Pierwsza cześć podobała mi się zdecydowanie bardziej, miała o wiele lepszy klimat, a bohaterowie nie zachowywali się w tak irytujący sposób

Pierwsza cześć podobała mi się zdecydowanie bardziej, miała o wiele lepszy klimat, a bohaterowie nie zachowywali się w tak irytujący sposób

Pierwsza część wydała się ciekawsza oraz dająca pole do popisu kontynuacji. Niestety ta część okazała się zbyt wymyślna.

Autorka ma taki styl pisania, że mimo głupkowatości fabuły, chętnie się czyta i czeka na dalsze losy bohaterów.

Jeżeli ktoś czytał pierwszą część może się na niej zatrzymać, ponieważ kolejna nie wyjaśnia za dużo. Pojawia się ciekawy wątek Stwórców, ale nie zostaje on zamknięty.

Pierwsza część wydała się ciekawsza oraz dająca pole do popisu kontynuacji. Niestety ta część okazała się zbyt wymyślna.

Autorka ma taki styl pisania, że mimo głupkowatości fabuły, chętnie się czyta i czeka na dalsze losy bohaterów.

Jeżeli ktoś czytał pierwszą część może się na niej zatrzymać, ponieważ kolejna nie wyjaśnia za dużo. Pojawia się ciekawy wątek Stwórców,...

Kolejną część przygód Mileny czytałam zaraz po „Pamięci Krwi”, dlatego liczyłam, że nierozwiązane zagadki i pytania bez odpowiedzi z pierwszej części szybko się wyjaśnią. Dodatkowo byłam mocno zachęcona opisem, który już drugi raz okazał się mocno naciąganym kłamstwem. „Ukochany Dorian?” Pokłócili się kiedy sytuacja między nimi stała się w miarę klarowna. „Nie ustępuje na krok?” Dostał polecenie ochrony Mileny. Szło mu kiepsko. „Milena spełniona w tej miłości?” Ściema. No chyba, że przedstawianie w redakcji Darka jako narzeczonego faktycznie świadczy o wielkiej miłości do Doriana.

Milenę czeka inicjacja, trwają wielkie przygotowania, pojawiają się nowe postaci – Mistrz Czyścicieli, Lew, Pola, Dita. Niestety, Inicjacja nie przebiegła pomyślnie – blask Słońca mocno poparzył Milenę, co okazało się starannie zaplanowaną akcją mającą na celu podważenie wszystkich wampirzych marzeń o życiu za dnia. Milena budzi się we Francji, bez gałek ocznych, a jedynym sprzymierzeńcem jest znienawidzony przez nią Otto. Czy uda się jej uniknąć śmierci z rąk Stworzycieli? Kim są Stworzyciele? Jakie powiązanie ma z nimi Dorian?

Milena stara się uporać z tymi pytaniami podczas ucieczki. Sama ucieczka jest bardzo dobrze opisana – czytając ten fragment, czułam się jakby to mi po piętach deptały wampiry pragnące śmierci. Dodatkowo, relacja Milena – Otto zaczyna być coraz bardziej zażyła.

Kiedy już wszystko zmierza ku zakończeniu, wkracza wątek postaci pobocznej – Dity – i przez te ostatnie rozdziały powieści to ona staje się głównym zagrożeniem. Oczywiście, wszystko kończy się pozytywnie, ale…
Właśnie. To „ale”. Mam straszny problem z tą książką. Oczywiście, wszystko trzyma się kupy, zbiega się w jeden punkt. Ale pewne wątki zostały porzucone w środku fabuły i w zasadzie nie wiadomo nic. NIC. Niejasności pomiędzy Dorianem a Mileną? Nie wiadomo nic. Co się stało z gniazdem w Szczecinie? Nic. Co z Darkiem, co z Radkiem? Nie wiadomo.

Mimo że książkę czytało się przyjemnie i pochłonęła mnie tak samo jak poprzednia część, mam pewien niedosyt. Niemniej jednak polecam książkę osobom, które po prostu chcą się zrelaksować.

Kolejną część przygód Mileny czytałam zaraz po „Pamięci Krwi”, dlatego liczyłam, że nierozwiązane zagadki i pytania bez odpowiedzi z pierwszej części szybko się wyjaśnią. Dodatkowo byłam mocno zachęcona opisem, który już drugi raz okazał się mocno naciąganym kłamstwem. „Ukochany Dorian?” Pokłócili się kiedy sytuacja między nimi stała się w miarę klarowna. „Nie ustępuje na...

