Nie wiem, czy można „Mózg Kennedy’ego" zaliczyć do kryminałów, czy jednak do innego gatunku literackiego, ale chyba ma to mniejsze znaczenie niż fakt, że książkę czytało mi się dobrze. Znalazłam tu wiele cech, jakimi charakteryzują się powieści Mankella i pomimo, że brakowało mi Wallandera lektura dostarczyła mi więcej przyjemności niż innych emocji. A niestety były też negatywne. Ale dodam najpierw kilka pozytywów. Po pierwsze dość oryginalna akcja, poruszone jak zawsze interesujące i ważne tematy, zakończenie może nie wyjaśniające wszystkiego, ale do przyjęcia. Do negatywów, niestety, charakterystycznych dla Mankella były postaci kobiet. Nie wiem, że autor zupełnie tych kobiet nie rozumie, czy może na tak nieciekawe jednostki trafiał w swoim życiu, ale jego bohaterki są, delikatnie mówiąc, irytujące, a szczególnie główna bohaterka „Mózgu…" Nie tylko irytująca, ale chwilami wręcz wredna, czekałam kiedy będzie miała pretensje do Słońca, ze nie kręci się wokół niej. Postać ta utrudniał mi odbiór książki, i być może dlatego powieść ma tak niskie oceny. Mnie książka się podobała, może nie w granicach zachwytu, ale na poziomie przeciętnym plus. I raczej polecam.

Nie wiem, czy można „Mózg Kennedy’ego" zaliczyć do kryminałów, czy jednak do innego gatunku literackiego, ale chyba ma to mniejsze znaczenie niż fakt, że książkę czytało mi się dobrze. Znalazłam tu wiele cech, jakimi charakteryzują się powieści Mankella i pomimo, że brakowało mi Wallandera lektura dostarczyła mi więcej przyjemności niż innych emocji. A niestety były też...