Nie da się chyba zgadzać z każdym twierdzeniem Łysiaka - w tej części o wiele lepiej widać jego humorzaste podstawy niektórych (zwłaszcza historycznych) ocen. Wciąż ostro, wciąż pożytecznie, i wielki plus za odwagę, bo jest ona dziś rzadkością - trzeba było naprawdę mieć jaja by w 2006 roku tak trafnie i mocno skrytykować Jana Pawła II.

Nie da się chyba zgadzać z każdym twierdzeniem Łysiaka - w tej części o wiele lepiej widać jego humorzaste podstawy niektórych (zwłaszcza historycznych) ocen. Wciąż ostro, wciąż pożytecznie, i wielki plus za odwagę, bo jest ona dziś rzadkością - trzeba było naprawdę mieć jaja by w 2006 roku tak trafnie i mocno skrytykować Jana Pawła II.

Książka była zbiorem esejów. Autor niektóre sytuacje ubrał w specyficzną oprawę własnego humoru. Podjął w nich różne tematy – takie które nurtowały jego myśli. Przeważnie patrzył na nie krytycznym "okiem" i z irytacją wobec twórców "salonowej" kultury. Między innymi wyrażał się niepochlebnie na temat sztuki współczesnej w rozdziale zatytułowanym "Sztuka. O bagnie tfu!rczości salonowej". Zwrócił uwagę na stale obniżający się poziom nauczania w szkołach wyższych oraz brak dyscypliny; zacytował fragment tekstu z tygodnika Newsweek z 2004 roku: "Uczennica może wyzwać nauczyciela od ch.... i nasłać na niego bandziorów. A nauczyciel ma siedzieć cicho, bo dziecka ukarać nie wolno". Chociaż te wszelkie przemyślenia zostały wydane w 2006 roku, to nic nie straciły na swojej aktualności. Ukazywały polityczne kierunki i tendencje Salonu, jakie przejawiały się w Europie, a które zmaterializowały się w latach następnych, czyli po 2006 roku (bo wtedy została wydana ta książka) – to okazało się bardzo interesujące! Odnalazłem sens wydarzeń: widziałem to, co wydarzyło się do 2020 roku, czego Waldemar Łysiak i cytowani przez niego inni publicyści czy naukowcy nie widzieli, ale przewidywali. Przykładowo umizgi polityczne, które zwiastowały – wtedy słabo zauważalne – kroki w stronę Brexitu.

Ciekawy był rozdział pod tytułem "Muzułmatyzm. O smoku kultywującym terroryzm" o islamistach. Determinacja muzułmanów wzrosła, a "Wiek XXI ma być stuleciem triumfalnego "dżihadu" – świętej wojny muzułmańskiej, która zdobędzie cały glob". "Formalnie arabski termin "dżihad" znaczy: wielki wysiłek, usilne staranie. W praktyce już od dawna nie tłumaczy się tego inaczej jak: wojna z "niewiernymi". Teraz islamiści mówią bez ogródek, że chodzi o wojnę przeciwko kulturze i cywilizacji państw Zachodu, które są uosobieniem zła, gdyż są dziełem szatańskim". Irański ajatollah Chomeini, przebywając we Francji na emigracji mówił: "Dżihad to podbój terytoriów niemuzułmańskich. Narzucanie islamu po wszystkich krańcach Ziemi to obowiązek każdego muzułmanina". Sookhded: "Islam to wojna". W szkołach muzułmańskich uczono, że zabijanie "niewiernych" było cnotą i "chwalebnym dowodem wiary w Allaha".

Waldemar Łysiak odkrył ogromny fałsz, którym posługiwano się podczas konfliktu w byłej Jugosławii z udziałem Serbów i muzułmańskich Albańczyków w Kosowie, potem na wokandzie trybunału w Hadze i na procesie Milośevica. Bardzo dobrze i we właściwy sposób opisał te problemy w "Stuleciu kłamców" – ochoczo odsyłam do tej lektury, ponieważ zachwyciłem się ową analizą.

Pisząc o rozszerzeniu Unii Europejskiej o Turcję przytoczył wypowiedź z 2004 roku Hasana Unala, politologa z ankarskiego Uniwersytetu Bilkent, że "Byłoby to przejawem waszej nieroztropności. Za dwadzieścia lat Turcja sięgnie liczby stu milionów obywateli, co zniszczyłoby Unię. No i położenie. Jeśli Unia przyjmie Turcję, granicznymi sąsiadami Unii zostaną Iran, Irak i Syria. Blisko leżałyby Afganistan, Pakistan, Indie – niewyobrażalne źródło masowej imigracji... Chcecie tego?"

