Po przeczytaniu pierwszego tomu nie byłem zbyt zadowolony, ale pozwoliłem sobie na drugi tom by dać szanse Merlinowi. Chyba jej nie wykorzystał. Pomysł na fabułę fajny, ale już gorzej z wykonaniem. Ja rozumiem, że ma on też złą połowę i jest niedoświadczony, i jeszcze dzieckiem, ale dlaczego musi być tak głupi. Co oczywiście prowadzi do kłopotów. Siedem Pieśni ratuje trochę sytuacje, ale im dalsza pieśń tym jest ona przedstawiana po macoszemu. Ostatnia została w ogóle prawie pominięta. Zdarzają się też pewne nieporozumienia w historii, ale nie będę tu spoilerował. Tak jak Shimm był jeszcze kompanem do czegoś potrzebnym to wprowadzenie postaci Bambula jest nieporozumieniem. Do niczego się nie przydaje i mało znaczy dla fabuły. Reszta postaci jeszcze jakoś daje radę, ale zbliża się do równi pochyłej. Reasumując czuję niedosyt po przeczytaniu tej książki. Zmarnowany potencjał.

Po zniszczeniu Spowitego Zamku Emrys dostaje od Wielkiej Rady Fincayry zadanie naprawienia szkód i odbudowę wyspy. Dostaje do tego Harfę Kwietnia. Jednak mimo ostrzeżeń postanawia sprowadzić na wyspę swoją matkę. Udaje mu się to, jednak zaraz potem zostaje ona otruta Cieniem Śmierci. Pomóc jej może tylko eliksir, ale do jego zdobycia trzeba poznać Siedem Pieśni.

Po przeczytaniu pierwszego tomu nie byłem zbyt zadowolony, ale pozwoliłem sobie na drugi tom by dać szanse Merlinowi. Chyba jej nie wykorzystał. Pomysł na fabułę fajny, ale już gorzej z wykonaniem. Ja rozumiem, że ma on też złą połowę i jest niedoświadczony, i jeszcze dzieckiem, ale dlaczego musi być tak głupi. Co oczywiście prowadzi do kłopotów. Siedem Pieśni ratuje trochę...