Wciągnęła mnie, nawet bardziej niż pierwsza część. Autorka, co widać, rozwinęła się literacko i rozbudowała świat przedstawiony. Momentami czyta się jak dreszczowiec, momentami jak urban fantasy, momentami jak gotyckie powieści wampiryczne. Obraz wampirów jest tu nieszablonowy, fabuła i bohaterowie są mniej przewidywalni niż w większości tego typu literatury. Jeśli ktoś lubi takie klimaty, to naprawdę przyjemne czytadło, godne polecenia. Mam nadzieję, że będzie jeszcze trzecia część, bo historia jest mniej zamknięta niż w "Pamięci krwi". Ciekaw jestem dalszych losów Dariusza, czy on w ogóle jeszcze odegra jakąś rolę. I co dalej z Dorianem i jej relacją z Mileną.

Wciągnęła mnie, nawet bardziej niż pierwsza część. Autorka, co widać, rozwinęła się literacko i rozbudowała świat przedstawiony. Momentami czyta się jak dreszczowiec, momentami jak urban fantasy, momentami jak gotyckie powieści wampiryczne. Obraz wampirów jest tu nieszablonowy, fabuła i bohaterowie są mniej przewidywalni niż w większości tego typu literatury. Jeśli ktoś...

Nie przypadła mi ta książka do gustu... I ta cała historia. Jak w pierwszej części ogarniałam o co chodzi i kto jest kim to tak w drugiej mało co zrozumiałam. Według mnie kiepska książka i tyle.
Chyba nie dla mnie polskie powieści :/

Nie przypadła mi ta książka do gustu... I ta cała historia. Jak w pierwszej części ogarniałam o co chodzi i kto jest kim to tak w drugiej mało co zrozumiałam. Według mnie kiepska książka i tyle.
Chyba nie dla mnie polskie powieści :/

Bóg wysłuchał moich modlitw, które słałam w Jego kierunku podczas czytania "Pamięci krwi". Modliłam się o to, by drugi tom okazał się być lepszym od pierwszego, bo kolejnej takiej powieści przeczytanej w tak krótkim odstępie czasu od poprzedniej bym nie zdzierżyła.
(zainteresowanych odsyłam do mojej opinii o "Pamięci krwi", gdzie znęcałam się nad wszystkim, co tylko znalazłam w tej książce)
Stwórca wysłuchał mnie i moich próśb. Nie musiałam ani uciekać, ani bronić się przed treścią, jak ostatnio.
Po kolei jednak.
Milena jest już wampirzycą na pełen etat, czeka na swoją Inicjację. W międzyczasie poznaje innych przedstawicieli wampirzej społeczności. Oczywiście, co było do przewidzenia, nagle wokół niej zaczynają się dziać dziwne rzeczy, a bohaterka wpada w wir zdarzeń, z którego czasami wychodzi na moment poobijana, by potem zostać sponiewieraną jeszcze bardziej.
Do tego można sprowadzić fabułę.
Tym razem jednak język powieści jest o wiele lepiej strawny. Aż byłam w szoku, jak to czytałam. Autorka bardzo się poprawiła - nie dość, że Milena jest bardziej zrównoważona psychicznie, to jeszcze część jej zachowań wreszcie nabrała jakiejkolwiek logiki. Do tego inni bohaterowie - zarówno ci starzy, jak i pojawiający się dopiero w drugim tomie - są lepiej opisani, nie wieje od nich sztampą i schematem w takim stopniu, jak w "Pamięci krwi". Styl się mocno ustabilizował, moje porównanie do sinusoidy traci rację bytu.
Szczecin jako miejsce akcji pojawia się coraz rzadziej - a szkoda, mogłoby z tego wyjść fajne urban fantasy (gdzie mu do Thornu i Torunia z powieści Jadowskiej).
Nie ma sensu, bym się rozpisywała, więc powiem tak - warto przebrnąć przez pierwszy tom dla drugiego, bo - uwaga, uwaga - JEST LEPIEJ. Jak tak dalej pójdzie i jeśli światło dzienne ujrzy trzeci tom (o którym jakoś nic nie mogę znaleźć w Internecie, ale kto wie, może autorka nad nim pracuje?),to z chęcią i dużą dozą ciekawości na pewno po niego sięgnę.
Natomiast absolutnie nie polecam czytania "Krew to nie wszystko" (swoją drogą nie kumam, skąd ten tytuł) bez znajomości pierwszego tomu, bo takie działanie kompletnie nie ma sensu. Nie idzie się połapać w fabule.

Bóg wysłuchał moich modlitw, które słałam w Jego kierunku podczas czytania "Pamięci krwi". Modliłam się o to, by drugi tom okazał się być lepszym od pierwszego, bo kolejnej takiej powieści przeczytanej w tak krótkim odstępie czasu od poprzedniej bym nie zdzierżyła.
(zainteresowanych odsyłam do mojej opinii o "Pamięci krwi", gdzie znęcałam się nad wszystkim, co tylko...

