Wypożyczyłam ja całkiem przypadkiem z mojej lokalnej biblioteki w Irlandii. Nie ma zbyt wielu książek polskojęzycznych, więc wzięłam to co było. Panią Grochole czytałam ostatnio jako nastolatka i tak mi się kojarzyła- prosta, niewymagająca literatura. I tak bylo- w bardzo pozytywnym znaczeniu- a dodatkowo ubawilam się przy niej jak już dawno nie pamiętam! Czytałam nawet mężowi na głos co śmieszniejsze fragmenty. Polecam!

Wypożyczyłam ja całkiem przypadkiem z mojej lokalnej biblioteki w Irlandii. Nie ma zbyt wielu książek polskojęzycznych, więc wzięłam to co było. Panią Grochole czytałam ostatnio jako nastolatka i tak mi się kojarzyła- prosta, niewymagająca literatura. I tak bylo- w bardzo pozytywnym znaczeniu- a dodatkowo ubawilam się przy niej jak już dawno nie pamiętam! Czytałam nawet...

Bardzo dobra pozycja. Pełna humoru

Bardzo dobra pozycja. Pełna humoru

Historia Jeremiasza jest fantastyczna, zabawna. Pomimo, że wielostronicowa, czytam ją na tak zwane jedno podejście. Wielki szacunek dla Kasi, że to pierwsza książka oczami mężczyzny.

Historia Jeremiasza jest fantastyczna, zabawna. Pomimo, że wielostronicowa, czytam ją na tak zwane jedno podejście. Wielki szacunek dla Kasi, że to pierwsza książka oczami mężczyzny.

Powieści Katarzyny Grocholi nie potrzebują indywidualnych opinii czytelników, by wiadomo było, czego się po nich spodziewać: są pogodne, błyskotliwe, pełne humoru i wyciskające z oczu łzy, w niepowtarzalnym stylu, charakterystycznym dla Autorki. Nie jest to może literatura przez wielkie L ale jest to książka do polecenia wszystkim, którzy potrzebują chwili rozrywki i zadumy o prostych i podstawowych wartościach w życiu. Moja ulubiona scena, fantastyczna i odkrywcza, odgadywania słów z widocznych fragmentów śmiecia porzuconego na chodniku. Na podkreślenie zasługuje kapitalna postać głównego bohatera, pozostającego ze sobą i z otoczeniem w nieustającym wewnętrznym dialogu. A treść? Mój Boże, treść jest z góry wiadoma, jak smak ulubionych lodów, do których z taką przyjemnością powracamy.

Powieści Katarzyny Grocholi nie potrzebują indywidualnych opinii czytelników, by wiadomo było, czego się po nich spodziewać: są pogodne, błyskotliwe, pełne humoru i wyciskające z oczu łzy, w niepowtarzalnym stylu, charakterystycznym dla Autorki. Nie jest to może literatura przez wielkie L ale jest to książka do polecenia wszystkim, którzy potrzebują chwili rozrywki i zadumy...

Przesluchalam i naprawde sie dobrze bawilam. Moim zdaniem swietna rozrywka, bo jest smiesznie i zyciowo, moze i czasem nudno i nic sie nie dzieje ale to tak jak w zyciu, bywa tez smutno i madrze… wiec ja to polecam!

Przesluchalam i naprawde sie dobrze bawilam. Moim zdaniem swietna rozrywka, bo jest smiesznie i zyciowo, moze i czasem nudno i nic sie nie dzieje ale to tak jak w zyciu, bywa tez smutno i madrze… wiec ja to polecam!

Uwielbiam. Myślałam, że bedzie to lekka i jedynie zabawna literatura, natomiast dotyka ona również bardzo trudnych i głębokich tamatów. Płakałam nie raz. Ze śmiechu i wzruszenia.

Uwielbiam. Myślałam, że bedzie to lekka i jedynie zabawna literatura, natomiast dotyka ona również bardzo trudnych i głębokich tamatów. Płakałam nie raz. Ze śmiechu i wzruszenia.

Bardzo lubię książki Grocholi. W połowie tej myślałam że jej jednak nie polubię ;) Długa, wszystko było jakoś rozciągnięte. Ale im bliżej końca tym lepiej mi się czytało, wcześniejsze sytuacje i opisy nabierały sensu. Przy ostatnich kilkudziesięciu stronach już nie mogłam jej odłożyć. Można było i się uśmiechnąć i wzruszyć. Ale myślę że było można ją troszkę skrócić ;) Tak czy inaczej, po przeczytaniu jestem całkowicie na TAK :)

Bardzo lubię książki Grocholi. W połowie tej myślałam że jej jednak nie polubię ;) Długa, wszystko było jakoś rozciągnięte. Ale im bliżej końca tym lepiej mi się czytało, wcześniejsze sytuacje i opisy nabierały sensu. Przy ostatnich kilkudziesięciu stronach już nie mogłam jej odłożyć. Można było i się uśmiechnąć i wzruszyć. Ale myślę że było można ją troszkę skrócić ;) Tak...

"Koniec i bomba. A kto czytał ten trąba”...nie to nie Ferdydurke, ale to są pierwsze słowa, które mi się nasuwają po przeczytaniu tej książki. Książka jest właściwie o niczym. Nic się w niej dzieje, jest bez humoru i bez wyrazu. Już dawno mnie tak żadna książka nie rozczarowała. Nie polecam.

"Koniec i bomba. A kto czytał ten trąba”...nie to nie Ferdydurke, ale to są pierwsze słowa, które mi się nasuwają po przeczytaniu tej książki. Książka jest właściwie o niczym. Nic się w niej dzieje, jest bez humoru i bez wyrazu. Już dawno mnie tak żadna książka nie rozczarowała. Nie polecam.

Uff, przebrnąłem. Kilkanaście godzin opowieści o rozpieszczonym jedynaku. Bardzo zdolnym, ale irytującym do granic możliwości, który wpierw strzela, a potem wyciąga pistolet z kabury. Przesłuchałem, podenerwowałem się i... nic, może poza kilkoma fajnymi opowiastkami z życia zawodowego operatora filmowego. Pozostaję z poczuciem straconego czasu.

Uff, przebrnąłem. Kilkanaście godzin opowieści o rozpieszczonym jedynaku. Bardzo zdolnym, ale irytującym do granic możliwości, który wpierw strzela, a potem wyciąga pistolet z kabury. Przesłuchałem, podenerwowałem się i... nic, może poza kilkoma fajnymi opowiastkami z życia zawodowego operatora filmowego. Pozostaję z poczuciem straconego czasu.

Jeremiasz odkrywa że mieszka na planecie Ziemi ;-) i że życie bywa problemowe, pokaźne czytadełko.

Jeremiasz odkrywa że mieszka na planecie Ziemi ;-) i że życie bywa problemowe, pokaźne czytadełko.