Po długiej przerwie postanowiłem dać jeszcze jedną szansę Mario Vargasowi Llosie. Pierwszą książką autorstwa tego peruwiańskiego noblisty, którą miałem zamiar przeczytać był „Gawędziarz”. Powieść ta jednak nie zdobyła mojego uznania. Odłożyłem ją na półkę przebrnąwszy ledwie przez sto stron.

Po wspomnianym już rozstaniu z latynoamerykańskim autorem postanowiłem sięgnąć po jego „Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki”. Sam tytuł zapowiadał raczej intrygująca lekturę. O powieści tej słyszałem również wiele pochlebnych opinii.
I stało się. Zostałem pochłonięty od pierwszej strony. Już dawno żadna lektura nie dostarczyła mi tylu emocji i satysfakcji. Przede wszystkim satysfakcji z tego, że dałem Llosie jeszcze jedną szansę i nie pożałowałem.

Stwierdziłem, że jest on prawdziwym czarodziejem. Inaczej nie potrafię tego wyjaśnić. Mianowicie chodzi o fakt, że napisał on książkę o ludzkich postawach, których nienawidzę najbardziej na świecie- uzależnieniu od innej osoby i uległości, tworząc z tego cudowną historię od której nie mogłem się oderwać.

Zdumiewające było też coś innego. Fakt, że tytułowa niegrzeczna dziewczynka wróci w każdym rozdziale do skazanego na nią Ricarda był bardzo oczywisty. Jednak Llosa mimo wszystko potrafił zaskoczyć za każdym razem, czarując kolejnymi zagadkami.

Lima, Londyn, Tokio, Madryt, a przede wszystkim Paryż. To miasto zostało opisane najpiękniej. Jako największa miłość Ricardita, oczywiście zaraz po niegrzecznej dziewczynce.

Postać tytułowej bohaterki to wielka zagadka. Kobieta o tysiącu imion, gotowa do tego żeby tysiąc razy złamać serce i wrócić. Zawsze do kochającego Ricarda, który poznał dzięki niej wszystkie możliwe odcienie uczuć.

Dialogi w książce stoją na najwyższym możliwym poziomie. Słowa wypowiadane przez Ricarda i niegrzeczną dziewczynkę długo zostaną w pamięci. Zwłaszcza markowe powiedzenie głównej bohaterki : „nie słyszałam jeszcze dzisiaj żadnego banału”. Sam styl pisania również może tylko oczarować. Trzeba przyznać, że hiszpańskojęzyczni autorzy mają już to do siebie.

„Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki” to nie tylko opowieść o pięknej i toksycznej miłości. To również historia wielu intrygujących postaci, w którą wplata się nieodzownie romans głównych bohaterów. To także opis burzliwych losów Peru na przestrzeni kilku dziesięcioleci, opisany z wielką dziennikarską pieczołowitością.
Przyznam, że po tak pięknej historii liczyłem na słabsze i niejednoznaczne zakończenie. Myliłem się. Było ono niesamowite i doskonale zwieńczyło całą opowieść.

A co mogę napisać na zakończenie mojej recenzji? Tylko jedno słowo: przepraszam. Przepraszam Cię Mario Vargasie Lloso za to, że tak długo zwlekałem z zagłębieniem się w Twoją twórczość. Z pewnością nadrobię jak najszybciej moje zaległości.

Po długiej przerwie postanowiłem dać jeszcze jedną szansę Mario Vargasowi Llosie. Pierwszą książką autorstwa tego peruwiańskiego noblisty, którą miałem zamiar przeczytać był „Gawędziarz”. Powieść ta jednak nie zdobyła mojego uznania. Odłożyłem ją na półkę przebrnąwszy ledwie przez sto stron.

Po wspomnianym już rozstaniu z latynoamerykańskim autorem postanowiłem sięgnąć po...