Kontynuacje powieści czy kolejne części popularnego cyklu, to bardzo grząski grunt. Autor musi stawić czoła nie tylko samemu sobie, ale przede wszystkim czytelnikom, którzy zaufali pisarzowi i sięgnęli po kolejną jego pozycję. Tworzący pod pseudonimem były oficer polskiego wywiadu, Vincent V. Severski znalazł się właśnie w takiej sytuacji. Jego debiut, „Nielegalni” odniósł ogromny sukces, przyczyniając się nie tylko do wzrostu zainteresowania powieściami, ale również ich wydaniami w formie innej, niż tej tradycyjnej. Gdy ukazała się informacja, że kolejna część planowanej trylogii ukaże się na rynku, fani zaczęli zacierać ręce. Ich długie oczekiwania, zostały sowicie nagrodzone, bowiem „Niewierni” to doskonały przykład na to jak zaciekawić czytelnika i wciągnąć go w wir akcji. A przy prawie 900 stronach jakie liczy sobie książka, to nie lada wyzwanie.

Zabierając się do czytania powieści, czytelnik musi postawić sobie jedno, ale bardzo ważne pytanie. Czy ma czas, by zniknąć na kilka dni? Bo „Niewierni” porywają go ze sobą już od pierwszej strony, a jako że tych stron jest dość sporo, przeczytanie ich z pewnością zajmie więcej niż dwa wieczory. I to można uznać za ogromny plus powieści, gdyż praktycznie każdy kolejny rozdział przenosi czytelnika do innego miejsca na świecie. Nie ważne, czy będzie to Warszawa, Londyn czy też Moskwa, w każdym z tych miejsc Severski dał z siebie wszystko. Można by się było spodziewać, że powieść sensacyjna będzie pełna zapierających dech w piersi strzelanin i wybuchów, i mimo tego, że one również pojawiają się w książce, to nie są jej główną siłą. Jest nią zupełnie co innego - napięcie, misternie budowane już od samego początku. Nie wszystko jest jednak tak idealnie. Napięcie, poprzez ciągłe przeskoki pisarza między pojawiającymi się w „Niewiernych” bohaterami, miejscami zanika i blednie. Być może chodziło o to, by nie dawać wszystkiego na tacy i jeżeli rzeczywiście taki był zamysł pisarza, to Severski osiągnął swój cel w stu procentach. Bo nawet pod sam koniec powieści, trudno odgadnąć co będzie działo się dalej.

O czym opowiadają „Niewierni”? Trudno w kilku słowach streścić zawiłą fabułę powieści, tak by nie zdradzić jej najważniejszych części. Bowiem nawet najmniejsze, z pozoru nic nie znaczące wydarzenia, mogą w ogólnym rozrachunku, doprowadzić do rozwiązania tajemnicy. I w ten sposób właśnie zaczyna się książka. Zrządzenie losu, czy też przypadek, doprowadzają do tego, że na jaw wychodzi wyjątkowo interesujące spotkanie, jakie odbyło się w warszawskim hotelu Marriott. Starsi mężczyźni, Koreańczycy i sprzątaczka. Od tego dziwnego zestawiania rozpocznie się jedno z największych śledztw, w którym ogromną rolę odegra Konrad Wolski oraz cały jego zespół współpracowników. Jednak książka nie ma jednego, głównego bohatera. W „Niewiernych” pojawi się m.in. Al-Kaida, IRA i hakerzy. A każdy z wątków (a jest ich całkiem sporo) posiada swojego odrębnego protagonistę. I choć losy poszczególnych postaci łączą się ze sobą, to czytając poszczególne rozdziały, czytelnik bez problemu może identyfikować się z bohaterami. Każdy z nich został stworzony w wyrazisty sposób, a ich działania wydają się adekwatne do tego, kim są. Nie ważne czy terrorystą, czy też szpiegiem, są prawdziwi. Kierują się swoimi zasadami i własnymi kodeksami, a najlepiej widać to na przykładzie pewnego żołnierza z ogromnym tatuażem na plecach.

Autor, jako że sam był oficerem polskiego wywiadu, przedstawił jego pracę w sposób szczegółowy (zapewne na tyle, na ile pozwalało mu sumienie). Z lektury można wysunąć kilka ciekawych wniosków, a i znalazło się miejsce na nawiązania do obecnej sytuacji politycznej w Polsce, pojawiające się tu i ówdzie. Choć „Niewierni” nie opisują rzeczywistych wydarzeń, to notka na okładce stwierdza, że część z przedstawionych w nich zdarzeń mogła być prawdziwa. Język, jakim zostali napisani „Niewierni” jest opanowany i rzeczowy, a w niektórych miejscach nawet odrobinę poetycki, choć bez zbędnego patosu. Dzięki czemu książkę czyta się sprawnie i bez żadnych zgrzytów. Jedyne co może drażnić, to zbyt szybkie rozwiązanie akcji pod sam koniec powieści. Apetyt, tak doskonale podsycany przez setki stron, odrobinę zbyt szybko zostaje zaspokojony. I jeszcze jedno. Czy naprawdę każda książka, która jest thrillerem i dzieje się w Szwecji, musi zawierać w sobie nawiązania do Stiega Larssona?

Bartosz Szczygielski