(Beznadziejnie chore) Przypadki Pani Eustaszyny - opinia nie dla wrażliwców

Pani Ulatowska zadebiutowała jakiś czas temu przyjemną serią "Sosnówka", po której niewymagającemu czytelnikowi robiło się na sercu całkiem błogo. Tylko i wyłącznie dlatego, że czas przy czytaniu Sosnówkowej serii spędziłam przyjemnie i bez wyrzutów sumienia, sięgnęłam po kolejny wypiek Pani Ulatowskiej. Oczywiście z nadzieją, że będzie jeszcze cieplejsze od swoich dwóch poprzedniczek.

Przeczytałam pierwszych kilkanaście stron, kiedy zaczęłam poddawać w wątpliwość kwestię mojego wzroku. Nadziwić się Pani Ulatowskiej nie mogę jak bardzo można nie szanować inteligencji czytelnika, aby wydać coś, co nie zasługuje nawet na miano papieru toaletowego. Ciężko opisać moje ogromne rozczarowanie, (wkur.....), złość i cierpienie, po tym co zaserwowały mi Przypadki, które są nijakie, rozwlekłe i przyprawiające czytelnika o narkolepsję.

Książka miała być „trochę” niepoważna. Trochę to do cholery, niezbyt adekwatne określenie, tego co otrzymałam za 32zł. Nie wiem jak i po co dobrnęłam do końca, ponieważ szlag trafiał mnie już od pierwszych stron. Może nikła, jednak naiwna nadzieja na zaskakujące zakończenie, które zrekompensowałoby mi poniesione straty moralno-intelektualne? No na przykład śmierć głównej bohaterki i pewność, że Bóg jednak strzeże nas wszystkich przed takimi pustymi, Dulskimi Eustaszynami?

Nie mam kompletnie nic do starszych pań, ani tym bardziej do starszych datą arystokratek. Jednak jeżeli taka Pani ma coś z głównej bohaterki tejże książki, uruchamia się we mnie jeden z pradawnych, jednak jak najbardziej na miejscu - instynktów: uwaga zagrożenie, (spier.....), uciekać gdzie pieprz rośnie!

Główna bohaterka to prawie osiemdziesięcioletnia, głupawa emerytka, która swoim zachowaniem udowadnia całemu światu, że jako jedyna zeżarła wszystkie rozumy świata i wie: co, kto z kim, gdzie i po co powinien: mówić, robić, wybierać, srać, uprawiać sex. I Was ustawiłaby również po swojemu, czy to by Wam się spodobało, czy nie. Moja szczęka dostała takiego szczękościsku, że dziwie się, że wszystkie kły mam nadal na swoim miejscu.

Perypetie "Przypadków Pani Eustaszyny" są okropnie nieśmieszne. Jako osoba zdrowa, w pełni sił fizycznych (wydaje mi się, że nie można tu mówić o pełni sił umysłowych, bo te babsko jest umysłowo chore) - przychodzi do lekarza wielce zaskoczona i oburzona widząc czekający sznur ludzi w poczekalni. Nie zważając na to, że w kolejce mogą być osoby przecież o wiele bardziej potrzebujące wizyty lekarskiej, zachowuje się jak Królowa Bona - jedzie po Panią Minister, aby ta załatwiła za nią, to co każdy człowiek musi przeżyć – (nie)cierpliwego odczekania na swoją kolej. Jakby dopiero dziś się urodziła i nie wiedziała jakie zasady panują w miejskich przychodniach. Eustaszyna jest egoistyczną, prostą jak autostrada, przymykającą oczy na cierpienie innych (obcych sobie) ludzi starą krową. Był to po prostu (jeden z wielu) niesmaczny i mało zabawny przypadek Eustaszyny.

Podobnie jest z remontem kuchni, gdzie nowe kuchenne meble wg Pani Ulatowskiej oznaczają: mieć to znaczy być, bo im więcej osób pozazdrości, tym będę lepsza, szczęśliwsza, bardziej wartościowa. Koszmar. Kolejną zmorą jest jej mąż (jak i wszyscy inni bohaterowie). Cisną się na usta, a raczej na palce niestosowne wyrazy. Te łagodniejsze to: pantoflarz, flak z olejem, bierny aż do szpiku kości posługiwacz swojej żony, rozmemłany, przegotowany stary cap. Po prostu łapy opadają i już nie mają siły przerzucać kolejnych kartek. Zastanawia mnie, kto lubi czytać o takiej pasywności życiowej, życiowej niedojdzie, która nie zmienia się (jak i wszyscy inni bohaterowie), aż do zakończenia tej pożal się boże książki.

