Tym razem zanurzamy się w świecie przedstawionym przez Roberta M. Wegnera w książce „Opowieści z Meekhańskiego Pogranicza”. Przez wielu określanego mianem zbawiciela polskiej fantastyki, przez innych kolejnym pisarzyną, natomiast ja znajduje się gdzieś pośrodku. Z jednej strony doceniam kunszt opowiedzianych historii, z drugiej brakuje im czegoś co powoduje, że człowiek wciąż odczuwa niedosyt po zakończeniu książki. Akcja dzieję się jak sam tytuł wskazuje na dwóch pograniczach imperium meekhańskiego.

Północ. Mróz, śnieg, góry – trzy słowa wystarczające by opisać krajobraz. Twardzi, nieustępliwi, nieustraszeni – trzy słowa wystarczające do opisania oddziału Górskiej Straży patrolującej pogranicze.

Południe. Piach, upał i oni – wojownicy bez twarzy z plemienia Issaram. Śmierć jest ich jedynym sprzymierzeńcem.

Tak wyglądają dwa bieguny Meekhanu. Krajobraz całkowicie zróżnicowany, ludzie całkowicie inni, a gdzieś tam pośrodku ja. Podróż w jaką zaprosił mnie Robert M. Wegner rozpocząłem od Północy, gdzie spotykałem się z formacją Górskiej Straży, a szczególności zostały mi przybliżone losy Szóstej Kompani i ich dowódcy - Kennetha-lyw-Darawyta. Zima, wysokie góry, dzikie plemiona, wszystko to znajdziemy na dalekiej północy w miejscu gdzie Górska Straż strzeże granicy imperium. W tej zimnej krainie pośród gór mieszkają dzikie plemiona oraz czczeni przez nich pradawni bogowie. Mamy doczynienia ze starożytną, często uważaną za wyginioną magią plemienną. Na Północy liczą się takie wartości jak honor, lojalność, braterstwo. Przeżycie w takich warunkach często zależy od wzajemnej współpracy, a właśnie tego nie możemy zarzucić Szóstej Kompani, formacji, która staje się legendą...

Następnie przenosimy się na drugi kraniec Imperium, gdzie mamy do czynienia z całkowicie nowym klimatem, nowym krajobrazem i również nowym bohaterem. Należący do plemienia Issaram wojownik o imieniu Yatech, będzie nie tylko musiał zmierzyć się ze swoimi wrogami, również z rodakami, ale co najważniejsze, z samym sobą. Przepaski na głowie zakrywają zdecydowanie coś więcej aniżeli twarz bohatera - jego historię oraz uczucia... 

Bardzo dobre wprowadzenie do większej historii. Wydaje się, że autor tylko delikatnie dotyka całej historii i czeka na nas długa saga przygód różnych bohaterów, w różnych zakątkach Imperium Meekhańskiego. Zdecydowanie pisze się na więcej i z niecierpliwością wyczekuje momentu, w którym będę mógł poświęcić Meekhanowi troche więcej czasu. Dodatkowym plusem jest fakt iż jest to nasza rodzima, polska fantastyka. Czyta się całkiem szybko i przyjemnie. Na pewno lektura ta umili nam czas na kilka wieczorów. Miejmy nadzieję, że w kolejne tomy nas nie zawiodą...

Tym razem zanurzamy się w świecie przedstawionym przez Roberta M. Wegnera w książce „Opowieści z Meekhańskiego Pogranicza”. Przez wielu określanego mianem zbawiciela polskiej fantastyki, przez innych kolejnym pisarzyną, natomiast ja znajduje się gdzieś pośrodku. Z jednej strony doceniam kunszt opowiedzianych historii, z drugiej brakuje im czegoś co powoduje, że człowiek...