A co z tobą? Żałujesz?” Bones myślał o pytaniu i nie tylko, ponieważ wiedział, że jego życie może zależeć od tej odpowiedzi. „Żałuję, że nie zabiłem LaLauries wcześniej.” powiedział w końcu patrząc niezachwianie na Marie. „Żałuję, że niewinną dziewczynę spotkał okropny koniec, ponieważ włączyłem ją do tego. Żałuję faceta przy twoich stopach, dla którego zemsta była warta więcej niż życie. Ale jeśli pytasz mnie, czy zrobiłbym to jeszcze raz by zatrzymać Delphine i Louisa... odpowiedź brzmi tak. Tego nie żałuję.” Marie stuknęła nożem o nogę. Bones zerknął na to i wrócił do jej ciemnych oczu. Jeżeli chcesz moją głowę, nie klęknę dla ciebie, byś ją wzięła,pomyślał chłodno. Nie jesteś moim panem i nie zdradziłem cię, więc będziesz musiała o nią walczyć. Z chytrym spojrzeniem, Marie kręciła nożem. „Czy ty myślisz, że potrzebuję tego, by cię zabić? Myślisz, że potrzebuję jakiejkolwiek broni?

A co z tobą? Żałujesz?” Bones myślał o pytaniu i nie tylko, ponieważ wiedział, że jego życie może zależeć od tej odpowiedzi. „Żałuję, że nie...

Becka leżała na ławce. Twarz Bonesa wykręciła się gdy zauważył jak bardzo sponiewierana była. Klęknął przy niej, odwracając jej głowę tak by mogła go zobaczyć. Nie spała, chociaż w jej stanie, było to raczej przekleństwem niż błogosławieństwem. Bones patrzył na nią, pozwalając sile jego oczu chwycić jej umysł. W jej stanie, trwało to kilka chwil. Czekał szepcząc. „W porządku. Jesteś już bezpieczna.”, przerażenie i groza zostały w jej oczach gdy próbowała się ruszyć lub coś powiedzieć. I tak nie mogła zrobić ani jednego ani drugiego. Jej usta zostały zszyte jakby żyłką, jej rąk i nóg nie było. Jedynym powodem dla którego jeszcze żyła, było to że Louis albo Delphine uszczelnili swoją krwią rany gdzie kiedyś były jej kończyny. Gdzie kiedyś były jej ręce i nogi, teraz były ohydnie gładkie pnie. Bones zamknął oczy. Mógł uratować Becce życie... przez picie. Nie przeżyłaby przemiany, jeśli chciałby zmienić ją w wampira, ale mógł zrobić z niej ghula. Wszystko czego potrzebował to żeby wypiła trochę jego krwi zanim umrze, co nie potrwa długo. Była bardzo bliska śmierci. Pomyślał o Jelanim. Nie przyznając się do bólu, próbował żyć jak ktoś, ktoś kto zawsze jest bezradny wobec nawet najsłabszego ze swojego gatunku. A Becka nie wiedziała że istniał inny świat na krawędzi jej. Jak Bones mógłby ją potępić, by obudziła się złapana w pułapkę tego ciała, zmieniona w coś o czym nawet nie wiedziała że istnieje?

Becka leżała na ławce. Twarz Bonesa wykręciła się gdy zauważył jak bardzo sponiewierana była. Klęknął przy niej, odwracając jej głowę tak by...

Bones machnął ręką. „ Tak jesteśmy nieszczęśliwymi facetami, porzuconymi przez Boga i Matkę Naturę. A teraz mów.” Bones naprawdę nie chciał potrząsać tym małym człowiekiem. To trwałoby zbyt długo. „Rudowłosy debil, przychodzi tu bardzo często” Jean-Pierre wypluwał słowa. „Ma fetysz sprzyjający używaniu magii.” „Wampiry nie mogą używać magii. To jedno z niewielu praw Kaina przeznaczone dla jego ludzi. Jestem zaskoczony, że Ralmiel używa tego w tak rażący sposób.” Usta Jean-Pierre zwinęły się. „ Kain. Bóg powinien zabić go zabić go za zamordowanie Abla, a zamiast tego uczynił go wampirem. Jeśli chodzi o Ralmiela, to ludzie którzy widzą, że używa magii, nie żyją wystarczająco długo, by o tym powiedzieć, jak sądzę.” To mogłoby zapobiec rozpowszechnianiu się prawdy. Ale musiało o tym wiedzieć jeszcze kilka innych osób, poza Jean-Pierre'em. „Ta magia, której używa Ralmiel. Kto ją tworzy?” „Nie wiem.”.

Bones machnął ręką. „ Tak jesteśmy nieszczęśliwymi facetami, porzuconymi przez Boga i Matkę Naturę. A teraz mów.” Bones naprawdę nie chciał ...