistycznych i fantastycznych. To łączenie realizmu z wdrukowanymi w dzieciństwie strachami i rodzącymi się fobiami, podkreślone niedopowiedzeniami. Czy Capote pisząc prowadził przy okazji autoterapię? Czy przy okazji autoterapii pisał? Nieważne, efekt do dzisiaj robi wrażenie.

Cztery miniatury autora „Z zimną krwią”. Błahostki, ale dobitnie pokazujące, jak niepowtarzalnym autorem był Truman Capote. Wychowany w cieple bliskich relacji Południa, pośród niesamowitych opowieści ciotek, zanurzony w zimny, intelektualny, ale i goniący za nowinkami Nowy Jork wykształcił specyficzny styl. Niby przypomina dokonania Paula Bowlesa czy Saula Bellowa, ale...

Diaboliczne dziewczynki, kaczki-dziwaczki, i prześwity niezwyczajnego. Bardzo przypadli mi do gustu bohaterowie-ekscentrycy z jego historii, zwłaszcza Sylwia i jej przyjaciel pijak-klaun żeglujący w obłokach ( opowiadanie Pan Bida). Koniec każdej historii to nietknięta tajemnica, a dialogi są momentami zaskakujące.

Diaboliczne dziewczynki, kaczki-dziwaczki, i prześwity niezwyczajnego. Bardzo przypadli mi do gustu bohaterowie-ekscentrycy z jego historii, zwłaszcza Sylwia i jej przyjaciel pijak-klaun żeglujący w obłokach ( opowiadanie Pan Bida). Koniec każdej historii to nietknięta tajemnica, a dialogi są momentami zaskakujące.

W każdym z czterech opowiadań uderza lekkość w kreowaniu scenerii i bohaterów; fabuła wydaje się sprawą drugorzędną. Autor wspaniale gra światłem oraz kolorem, w jego prozie sporo jest krystalicznego blasku. Znakomicie radzi sobie z kobiecymi postaciami, męskie stanowią jedynie tło – wyraziste, ale zaledwie tło. Dla tych wszystkich smaczków powrócę jeszcze nie raz do Miriam, bo pośród jedwabistych metafor z pewnością coś mogło mi umknąć.

Więcej tu: https://czytankianki.blogspot.com/2020/12/miriam.html

W każdym z czterech opowiadań uderza lekkość w kreowaniu scenerii i bohaterów; fabuła wydaje się sprawą drugorzędną. Autor wspaniale gra światłem oraz kolorem, w jego prozie sporo jest krystalicznego blasku. Znakomicie radzi sobie z kobiecymi postaciami, męskie stanowią jedynie tło – wyraziste, ale zaledwie tło. Dla tych wszystkich smaczków powrócę jeszcze nie raz do...

Tomasz Stawiszyński, filozof i eseista, polecał opowiadanie Trumana Capote'a "Drzewo nocy". W mojej bibliotece było ono w zbiorze "Miriam" zawierającym cztery opowiadania. Amerykańskiego autora znałam tylko z jego słynnego "Śniadania u Tiffany'ego" - czytałam i oglądałam film. Postanowiłam zatem zaufać wyborowi gospodarza "Godziny filozofów", której bardzo lubię słuchać.

Zaczęłam właśnie od "Drzewa nocy", mimo że było ono ostatnie w zbiorze. Już początek wprawił mnie w niepokój; zima, deszcz, gołe żarówki na małym peronie i te "sople jak wyszczerzone kły kryształowego potwora". Nie lepiej było, gdy bohaterka, Kay, wsiada do pociągu i zajmuje miejsce w osobnym przedziale obok osobliwej pary - mężczyzna jest głuchoniemy, za to kobieta nachalnie narzuca dziewczynie swoje towarzystwo i wręcz wymusza na niej rozmowę.
Kay, a wraz z nią czytelnik, czuje się coraz bardziej nieswojo, nieznajomi ludzie budzą lęk, a nawet przerażenie. Są inni, przypominają bohaterce dziecięce opowieści o duchach i upiorach, "które kiedyś , dawno temu, wisiały nad jej głową jak nawiedzane konary drzewa nocy". Ten nastrój grozy potęguje się, mimo że Kay nie jest sama w tym pociągu. Trzeba wytrwać do końca opowiadania, choć dla mnie nie było to łatwe. Niesamowity klimat utrzymuje się cały czas, przez dwadzieścia stron siedziałam prawie w bezruchu, bojąc się tego, co się za chwilę wydarzy i czy w ogóle wydarzy?
Przyznaję rację Stawiszyńskiemu, "coś" jest w tym opowiadaniu, dosłownie przenosi czytelnika w głąb tej krótkiej historii, "każąc" mu po przeczytaniu ostrożnie rozejrzeć się wokół, przypomnieć sobie swoje dawne i obecne lęki.

