"Waldemar Łysiak ciągle,nie zważając na temat książki, prezentuje swe poglądy polityczne, historiozoficzne rozważania inkrustując czysto osobistymi impresjami, przy czym trudno orzec, czego jest więcej w tych literackich popisach: erudycji czy megalomanii. Jego [tekst] aż prosi się się o redaktora, ale takiego, którego uwagi autor brałby pod uwagę. A taki chyba się jeszcze nie urodził." Ta wypowiedź Krzysztofa Masłonia(którego nota bene tak chętnie cytuje Łysiak) dotyczy co prawda "Empireum", ale w całej rozciągłości pasuje również do "Karawany...".
Postawiona przez Łysiaka teza o totalnej i globalnej zapaści kulturowej jest jak najbardziej słuszna, ale mnie trochę ta lektura wymęczyła i nudziła. Ktoś znający wcześniejsze książki Łysiaka na temat Salonu i śledzący w miarę na bieżąco jego artykuły i felietony w zasadzie nie znajdzie tutaj niczego nowego i zaskakującego. Jest to książka warta polecenia komuś, kto zaczyna swoją przygodę z Łysiakiem. Osobiście żałuję, że zamiast znów wytaczać swe działa antysalonowe i prowadzić prywatną wojenkę z Ziemkiewiczem, Łysiak nie poświęcił tego czasu na opracowanie obiecanego drugiego tomu "Malarstwa biało-czerwonego".

"Waldemar Łysiak ciągle,nie zważając na temat książki, prezentuje swe poglądy polityczne, historiozoficzne rozważania inkrustując czysto osobistymi impresjami, przy czym trudno orzec, czego jest więcej w tych literackich popisach: erudycji czy megalomanii. Jego [tekst] aż prosi się się o redaktora, ale takiego, którego uwagi autor brałby pod uwagę. A taki chyba się jeszcze...