Z tej mąki naprawdę mógł być dobry chleb, a wyszedł zakalec sakramencki!
Fabuła powieści oklepana do granic – zabawa psychopaty (wybrańca Boga, jak sam siebie nazywa) z FBI, reprezentowanym tu głównie przez agenta Rainesa. Psychol porywa i w wyrafinowany sposób morduje piękne kobiety, które w jego chorym umyśle stają się oblubienicami Boga; agent stara się go złapać. Pomaga mu w tym pensjonariuszka pewnej instytucji zwanej Ośrodkiem Zdrowia i Intelektu (OZI), młoda kobieta o imieniu Paradise. Dodam – instytucji w której to przebywają osoby z różnego rodzaju fobiami, a przez świat ‘zewnętrzny’ uważane za szalone. Jak wspomniałem fabuła oklepana, ale Ted Dekker pisze w sposób taki, że powieść w swojej pierwszej fazie wkręca. W każdym razie mnie wkręciła. Niestety staje się potem rzecz straszna. Thriller schodzi na dalszy plan, i pojawia się Romans przez duże ‘R’. Nudny do bólu i nie pasujący do charakteru książki totalnie! Pojawiają się rozwleczone i kompletnie zbędne dla fabuły myśli agenta Rainesa i Paradise typu:
- „Czy ja ją kocham? Nieee, niemożliwe! Co ja sobie wyobrażam!”;
- „Czy on mnie kocha? Możliwe, musnął przecież moje ramię”;
- „Ona nie jest szalona, mógłbym się w niej zakochać”;
- „Takie rzeczy tylko w bajkach, przecież jestem szalona; on nie może mnie kochać”.
I ciągnie się to tak jak nie przymierzając „Moda na sukces”. Inne przykłady? Proszę bardzo. Zostaje zamordowana kobieta, postać istotna dla śledztwa oraz ważna dla samego agenta Rainesa, a on tuż po jej pogrzebie znowu jedzie do OZI, i znowu czytamy przesłodzone rozmowy i rozmyślania Rainesa i Paradise; następnie Raines sam dostaje się w ręce psychopaty, i mając świadomość że lada chwila może pożegnać się z życiem, nie robi nic żeby sobie jakoś pomóc; jego umysł zaprząta tylko jedna myśl - że on rzeczywiście kocha Paradise. Nie skłamię, jak napiszę że od tego słodzenia miałem odruch wymiotny! Dlaczego? Bo Dekker owe romansowe rozmyślania opisuje tak, że scenarzyści południowoamerykańskich telenowel powinni nabawić się kompleksów i permanentnego pąsu na twarzy – ze wstydu! Gdzieś w tych okolicach stwierdziłem autorytatwnie, że dawno nie czytałem powieści z tak zmarnowanym potencjałem! Jednocześnie miałem nadzieję, że powróci chociaż namiastka thrillera z początkowej fazy książki. Niestety, nie powróciła. Pojawia się natomiast nowa rzecz, mianowicie Festiwal Debilizmu. To, co wyrabia skrępowany i postrzelony, a przy tym wykrwawiający się agent Raines mogłoby spowodować palpitacje serca u Johna Rambo, Jamesa Bonda i Batmana razem wziętych. Tyle tylko że oni nie byli zakochani w Paradise… Odnoszę wrażenie, że tą książkę pisały trzy osoby, i opublikowały ją pod pseudonimem Ted Dekker. No chyba że ten cierpi na roztrojenie jaźni – gdyby coś takiego istniało.
Ocena końcowa - dwie gwiazdki, z czego jedna ‘z urzędu’ a druga za początek powieści. Fani thrillerów – omijajcie to z daleka!!!

Z tej mąki naprawdę mógł być dobry chleb, a wyszedł zakalec sakramencki!
Fabuła powieści oklepana do granic – zabawa psychopaty (wybrańca Boga, jak sam siebie nazywa) z FBI, reprezentowanym tu głównie przez agenta Rainesa. Psychol porywa i w wyrafinowany sposób morduje piękne kobiety, które w jego chorym umyśle stają się oblubienicami Boga; agent stara się go złapać....