„Listy miłości” to książka Marii Nurowskiej, która jak dotąd najbardziej mną poruszyła. Chociaż zdarzało mi się już mówić to o jej innych, przeczytanych wcześniej powieściach… Bez wątpienia jest to bardzo oryginalnie napisana i przejmująco smutna książka, która nie nastraja pozytywnie, ale przy tym wszystkim obcowanie z nią jest bardzo wartościowe i wprost nie sposób uwolnić się od tej historii, nawet po przeczytaniu do końca. Historii bez wątpienia tragicznej, ale dającej dużo satysfakcji z możliwości poznania jej.

Narratorką „Listów miłości” jest młoda kobieta, która mimo, że pisze je do konkretnego adresata na przestrzeni lat (swojego ukochanego) to traktuje je bardziej jak pamiętnik, czy nawet pewną formę spowiedzi, przez którą próbuje dojść do ładu ze swoją skomplikowaną przeszłością. Elżbieta zaczęła pisać te listy żyjąc już jako Krystyna Chylińska - gdy wyszła z getta i przypadkowo trafiła do pewnej rodziny po stronie aryjskiej, która ją przygarnęła – tak po prostu, bo jej oczy mówiły wszystko i nie można było po prostu postąpić inaczej. W dniu kiedy napisała pierwszy list, miało też miejsce jej pierwsze spotkanie z mężczyzną, którego pokochała od pierwszego spojrzenia i to na całe życie.

W tych listach Krystyna przedstawia swoją dramatyczną historię, ponieważ nie umie powiedzieć prawdy patrząc prosto w oczy. I chociaż nie planuje tych listów nigdy wysłać, ani przekazać adresatowi, to chyba podświadomie pragnie, by on jednak poznał ich treść. Poznał, zrozumiał i wybaczył. Z resztą w pewnym momencie, kiedy już teoretycznie była na tyle dojrzała, że dałaby radę zmierzyć się ze zdarzeniami, które miały miejsce w getcie, jej fikcyjne nowe życie tak bardzo zaczęło prowadzić się własnymi torami, że nie umiała nad tym wszystkim zapanować. Nie chciała też chyba go przekreślić i pozbyć się go – tak po prostu, jednym ruchem. Miało bezsprzeczną wartość i było dobre. Pomijając oczywiście jej tajemnicę z tamtych lat, która niestety cały czas wisiała nad nim niczym upiór czekając na moment, by dać o sobie znać.

Książka zaczyna się od fragmentu ostatniego listu, więc czytelnik już od początku wie, jak zakończy się cała historia. Jednak narracja jest tak zbudowana - napięcie cały czas narasta, ciekawość z każdą stroną staje się coraz większa, odkrywają się kolejne zaskakujące fakty – że zaintrygowany czytelnik nie może się wręcz doczekać, by dojść do finału tej opowieści. To sprawia oczywiście, że nie sposób tej książki odłożyć na dłużej.

„Listy miłości” to nie tylko powieść obyczajowa z romansem w tle, to także bardzo dobre studium kobiecej psychiki. Maria Nurowska tak sugestywnie opisała uczucia jakie targają główną bohaterką i to co się dzieje w jej świecie wewnętrznym, że chwilami miałam wrażenie, że sama stałam się tą bohaterką i odczuwam ten sam ból, strach, dylematy, ale i namiętność, troskę i miłość, co ona. Przyznam, że rzadko mi się to zdarza podczas czytania książek. Wyjątkowe wrażenie…

Bardzo refleksyjna, emocjonująca, nostalgiczna powieść poruszająca temat tożsamości żydowskiej, trudnych wyborów determinujących całe późniejsze życie ale i wielu aspektów miłości. Szczerze polecam. I podtrzymuję moją opinię, że książki Nurowskiej nie są pisane tylko z myślą o kobietach.

„Listy miłości” to książka Marii Nurowskiej, która jak dotąd najbardziej mną poruszyła. Chociaż zdarzało mi się już mówić to o jej innych, przeczytanych wcześniej powieściach… Bez wątpienia jest to bardzo oryginalnie napisana i przejmująco smutna książka, która nie nastraja pozytywnie, ale przy tym wszystkim obcowanie z nią jest bardzo wartościowe i wprost nie sposób...