A co tutaj się narobiło panie autorze? Przecież to coś nie powinno ujrzeć światła dziennego, tym bardziej cyfrowego.

Zainteresowała mnie szczególnie forma publikacji tej książki, czyli self-publishing oraz młody wiek autora i przez te fakty, powziąłem decyzję o jej przeczytaniu.
Na początku zostałem przywitany słabo ukrytym przekazem odautorskim, który został nakreślony jednoznacznie - chcę być kimś sławnym i rozpoznawalnym.
Dosyć szybko zauważalny jest brak czuwającego redaktora, następnie korektora. W tekście co jakiś czas pojawiają się literówki i kuleje styl, co jest łatwo zauważalne, gdy w międzyczasie czyta się książkę Sylwii Chutnik bądź Mariana Pilota, a pojawiają się nawet dosyć rażące błędy stylistyczne jak np. "W głowie już
zaczynał wyobrażać sobie tych badaczy, którzy będą przeszukiwać
po jego śmierci dom i natrafią na notesy i wszelkie zapiski. Wtedy
pewnie o swym odkryciu powiadomią pracę (...)". Powiadomią pracę? Naprawdę? W innym miejscu czytamy o "postępowaniu w przód" - urocze.
Z uporem godnym maniaka, autor przekonuje nas, że mamy być może do czynienia z grafomanią. O ile jestem biegły w liczeniu, to słowo grafomania padło pięciokrotnie.
W opowiadanej historii Stefka (głównego bohatera) pojawiają się również błędy merytoryczne. Atak poalkoholowy (padaczka alkoholowa) zostaje wywołany u bohatera przez wypicie alkoholu, co mnie mocno zastanowiło, bo nigdy się nie spotkałem z podobnym wydarzeniem. Kilka minut w google i rozwiałem swoje wątpliwości. Wspomniany atak występuje u alkoholików, którzy przez parę dni nie piją.
Historia z zegarkiem również jest ciekawa, bo w jednej scenie nasz Stefek zapomniał zdjąć go do spania, po czym za kilkadziesiąt stron już go nie posiada i nie orientuje się, która jest godzina... Zwłaszcza w dobie smartfonów takie rozwiązanie wydaje się mocno kulawe, już nie mówiąc, że to bzdety.
To jeszcze nie koniec błędów, ponieważ fabuła toczy się wokół schorowanego, osamotnionego Stefka, więc zostajemy zasypywani wynaturzeniami o bólu egzystencji na poziomie wypracowania gimnazjalnego, w porywach licealnego. Przewija się ten ważki temat na tyle często, że autorowi zabrakło erudycji, wiedzy, więc czytamy praktycznie ciągle ten sam bełkot.
Przez moment zostaje poruszony również problem miłości, takiej od pierwszego wejrzenia, platonicznej. Infantylizm sięga wtedy zenitu, druzgocąca niedojrzałość ze strony autora w opisie tego stanu.
Wszyscy występujący bohaterowie są nieludzcy w swoich zachowaniach, zwyczajnie sztuczni, nieprawdziwi.

Ta książka jest idealnym przykładem, że wydawanie za pomocą self-publishing swoich dzieł, nie powoduje, że ktoś może nazwać się pisarzem, droga na skróty nie popłaca. Nigdy dotychczas nie przeczytałem takiej niesamowicie złej książki.

A co tutaj się narobiło panie autorze? Przecież to coś nie powinno ujrzeć światła dziennego, tym bardziej cyfrowego.

Zainteresowała mnie szczególnie forma publikacji tej książki, czyli self-publishing oraz młody wiek autora i przez te fakty, powziąłem decyzję o jej przeczytaniu.
Na początku zostałem przywitany słabo ukrytym przekazem odautorskim, który został nakreślony...