Po takiej dawce emocji sięgnęłam po trzy następne, a w zasadzie poprzedzające "Drzewo nocy" opowieści. One także utrzymały mnie w atmosferze tajemnicy i obcowania nie tylko ze światem rzeczywistym. Tytułowa "Miriam" to demoniczna dziewczynka pojawiająca się dość nieoczekiwanie i zakłócająca spokój, ustabilizowane i przewidywalne życie pani Miller. Dziecięcy bohaterowie pojawią się też w "Dzieciach w dniu urodzin", osobliwa panna Bobbit naruszy ład małego miasteczka. Kim jest naprawdę ta dziewczynka zachowująca się i wyglądająca jak dorosła osoba?
Jest jeszcze opowiadanie "Pan Bida", a w nim pan Revercomb, który skupuje sny.

Polecam opowiadania Capote'a, pozwalają oderwać się od codzienności, zagłębić w świat wyobrażeń, fantastycznych, nierealnych doznań, przywołują dziecięce historie o duchach, upiorach, odwołują się do koszmarnych snów. Pragniemy obudzić się i zapomnieć, co nam się śniło, a może mamy ochotę znów przenieść się
choć na chwilę w świat snów, jak Sylwia z "Pana Bidy". Chce odzyskać swoje sny, ale sprzedała je. Co pan Revercomb z nimi zrobił?
Zachęcam do lektury!

Tomasz Stawiszyński, filozof i eseista, polecał opowiadanie Trumana Capote'a "Drzewo nocy". W mojej bibliotece było ono w zbiorze "Miriam" zawierającym cztery opowiadania. Amerykańskiego autora znałam tylko z jego słynnego "Śniadania u Tiffany'ego" - czytałam i oglądałam film. Postanowiłam zatem zaufać wyborowi gospodarza "Godziny filozofów", której bardzo lubię...

Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tym zbiorem opowiadań. Nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać, ponieważ nie znałam dotąd autora i nie jestem fanką krótkiej formy. Jednak było warto.
Zbiór zawiera cztery ciekawe opowiadania, które są tajemnicze, intrygujące i każda historia zawiera w sobie jakiś niecodzienny, niezwykły element. Warto także zwrócić uwagę na bohaterów tych opowiadań, bowiem są nie tyle, co ciekawie wykreowani, ale są intrygujący dla czytelnika.
Po krótkim, ale owocnym spotkaniu z tym autorem, jestem ciekawa jego prozy i chętnie sięgnęłabym po coś jeszcze, a „Miriam” gorąco polecam.

Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tym zbiorem opowiadań. Nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać, ponieważ nie znałam dotąd autora i nie jestem fanką krótkiej formy. Jednak było warto.
Zbiór zawiera cztery ciekawe opowiadania, które są tajemnicze, intrygujące i każda historia zawiera w sobie jakiś niecodzienny, niezwykły element. Warto także zwrócić uwagę na bohaterów...

Blisko dziesięć lat temu czytałam inny zbiór opowiadań Trumana Capote, ale szczerze mówiąc nie pamiętałam już jego pióra.
I tutaj pozytywne zaskoczenie. Naprawdę.
Jak nie lubię zbytnio opowiadań, tak te były bardzo dobre.
Skrojone na miarę. Krótkie historie, gdzie nie odczuwałam braku czegoś z powodu małej objętości tej literackiej formy.
Każde miało na tyle ciekawy temat główny, że wątki poboczne w ogóle mnie nie interesowały.

Zbiorek zawiera cztery opowiadania.
Każde jest przesycone jakimś wątkiem tajemniczości, wręcz ociera się o paranormalność.
Jestem pod wrażeniem. Ten klimat, miejscami prawie jak z horroru, zagadkowe postacie, enigmatyczność autora, strefa niedopowiedzeń, jakie pozostawia czytelnikowi, który zaczyna się zastanawiać i zostaje z tymi myślami.
Pisarz osiągnął niecodzienny klimat, dzięki dzieciom występującym w opowiadaniach. Są one głównym nośnikiem elementu grozy i aury tajemniczości.
Niby takie niewinne, a tu proszę.
Mogłabym powiedzieć po młodzieżowemu: wow!
Mam jeszcze jedną książkę pisarza w swojej biblioteczce. Tym razem to dłuższa forma i już jestem jej ciekawa.

Blisko dziesięć lat temu czytałam inny zbiór opowiadań Trumana Capote, ale szczerze mówiąc nie pamiętałam już jego pióra.
I tutaj pozytywne zaskoczenie. Naprawdę.
Jak nie lubię zbytnio opowiadań, tak te były bardzo dobre.
Skrojone na miarę. Krótkie historie, gdzie nie odczuwałam braku czegoś z powodu małej objętości tej literackiej formy.
Każde miało na tyle ciekawy temat...

