„Moulin Rouge” trochę na swoją kolej czekało. Przekładałem tę książkę z półki na półkę, ze stosiku na stosik, co chwilę coś innego brałem chętniej do czytania aż któregoś dnia stwierdziłem, że trudno, czas najwyższy, właściwie sam nie będąc pewien skąd miałem w sobie niechęć. I niesłusznie bo „Moulin Rouge” okazało się znakomitą powieścią.

Przede wszystkim pewien byłem, że to literacki pierwowzór filmowego „Moulin Rouge” z Nicole Kidman. Zdziwiłem się jak okazało się, że wręcz przeciwnie. Bohaterem powieści jest Henryk de Toulouse – Lautrec, autentyczna postać. Hrabia żyjący w drugiej połowy XIX wieku. Z zamiłowania malarz, grafik, ogólnie rzecz biorąc szeroko pojęty artysta. Można się spodziewać historii o snobie z wyższych sfer mającym kaprys bycia artystą. Wręcz przeciwnie.

Życie nie oszczędzało Henryka. Ze względu na przebyte choroby w dzieciństwie i złamanie obu nóg miał mocno zdeformowane ciało – był karłem – co przyczyniło się do wielu nieszczęść w jego życiu. Przez jednych traktowany pobłażliwie, przez innych protekcjonalnie, przez jeszcze innych jak wybryk natury (niejednokrotnie słyszał, że jest po prostu brzydkim kaleką) bądź z racji pochodzenia jako chodząca portmonetka szukał szczęścia w życiu, które mu tego szczęścia skąpiło. Cierpiący na depresję, samotny i nieszczęśliwy z tego powodu pragnął tego co okazało się dla niego nieosiągalne – miłości. Swój talent zaczął rozmieniać na drobne, posiadane dobra miał gdzieś, pocieszenia szukał w alkoholu otaczając się pochlebcami grzejącymi się w blasku jego bogactwa i sławy. Do bólu nieszczęśliwy człowiek, który rozpaczliwie czepiał się nadziei, że może jednak kiedyś los się do niego uśmiechnie.

Tytułowy „Moulin Rouge” to w powieści wręcz jedynie epizod. Istotny w życiu Lautreca, ale nie tak istotny w powieści jako takiej na co wskazywałoby umieszczenie go w tytule. Jak dla mnie to przede wszystkim świetnie napisana historia człowieka, który pomimo wysokiej pozycji społecznej i talentu był głęboko nieszczęśliwy. Autorowi oddać trzeba, że świetnie „wykreował” postać głównego bohatera. Bez przerysowania, bez taniego melodramatyzmu.

Polecam. Zwłaszcza jeśli ktoś się interesuje malarstwem bo w powieści odniesień i sławnych nazwisk sporo. Dla mnie ta powieść to ogromne ale rzecz jasna pozytywne zaskoczenie.

„Moulin Rouge” trochę na swoją kolej czekało. Przekładałem tę książkę z półki na półkę, ze stosiku na stosik, co chwilę coś innego brałem chętniej do czytania aż któregoś dnia stwierdziłem, że trudno, czas najwyższy, właściwie sam nie będąc pewien skąd miałem w sobie niechęć. I niesłusznie bo „Moulin Rouge” okazało się znakomitą powieścią.

Przede wszystkim pewien byłem,...