Co jakiś czas dozuję sobie niezobowiązujące książki Marii Ulatowskiej dla relaksu i odreagowania codzienności. Niedawno przeczytałam "Rodzinę z Sosnówki" i uświadomiłam sobie wtedy, że na półce od kilku już lat czekają "Przypadki pani Eustaszyny". Przeświecające przez okładkę promienie słoneczne pasowały do promieni obserwowanych w październiku.

Prawie 80-letnia pani Jadwiga Krzewicz-Zagórska nie lubi swojego imienia, więc - na wzór wyższych sfer sprzed wojny - przedstawia się Eustaszyną od imienia męża Eustachego. Jest postacią, w której każda z czytelniczek, bo książka jest raczej z gatunku literatury kobiecej, może dostrzec cechę, którą chciałoby się mieć, by móc załatwić wiele trudnych spraw. Pani Eustaszyna ma zatem wielki tupet - gdy nie chce się jej czekać w kolejce do rejestracji w przychodni lekarskiej, udaje się do... ministerstwa, gdzie tak rozbawia panią minister, że załatwia sobie tym jednym posunięciem zawsze otwarte drzwi w przychodni i szpitalu.
Ma na tyle duży tupet, a w swoim mniemaniu troskę o innych, że organizuje życie swojego męża i bratanicy męża, łącznie z tym, że próbuje ją zeswatać z nowo poznanym, przystojnym lekarzem, za nic mając fakt, że młoda kobieta jest związana z innym mężczyzną.

"Przypadki pani Eustaszyny" uważam za najsłabszą książkę p. Marii Ulatowskiej. Gdyby nie piękny język pisarki, pewnie bym ją odłożyła i nie dokończyła czytać. Dozowałam ją sobie długo i w małych dawkach. Główna bohaterka jest przerysowana i denerwująca. Każdy lubi sobie przypisywać różne zasługi, zgoda. Jednak nie zawsze wszystko da się załatwić, a już na pewno nie tupetem, grubiaństwem i chamstwem, które w tej książce są pochwalane i lubiane przez innych bohaterów. Poza tym kiedyś trafi swój na swego, a pani Eustaszyna przez kilkadziesiąt lat tego nie doświadczyła, a nawet cieszy się uznaniem innych. Postać Krzewicz-Zagórskiej jest tak nachalna w tej książce, że wolę safandułowatego inżyniera i męża, który chroni się przed własną żoną w gabinecie i żyje w świecie informacji wyczytywanych z gazet.
Poza tym sama fabuła jest mocno naciągana.
Udanym zabiegiem, charakterystycznym dla pisarki jest wplątanie w fabułę postaci z innych jej książek.

Co jakiś czas dozuję sobie niezobowiązujące książki Marii Ulatowskiej dla relaksu i odreagowania codzienności. Niedawno przeczytałam "Rodzinę z Sosnówki" i uświadomiłam sobie wtedy, że na półce od kilku już lat czekają "Przypadki pani Eustaszyny". Przeświecające przez okładkę promienie słoneczne pasowały do promieni obserwowanych w październiku.

Prawie 80-letnia pani...

Uśmiałam się czytają o przypadkach pani Eustaszyny. Jest to prawie osiemdziesięcioletnia bohaterka o bardzo mocnym i wyrazistym charakterze. Nikt nie może się jej sprzeciwić, potrafi wszystko jak i kiedy chce. A wszyscy oczywiście zgadzają się z jej zdaniem i to bezwarunkowo.

Uśmiałam się czytają o przypadkach pani Eustaszyny. Jest to prawie osiemdziesięcioletnia bohaterka o bardzo mocnym i wyrazistym charakterze. Nikt nie może się jej sprzeciwić, potrafi wszystko jak i kiedy chce. A wszyscy oczywiście zgadzają się z jej zdaniem i to bezwarunkowo.

Dramatycznie nudna i przerysowana. Główna bohaterka Jadwiga karykaturalna jak imię którym się przedstawia czyli
Eustaszyna. Aż się wierzyc nie chce ze ktoś to wydal

Dramatycznie nudna i przerysowana. Główna bohaterka Jadwiga karykaturalna jak imię którym się przedstawia czyli
Eustaszyna. Aż się wierzyc nie chce ze ktoś to wydal

Tytuł genialny - ale treść jak dla mnie - grafomańska - brak łańcucha przyczynowo-skutkowego, wymyślanie na siłę części dalszej....

Tytuł genialny - ale treść jak dla mnie - grafomańska - brak łańcucha przyczynowo-skutkowego, wymyślanie na siłę części dalszej....

Nawet zabawna książka. Bohaterowie dają się lubić. Nawet fajnie mieć taką ciotkę.

Nawet zabawna książka. Bohaterowie dają się lubić. Nawet fajnie mieć taką ciotkę.

Powieść calkowicie odmienna od Sosnówki, Szczepanowa i dlatego wyjątkowa. Jeżeli ktoś lubi komedie romantyczne z dziarskimi staruszkami w roli swatek, trafił wręcz idealnie. Książka zaskakuje zwrotami akcji i ogromnym humorem. Być moze jest trochę nierealna, a nawet całkowicie zwariowana. Pokazuje, że w każdym wieku warto żyć. Polecam w charakterze leku na depresję.

Powieść calkowicie odmienna od Sosnówki, Szczepanowa i dlatego wyjątkowa. Jeżeli ktoś lubi komedie romantyczne z dziarskimi staruszkami w roli swatek, trafił wręcz idealnie. Książka zaskakuje zwrotami akcji i ogromnym humorem. Być moze jest trochę nierealna, a nawet całkowicie zwariowana. Pokazuje, że w każdym wieku warto żyć. Polecam w charakterze leku na depresję.

Bardzo fajna i ciekawa książka ;)

Bardzo fajna i ciekawa książka ;)

Skuszona poprzednimi utworami autorki oraz fajnie brzmiącym tytułem, sięgnęłam po tę powieść. Niestety, okazała się nie w moim guście. Miałam wrażenie, że czytam bajkę. Widocznie nie dla mnie.

Skuszona poprzednimi utworami autorki oraz fajnie brzmiącym tytułem, sięgnęłam po tę powieść. Niestety, okazała się nie w moim guście. Miałam wrażenie, że czytam bajkę. Widocznie nie dla mnie.

Po cyklu "Sosnówka" i "Szczepankowo" jest to kolejna przeczytana przeze mnie książka autorstwa Pani Marii. Książka napisana z humorem, pełna optymizmu i wiary w drugiego człowieka. Antydepresant z wysokiej półki. Polecam.

Po cyklu "Sosnówka" i "Szczepankowo" jest to kolejna przeczytana przeze mnie książka autorstwa Pani Marii. Książka napisana z humorem, pełna optymizmu i wiary w drugiego człowieka. Antydepresant z wysokiej półki. Polecam.

REWELACJA! Fajny klimat i nietuzinkowe postaci. Miło spędziłam czas:)

REWELACJA! Fajny klimat i nietuzinkowe postaci. Miło spędziłam czas:)