W książce znajdziemy cztery fascynujące opowiadania amerykańskiego pisarza. Pochodzą z tomu "A Tree of Night and Other Stories". Ich tytuły to: "Pan Bida" ("Master Misery"),"Dzieci w dniu urodzin" ("Children on Their Birthdays"),"Miriam" oraz "Drzewo nocy" ("A Tree of Night").
Co je łączy? Aura tajemniczości, lekkiej grozy, niecodzienności. Są niezwykłe i niesamowite, wciągające i enigmatyczne. Za każdym razem na krótko wchodzimy w świat wykreowany znakomicie przez autora i poznajemy wyjątkowych, zagadkowych bohaterów. Truman Capote stworzył niejasny, lekko drażniący i oryginalny klimat każdej miniaturowej opowieści. Opowiadania zaciekawiają od pierwszych słów i do słów ostatnich bardzo interesują. Po przeczytaniu każdego opowiadania pozostają niedomówienia, pytania, myśli, które mimowolnie pojawiają się w głowie. Warto to przeżyć samemu.
Krótka książka. Wybitna książka. Rekomenduję ją, polecam i wysoko oceniam.

W książce znajdziemy cztery fascynujące opowiadania amerykańskiego pisarza. Pochodzą z tomu "A Tree of Night and Other Stories". Ich tytuły to: "Pan Bida" ("Master Misery"),"Dzieci w dniu urodzin" ("Children on Their Birthdays"),"Miriam" oraz "Drzewo nocy" ("A Tree of Night").
Co je łączy? Aura tajemniczości, lekkiej grozy, niecodzienności. Są niezwykłe i niesamowite,...

Cztery opowiadania.
Do końca nie mogłam się przyzwyczaić do zdań, zawierających w sobie przeskoki wątków i skojarzeń. Uderzyło mnie to już w pierwszym zdaniu, pierwszego opowiadania - gdzie znalazło się pięć wątków a zdanie zajęło niemal pół strony. Coś w tym jednak było wciągającego...
Jak już sobie tutaj tak wyliczam, to czwarte opowiadanie mnie zniesmaczyło, wcześniejsze były bardzo intrygujące, stąd apetyt na wisienkę na torcie...

Cztery opowiadania.
Do końca nie mogłam się przyzwyczaić do zdań, zawierających w sobie przeskoki wątków i skojarzeń. Uderzyło mnie to już w pierwszym zdaniu, pierwszego opowiadania - gdzie znalazło się pięć wątków a zdanie zajęło niemal pół strony. Coś w tym jednak było wciągającego...
Jak już sobie tutaj tak wyliczam, to czwarte opowiadanie mnie zniesmaczyło, wcześniejsze...

Ten niewielki zbiorek opowiadań Capote'a zawiera cztery historie, których akcja rozgrywa się w świecie rzeczywistym, ze wszystkimi jego realiami, uwarunkowaniami i emocjami. Świat jest zwyczajny, ale przygody, które wydarzają się bohaterom - niezwyczajne. Kupiec snów, niesamowita dziewczynka pojawiająca się znikąd, panna Bobbit w krótkim czasie opanowująca rządy w małym miasteczku, straszliwa para w pociągu... Zderzenie codzienności z czymś niezbadanym tworzy wyjątkowo napiętą atmosferę. Niby nic się nie dzieje, ale jednak ludziom wydarzają się tragedie. O czym więc są te opowiadania? O zjawiskach ponadzmysłowych? O chorobach umysłowych? O samodestrukcji?
Jestem rzeczowa i lubię wiedzieć, o czym czytać, nie musieć się tego domyślać. Mimo to, opowiadania z tomu "Miriam" wywarły na mnie duże wrażenie, także pod względem warsztatu i konstruowania tekstu.
Szczególnie wielkie wrażenie wywarła na mnie właśnie "Miriam", a zwłaszcza scena, gdy bohaterka zdaje sobie sprawę, że nie jest w stanie wytłumaczyć nikomu, co ją spotkało, nie ma nikogo, kto by ją zrozumiał i pomógł jej. Stosunkowo łatwo jest uzyskać pomoc na płaszczyźnie rzeczowej. Jak jednak poprosić o pomoc, gdy zmagasz się z czymś niemożliwym do opisania?
Ponadto, spodziewam się, że będę się teraz nieco obawiać ludzi, którzy zagadują mnie w środkach publicznego transportu :)

Ten niewielki zbiorek opowiadań Capote'a zawiera cztery historie, których akcja rozgrywa się w świecie rzeczywistym, ze wszystkimi jego realiami, uwarunkowaniami i emocjami. Świat jest zwyczajny, ale przygody, które wydarzają się bohaterom - niezwyczajne. Kupiec snów, niesamowita dziewczynka pojawiająca się znikąd, panna Bobbit w krótkim czasie opanowująca rządy w małym...