Oto lektura, na jaką czekałam w gąszczu antyutopijnych i powielających się schematów, tak mocnych i popularnych teraz!

I całkowicie nie pojmuję, dlaczego wiele osób wydaje tak żałośnie niskie oceny. Czemu? Bo nie pojmujecie akcji, świata przedstawionego, a może fabuła jest "za mało krwawa"? Idźcie więc być miłośnikami Igrzysk Czerwonych Szklanych Mieczy Zmierzchowych gdzie indziej ;) Bo "Ciemnorodni" to zdecydowanie nie jest książka z tego gatunku. Co to, to nie!

Okładka... jaka jest, sami widzicie. Ciemna, wydaje się miałka, a postać spozierająca z lakierowanej części wręcz zastanawia, kto ile wypił przed charakteryzacją. Ale im głębiej zanurzymy się w treść książki, tym lepiej zrozumiemy ideę okładki - wspaniale podkreślającą świat Ciemnorodnych, zagmatwaną fabułę... ogólnie, rewelacyjną treść. przynajmniej dla mnie.

Zatem... czym jest ta pozycja?

Znakomitym smaczkiem. Czymś nieoczywistym, ale jednocześnie spodziewanym. Przyjemnym, lekkim, ale pełnym intrygi i zagmatwania. Istnieją tu podziały, istnieją intrygi, istnieje odwieczna walka. Ale... nic nie jest takie, jak się oczekuje. Tu nie ma "Złotych i Czerwonych", nie ma tu "Dystryktów" ani "elit".... wróć. Są elity. Ale wszystko tu wygląda o wiele inaczej, niż można się spodziewać. I przez to książka jest przeze mnie oceniona bardzo wysoko, a utorka zawiesiła sobie poprzeczkę równie wysoko - liczę, że kolejne dwa tomy jej dorównają.

Świat przedstawiony dzieli się na dwie tylko rasy - tytułowych Ciemnorodnych i Światłorodnych. Istnieje też podono trzecia rasa - Cieniorodni, ale wedle Cieniorodnych, są bajkami, i czymś, co nie istnieje. Kim są owi "rodni"? To istoty, na które przed wiekami nałożono klątwę. Potężna czarodziejka Imogena wraz z dwudziestoma czterema czarodziejami podzieliła świat. Od teraz istnieją tylko Światłorodni - istoty żyjące tylko w blasku dnia, oraz własnie Ciemnorodni, istoty cienia i nocy. I nie, nie piją krwi. Nie zamieniają się w nietoperze, ani nic. Wedle opisu z książki - są jak ludzie. Ale sposób ich istnienia i życia sprawił, że nie widzą tak, jak widzi się normalnie - do tego celu używają "sonu". Zmysłu, który dla mnie działa podobnie jak echolokacja i podczerwień - ale czy aby na pewno? Sądząc po opisach, mogę się mylić. jest to jednak interesujący smaczek, do którego szybko można przywyknąć. I nie, nie wiemy, jak ze Światłorodnymi - teraz poznajemy tylko żyjących w ciemności. Istoty, które panicznie boją się magii i wszelkiej jej przejawów - Ciemnorodni nią obdarzeni zostają zepchnięci na margines społeczny, albo wystawieni na światło, by zginąć.

To brzmi nieźle, prawda?

No właśnie. Fabuła prowadzona jest nieliniowo, z punktu widzenia trzech osób, ale w przyjemnie trzecioosbowej narracji. Poznajemy więc Baltazara Herne, lekarza; jego żonę telmaine, szlachetnie urodzoną damę oraz... Ishmaela, uważanego za outsidera barona, który niedawno wrócił z Rubieży, gdzie polował na Cieniorodnych. prócz tego przewija się cała plejada wyraźnie nakreślonych, choć drugoplanowych postaci. Warto wspomnieć, że Baltazar mieszka w domu, w którym jeden pokój podzielony jest papierową ścianą. Za nią ma swoje mieszkanie Światłorodna, która... ma pewien wpływ na sytuuację, w jakiej znajdzie się sam Baltazar.

Akcja zaczyna się dość niewinnie. Ale i zagmatwanie. Pomoc pewnej damie z przeszłości okazuje się być początkiem skomplikowanej intrygi dworskiej, nieoczekiwanych zwrotów akcji i sytuacji, które nie pozostawiają czytelnika obojętnym. Owszem. Należy się skupić na tekście, bo szybko straci się wątek... ale uważam, że nie jest to problemem. Alison Sinclair okazuje się być pisarką nieoczywistą, dobrze kreującą świat i postacie, a jednocześnie wprowadzającą przyjemne intrygi, rodem z najlepszych kryminałów. To zdecydowanie lektura godna uwagii, nieoczywista, wciągająca i interesująca. Coś dla osoby szukającej nie płaskiej i nijakiej fabuły z jasnym podziałem, w którym wiadomo że jedna grupa jest dobra, a druga zła, i miedzy nimi miota się bohaterka. Nie. Tu tego nie dostaniemy. Dostajemy nieoczywistych bohaterów, którzy żyją wedle ściśle wcześniej określonych zasad i hierarchii - a które to zostają zburzone. Ich jasny (ironicznie bym powiedziała, że "ciemny") świat, pełen logiki nagle ulega przetasowaniu. Komu ufać, kogo się bać? Kto za tym wszystkim stoi? Jaką rolę odgrywają w tym wszystkim... a, za dużo bym zdradziła!

Dość powiedzieć, że niskie oceny i wyjaśnienia, że "ksiązka mi sie nie podobała i fabuła też nie" wynikają tylko z braku skupienia się i pozwolenia, by zanurzyć się w ten bardzo nieoczywisty, ale fascynujący świat Ciemnorodnych.

Polecam, z łapką na serduszku. Wydawnictwo Bellona zrobiło kawał świetnej roboty, wydając tą pozycję na polskim rynku książki i zaspokajając gusta czytelnicze z tej innej półki, niż aktualnie "modna".

http://kaginbox.blox.pl/2016/06/Ciemnorodni.html

Oto lektura, na jaką czekałam w gąszczu antyutopijnych i powielających się schematów, tak mocnych i popularnych teraz!

I całkowicie nie pojmuję, dlaczego wiele osób wydaje tak żałośnie niskie oceny. Czemu? Bo nie pojmujecie akcji, świata przedstawionego, a może fabuła jest "za mało krwawa"? Idźcie więc być miłośnikami Igrzysk Czerwonych Szklanych Mieczy Zmierzchowych gdzie...