"Aż do zeszłego roku Unia szczodrze finansowała (przez długie lata) palestyńskie podręczniki szkolne, gloryfikujące Hitlera za to, że posyłał Żydów do gazu (nawet testy matematyczne są antysemickie w tych podręcznikach). Gigantyczna regularna "pomoc humanitarna" UE dla Afryki jest całkowicie rozkradana, wędruje do kieszeni czarnych kacyków, gdyż kontrola tej "pomocy" to zupełna fikcja – odfajkowuje się tylko sumy wydatkowane i stroszy humanitarne pawie pióra przed kamerami telewizji". "Od wielu lat Zachód próbuje leczyć swojego afrykańskiego kaca pompowaniem niebotycznych sum (biliony dolarów!) w tzw. "pomoc humanitarną", która nic nie daje prócz puchnięcia brzuchów głodomorów i puchnięcia kont bankowych czarnych elit".

Waldemar Łysiak – prawie zawsze, przy każdej okazji, a więc i w tej książce również – wyrażał ogromny podziw dla Napoleona Bonaparte, który był z urodzenia Korsykaninem. Właśnie jemu przeznaczył jeden z rozdziałów pod tytułem "Napoleon. O cesarzu wyklętym przez Salon". W appendix przytoczył między innymi taką wypowiedź Cesarza Francuzów: "Trzy czwarte ludzi zajmuje się rzeczami niezbędnymi dopiero wówczas, gdy zmusza ich do tego konieczność. Ale wtedy nie ma już na to czasu". Tak jak Waldemarowi Łysiakowi, mnie również wydawało się to stwierdzenie słuszne i warte uwagi.

Miał ciekawe spojrzenie na pontyfikat Jana Pawła II, że między innymi papież był zbyt miłosierny i za bardzo skupiał się na rozszerzaniu swojej popularności podczas wieców z udziałem wielotysięcznych tłumów, teatralnych wystąpieniach podczas nich. A Sobór Watykański II (1962 – 1965),który był uważany przez konserwatystów za źródło degrengolady Kościoła, w Waldemarze Łysiaku wzbudzał bardzo mieszane uczucia, a negatywne wobec ustaleń porządku posoborowego – też się z tym zgodziłem.

Czasy na tyle zmieniły się, w tym obyczajowość, że "Czy jest zatem sens czepiać się holenderskiej partii pedofilów (Dobroczynność, Wolność, Różnorodność),która postuluje obniżenie do 12 lat wieku, od którego młodzież będzie mogła legalnie się ciupciać z pedofilami?" Według mnie zadane pytanie było retoryczne, a moja odpowiedź wybrzmiała następująco: Tak! Natomiast w Stanach Zjednoczonych "liczne przedszkola zabraniają dzieciakom dawać mamusiom laurki dedykowane z okazji dnia matki, bo to mogłoby urazić dzieci bez matek, wychowywane przez dwóch tatusiów".

Podał przykład neofeministycznej organizacji – o nazwie Brygada Suk Feministycznych (powstała w 1994 roku) – która swoimi żądaniami daleko wykraczała poza sferę "wolnej miłości"; od razu ironicznie zachwyciłem się: och jaka piękna nazwa (która bardzo dobrze oddawała ostrość działań)!

Utrzymałem swoje zdanie o autorze, jakie wyraziłem w opinii o "Stuleciu kłamców" https://lubimyczytac.pl/ksiazka/52881/stulecie-klamcow/opinia/54369611#opin... Zgodziłem się z opinią amerykańskiego publicysty Józefa Dudkiewicza, że jego "poglądy trafnie oddają rzeczywistość społeczną i polityczną". Doceniłem go za odwagę, że pisał o pomijanej, przemilczanej i niechlubnej przeszłej działalności (w okresie PRL) osób publicznych (niektórych już nieżyjących),głównie polityków, ale też pisarzy – znajdujących się na scenie wydarzeń społeczno-politycznych w III RP.

Książka była zbiorem esejów. Autor niektóre sytuacje ubrał w specyficzną oprawę własnego humoru. Podjął w nich różne tematy – takie które nurtowały jego myśli. Przeważnie patrzył na nie krytycznym "okiem" i z irytacją wobec twórców "salonowej" kultury. Między innymi wyrażał się niepochlebnie na temat sztuki współczesnej w rozdziale zatytułowanym "Sztuka. O bagnie...

Otwiera oczy - jak wszystkie pozycje Autora.

Otwiera oczy - jak wszystkie pozycje Autora.

Genialna książka

Genialna książka

Na pewno mniej porażająca niż "Salon", ale bez wątpienia pozycja godna uwagi.

Na pewno mniej porażająca niż "Salon", ale bez wątpienia pozycja godna uwagi.

rowniez otwiera oczy..

rowniez otwiera oczy..