Na zapoznanie się z „Opowieściami z meekhańskiego pogranicza” Roberta Wegnera ostrzyłem sobie zęby od dłuższego czasu; biorąc pod uwagę masę znakomitych opinii na LC musiałem to przeczytać. Niedawna lektura pierwszej odsłony „Pana Lodowego Ogrodu” Jarosława Grzędowicza jeszcze podsyciła ten plan, udowadniając że polskie fantasy ma się świetnie. Teraz jestem świeżo po lekturze tomu „Północ - Południe”, i dołączam się do pochlebnych opinii, z takim jednym małym ‘ale’.
Owo ‘ale’ bierze się stąd, że jak dla mnie, to pomiędzy częściami ‘Północ’ i ‘Południe’ jest przepaść.
‘Północ’ jest wyśmienita, pełna akcji i pełna magii; tutaj cały czas coś się dzieje. Niestety, tego samego nie mogę powiedzieć o ‘Południu’, które jest zbytnio przegadane. Tak na dobrą sprawę jedynym jaśniejszym punktem tej części jest ostania opowieść, czyli ‘Zabij moje wspomnienia”, którą spokojnie można postawić w szeregu z ‘Północą’ jeśli chodzi o jakość.
Tak czy inaczej to moje małe ‘ale’ absolutnie nie zmienia faktu, że tom pierwszy „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” jest książką bardzo dobrą, która na pewno spodoba się każdemu fanowi fantasy.

Na zapoznanie się z „Opowieściami z meekhańskiego pogranicza” Roberta Wegnera ostrzyłem sobie zęby od dłuższego czasu; biorąc pod uwagę masę znakomitych opinii na LC musiałem to przeczytać. Niedawna lektura pierwszej odsłony „Pana Lodowego Ogrodu” Jarosława Grzędowicza jeszcze podsyciła ten plan, udowadniając że polskie fantasy ma się świetnie. Teraz jestem świeżo po...