Cała rodzina Pani Eustaszyny (jak i wszyscy inni bohaterowie) są kompletnie pozbawieni charakteru: nijacy i durnowaci. Podobni do krów (przepraszam biedne krowy) idących na rzeź, są obojętni na włażenie Eustaszyny do każdego zakamarka ich życia. We wszystkim jej ustępują, przyklaskują, mając zerową odwagę do powiedzenia głośno, tego co tak naprawdę w tych zakutych łbach myślą. Eustaszyna ingerując w życie wszystkich osób sprawia, że człowiek ma ochotę nią potrząsnąć i głośno zawyć nad wszystkimi osobami, które tak łatwo jej się podporządkowują i cechują się upartym niemyśleniem. Wydaje mi się, iż ta franca potrafiłaby wejść również w odbyt jeżeli miałaby ku temu odpowiedni poślizg.

Gdyby książka była moja, wyrywałabym kartki na znak buntu i niezgody, że coś takiego można wypchnąć na rynek wydawniczy.

To co mnie dodatkowo doprowadzało do szewskiej pasji (i wkur......), to eksponowanie zakupów w Ikei, Next`cie, jedzenia w Sfinksie oraz picia kawy w Coffee Heaven. Co to do diabła miało być? Reklama, niezgrabnie wkomponowana w fabułę książki? Pani Maria mogłaby chociaż ten jeden (z wielu) żenujących elementów pominąć, bo co jak co, ale chodzenie i lansowanie się w powyższych miejscach wcale nie podnosi atrakcyjności i wartości osoby, która dokonuje w nich zakupów. Może dla Pani Ulatowskiej jest to (idiotyczna) cenna wskazówka dla starszych kobiet, aby mogły poczuć się młodziej? Wielka szkoda, że nie napisała o zakupach w sklepie Durex, bo może jako babcia dostałaby niemałą promocję na zestaw prezerwatyw Arouser? Wiecie, to te które mają stymulującą, prążkowaną powierzchnię i niezły (gadżet) zbiorniczek na końcu. AAAUUUUU….

Styl pisania i nieudane żarty wprowadzone w dialogach przyprawiają o zgrzytanie zębów. Książka irytująca, za długa, za nudna, za prosta, za banalna, za debilna. Zbyt dużo jest w niej gadania o niczym, jest zbyt idyllicznie, zbyt cukierkowo (zbyt wkurw.....). Dialogi wymuszone, nienaturalne, żenujące i bardziej płytkie od brodziku w łazience.

Raczej nikt nie marzy o wykreowanym przez Panią Ulatowską świecie, w którym nadproduktywna, starsza Pani podejmuje decyzje w każdej możliwej materii, począwszy od zakupu sprzętu AGD po wybór przyszłego małżonka - oczywiście nie dla siebie. Czy taka miłość do rodziny usprawiedliwia wszystko? W tym Przypadku zdecydowanie nie. To jest po prostu chore.

Jestem pod ogromnym wrażeniem cierpliwości i tolerancji jaką przejawiają bohaterowie (i inni) wobec Pani Krzewicz-Zagórskiej. Ja wytrzymałabym z taką osobą maksymalnie 10 minut, by po tym czasie (nie)grzecznie kazać jej (spier.....) wynosić się z mojego życia.

Po sympatycznej serii "Sosnówka", Pani Ulatowska stworzyła niezgrabny zlepek, który bardzo ciężko jest przełknąć. Po pierwsze szkoda czasu, bo z książki nie wyniesiecie nic, ani nie spędzicie czasu miło i przyjemnie, po drugie wydacie pieniądze na bohaterkę, którą ja osobiście bym zakopała w piachu modląc się o to, by już nigdy nie zmartwychwstała w drugiej części.

Nie wiem dla jakiego czytelnika dedykowany jest ten przypadek, bo na pewno nie dla fanów Sosnówki. Jeżeli jednak żyjecie w przekonaniu, że włażenie buciorami w czyjeś życie jest jak najbardziej na miejscu – spodoba się Wam taki chłam. "Przypadki" są przypadkiem beznadziejnym i mnie jako osobę, która przeczytała w swoim życiu sporo różnych książek - po prostu obrażają.

A Pani Ulatowskiej dedykuje jeden, wielki ryk pełen bólu, smutku i zaskoczenia, że zdzieliła swoich fanów czymś tak mocno przykrym.

AAAAUUUUUUUUUU

(Beznadziejnie chore) Przypadki Pani Eustaszyny - opinia nie dla wrażliwców

Pani Ulatowska zadebiutowała jakiś czas temu przyjemną serią "Sosnówka", po której niewymagającemu czytelnikowi robiło się na sercu całkiem błogo. Tylko i wyłącznie dlatego, że czas przy czytaniu Sosnówkowej serii spędziłam przyjemnie i bez wyrzutów sumienia, sięgnęłam po kolejny wypiek Pani...