Do tej pory uważałam się za wielką miłośniczkę twórczości Tatiany Polekowej, jej seria z Olgą Riazancewą naprawdę bardzo przypadła mi do gustu. Tymczasem zaczęłam, co prawda od końca, serię z Żenią i Anfisą i bardzo dawno nie czułam się tak rozczarowana. Przede wszystkim nie przypadła mi do gustu narracja, więcej, taki styl mnie wprost odstręcza. Niby ma być śmiesznie, a tak naprawdę w opowiadaniu panuje jeden wielki chaos, wszyscy bohaterowie latają po opisywanym miejscu w tę i we wtę i zachowują się jak idioci, mnie takie poczucie humoru stanowczo nie odpowiada. Bohaterowie też nie bardzo przypadli mi do gustu, tak naprawdę ich konstrukcja pozostawiła wiele do życzenia, jako czytelnik nie poznałam żadnej z opisywanych postaci, a sądzę, że gdyby kilka osób zamienić nazwiskami nikt nie zauważyłby różnicy.

Poza tym porównanie książki do powieści Chmielewskiej- wielokrotnie już wspominałam, że nie cierpię takich porównań, zazwyczaj wychodzi to z ujmą dla którejś ze stron, tym razem uważam, że dla naszej rodaczki, zupełnie inny styl pisania, zupełnie inne poczucie humoru zupełnie inni bohaterowie.

Podsumowując „Pogoni za duchami" nie polecam, nawet, a może najbardziej nie polecam miłośnikom Polekowej, po co macie się rozczarować.

Do tej pory uważałam się za wielką miłośniczkę twórczości Tatiany Polekowej, jej seria z Olgą Riazancewą naprawdę bardzo przypadła mi do gustu. Tymczasem zaczęłam, co prawda od końca, serię z Żenią i Anfisą i bardzo dawno nie czułam się tak rozczarowana. Przede wszystkim nie przypadła mi do gustu narracja, więcej, taki styl mnie wprost odstręcza. Niby ma być śmiesznie, a...