Bardzo, bardzo słaba książka. Dziwię się, że dobrnęłam do końca. Zapewne, jak to ze mną bywa, przez cały czas łudziłam się, że wreszcie akcja się rozwinie, bądź nastąpi nieoczekiwany jej zwrot. Niestety, nic takiego się nie zdarzyło. Od początku do końca wlokła się jak flaki z olejem, a po przebrnięciu przez ostatnią stronę, cieszyłam się, że to już koniec.
Tę książkę opisałabym jako zwierzenia małej, osamotnionej dziewczynki w skórze kobiety. Czytelnik musi znosić wieczne pojękiwania głównej bohaterki, która nie może się pozbierać po śmierci swojego męża i rodziców. Jestem sobie w stanie wyobrazić, że po takim przeżyciu musi być człowiekowi ciężko. Jednakże w tej opowiastce przeżywanie bólu po stracie mija się w zupełności z faktycznym stanem żałoby. Owszem, każdy człowiek przeżywa to inaczej, jednak ileż można jęczeć i stękać?! Jej cierpienie jest mocno przerysowane, a historia z wykluczonym z użytku pokojem tak nierealna, jak mityczne stwory. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić, że przez ponad rok czasu nie zbliżam się nawet do drzwi pokoju, w którym stoi szafa z wieloma funkcjonalnymi przedmiotami. To, jaki horror uczyniła autorka z przebrnięcia przez próg pokoju, sprawia, że ręce opadają. Z moich doświadczeń wynika, że pierwszą rzeczą, którą robią bliscy po powrocie do życia codziennego, jest zaglądnięcie do przedmiotów zmarłego. I na pewno nie jest to senną zjawą, spędzającą sen z powiek i powodującą wymioty ...
Język powieści kiepski. Nie wspomnę już nawet o 'wierszyku' napisanym przez bohaterkę.
Być może oceniam ją tak słabo, gdyż nie zapoznałam się z pierwszą częścią, aczkolwiek po przeczytaniu tej, tym bardziej po nią nie sięgnę. Tak czy owak, przeczytawszy tę książkę, zapoznałam się z całą historią Hanki, opowiedzianą w poprzedniej części i raczej nie miałam problemu ze zrozumieniem losów bohaterki.
Postać Mikołaja to twór rodem z niezłożonej komedii romantycznej. Jest przy kobiecie, która notorycznie go odrzuca i zbywa, a na zakończenie prosi ją, by opowiadała mu o jego zmarłym poprzedniku. No, doprawdy, tego jeszcze nie było.
Na korzyść powieści przemawia jedynie postać pani Irenki, która reprezentuje jednoosobową grupę bohaterów realnych. Jej wypowiedzi jako jedne z nielicznych brzmią żywo w uszach czytelnika.
Przykro mi to mówić, ale w większości, jest to przesiąknięta fikcją bajeczka, która nie jest warta poświęconego jej czasu.

Bardzo, bardzo słaba książka. Dziwię się, że dobrnęłam do końca. Zapewne, jak to ze mną bywa, przez cały czas łudziłam się, że wreszcie akcja się rozwinie, bądź nastąpi nieoczekiwany jej zwrot. Niestety, nic takiego się nie zdarzyło. Od początku do końca wlokła się jak flaki z olejem, a po przebrnięciu przez ostatnią stronę, cieszyłam się, że to już koniec.
Tę książkę...