Ciekawa pozycja, miło czytać książkę osadzoną w polskich realiach. Autorka ma bardzo dobry styl. Warto było zagłębić się w tej lekturze.

Ciekawa pozycja, miło czytać książkę osadzoną w polskich realiach. Autorka ma bardzo dobry styl. Warto było zagłębić się w tej lekturze.

"Krew to nie wszystko" jest drugą częścią przygód polskiej wampirzycy Mileny.
Jak dla mnie książka przeciętna. "Pamięć krwi" jest naprawdę dobrą książką,więc nie wiem co się stało autorce,że "Krew..." wyszła tak drętwo. Może ja mam takie wrażenie,bo pierwszy tom przeczytałam dobre 3 lata temu? A może autorka napisała,książkę na siłę? Teraz naprawdę odnoszę takie wrażenie.
Nie mogłam się wczuć w fabułę,męczyła mnie strasznie ta książka i nie pamiętałam niektórych faktów z poprzedniej części.
Myślę,że kiedyś przeczytam jeszcze raz obie części. Może wtedy ogarnę tę historię. :)

"Krew to nie wszystko" jest drugą częścią przygód polskiej wampirzycy Mileny.
Jak dla mnie książka przeciętna. "Pamięć krwi" jest naprawdę dobrą książką,więc nie wiem co się stało autorce,że "Krew..." wyszła tak drętwo. Może ja mam takie wrażenie,bo pierwszy tom przeczytałam dobre 3 lata temu? A może autorka napisała,książkę na siłę? Teraz naprawdę odnoszę takie wrażenie....

Kilka słów
Tom pierwszy mnie nie powalił. Nie wiedziałam czy go polecać, czy nie. To była po prostu książka o wampirach. Niechętnie sięgnęłam po drugi tom przygód Mileny Chmielnik i zostałam mile zaskoczona...

Czas na inicjację Mileny Chmielnik, tą właściwą...powiedzmy, że pierwsza nie do końca się udała. Jednak na tą uroczystą ceremonię zjechały wampiry z całego świata. Każdy z nich chce zobaczyć "chodzącą za dnia", której krew umożliwia to również innym, przynajmniej tak niektórzy myślą. Czy krew Mileny to dar czy przekleństwo? Czy sprowadzi na nią wieczną sławę czy zagładę?

Kontynuacja
Rzadko się zdarza, że drugi tom jest lepszy od pierwszego, ale to zdecydowanie jest taki przypadek. Mam wrażenie, że tom pierwszy był takim wstępem do tej historii. Wydarzenia łączą się bezpośrednio z poprzednim tomem, wiele zagadek zostaje rozwiązanych, możemy poznać różne oblicza starych bohaterów. Najważniejsza jest jednak akcja, a w tym tomie jej nie zabraknie! Autorka nie pozwala nam na choćby jedną chwilę wytchnienia.

Bohaterowie
Milena Chmielnik - oczywiście nadal jest główną bohaterką, a cała historia właśnie jej dotyczy. Jej wyjątkowość staje się w końcu zrozumiała, a sama Milena nie traci swojego uszczypliwego charakteru. To bardzo konsekwentna kreacja.
Pozostali bohaterowie, tacy jak jej ukochany Dorian, znienawidzony Otto, czy napalony Darek zyskują, ich kreacje zostają znacznie rozwinięte, poznajemy ich charaktery i tajemnice.

Język
Nadal narratora trzecioosobowego zaliczam na plus. Ja osobiście się z nim zaprzyjaźniłam.

Podsumowanie
Po przeczytaniu tomu drugiego z przyjemnością polecam tą serię wielbicielom wampirów. Na pewno spędzą z nią miłe popołudnie.

Kilka słów
Tom pierwszy mnie nie powalił. Nie wiedziałam czy go polecać, czy nie. To była po prostu książka o wampirach. Niechętnie sięgnęłam po drugi tom przygód Mileny Chmielnik i zostałam mile zaskoczona...

Czas na inicjację Mileny Chmielnik, tą właściwą...powiedzmy, że pierwsza nie do końca się udała. Jednak na tą uroczystą ceremonię zjechały wampiry z całego świata....

Bardzo dobra kontynuacja pierwszej części. Gratuluję Autorce pomysłowości i poczucia humoru - zadziwiła mnie ta powieść i wprawiła w dobry nastrój.

Bardzo dobra kontynuacja pierwszej części. Gratuluję Autorce pomysłowości i poczucia humoru - zadziwiła mnie ta powieść i wprawiła w dobry nastrój.