Ciągle biję się z myślami, czy książka ta podobała mi się aż na dziewięć gwiazdek, ale tyle wystawiam, ponieważ podziwiam fantazję autora i uważam, że powinna zostać doceniona. Oczywiście nie zabrakło rzeczy, które mnie drażniły, ale jako całość uważam, że była to naprawdę udana i przede wszystkim wciągająca opowieść. Po raz któryś z kolei Sanderson wciągnął mnie do swojego magicznego świata i pozostawił w niedosycie i z chęcią na więcej (na szczęście jest jeszcze dużo kolejnych tomów).

Jak zwykle autor maluje charakterystyczny świat, w którym okrutny Ostatni Imperator i jego bezlitośni Inkwizytorzy uciskają biedną ludność kraju. Również szlachta, jako najbardziej wpływowa część ludzi, bawi się na balach i w okropny sposób wykorzystuje słabiej urodzonych, uważanych wręcz za odrębny gatunek ludzi. Świat spowija opadający z Gór Popielnych popiół i wieczorne mgły, w których czają się upiory. Dostajemy też Allomantów i Zrodzonych z Mgły, którzy posiadają niezwykłe moce związane z energią powstałą na skutek spalania metali. Jest intryga, chęć obalenia Imperatora przez słabszych i naprawdę wiele ciekawych rzeczy, które wciągają i sprawiają, że lektura jest interesująca.

Dostajemy niebanalnych bohaterów, zarówno pierwszoplanowych, jak Kelsier i Vin, czy też tych bardziej w cieniu, których i tak poznajemy dość wnikliwie i dokładnie, co lubię, bo to pozwala mi się do nich przywiązać i dzięki temu bardziej angażuję się w wydarzenia. Postać Elenda – urocza, co sprawiło, że zakończenie książki było dla mnie najbardziej przejmujące i nie wiedziałam, czego się spodziewać, a wszystko rozstrzygnęło się dosłownie na ostatnich stronach.

Było dużo fajnej akcji, za co duży plus dla autora. Na minus mogę zaliczyć to, że książka była momentami przeciągnięta. Czuję, że całość mogłaby być krótsza i nie straciła by przy tym swojego uroku i klimatu. Były momenty przegadane do bólu, gdzie myślałam „niech coś się zacznie wreszcie dziać!”, wynurzyły mnie bale i te całe podchody, całość spisku zyskała przy tym na wiarygodności, ale ja ledwo przez to przebrnęłam. Dobrze, że był Elend, który uprzyjemnił mi całą balową atmosferę. I troszkę uważam, że autor powiela swoje własne pomysły (Odpychanie i Przyciąganie metali całkiem podobne do wiązań mocy z Drogi Królów, tu Mgliści, tam Świetliści, tu spalanie metali, tam pochłanianie burzowego światła, zjawiska atmosferyczne jako coś, co dominuje nad światem – nocne mgły kontra arcyburze itp.).

Ale pomijając wszystkie swoje wątpliwości i tak uważam, że to był kawał porządnej lektury i całość czytało mi się z przyjemnością. Jeszcze nie wiem, czy zaliczę tę opowieść do moich ulubionych (zobaczę po kolejnych częściach), ale z całą pewnością o niej szybko nie zapomnę.

Ciągle biję się z myślami, czy książka ta podobała mi się aż na dziewięć gwiazdek, ale tyle wystawiam, ponieważ podziwiam fantazję autora i uważam, że powinna zostać doceniona. Oczywiście nie zabrakło rzeczy, które mnie drażniły, ale jako całość uważam, że była to naprawdę udana i przede wszystkim wciągająca opowieść. Po raz któryś z kolei Sanderson wciągnął mnie do swojego...