Kiedy kilka lat temu książka została wydana, z wielką ciekawością postanowiłam sobie ją przeczytać. Gdy nadziałam się wkrótce na nią w jednej z księgarni i zaczęlam przelgądać strony, poczułam smrodek rozczarowania. Całość wydała mi się niestety mocno ziejąca sensacją i super expressem. Ponownie spotkałam się z ksiązką teraz, ponieważ zakupiła ją moja bilbioteka. Tym razem przeczytałam od deski do deski i przyznam szczerze, ze rozczarowanie jest jeszcze większe. Przeważa we mnie konkluzja, ze najlepszym dla książki pani Ducret byłoby, gdyby nie napisała jej pani Ducret
Emotikon tongue
. Fragmenty, które się bronią, to przede wszystkim materiały historyczne, w których pisarka nie mogła nic zmieniać: dzienniki, listy, notatki, etc. Gdy pokazuje fakty, też nie jest najgorzej, choć miejscami nieco sensacyjnie. Niestety, od czasu do czasu Ducret pozwala sobie na kompletnie niepotrzebne wynurzenia edukacyjno-filozoficzno-feministyczne, od których dostawałam skurczu szczęki. Sformułowania w rodzaju "zawłaszczania ciała kobiety" mogą być nawet zabawne, ale to, co powypisywała Ducret w rozdziale o Ceaușescu już nawet nie śmieszy. Z emfazą godną manify autorka wykrzykuje, iż aborcja to prawo kobiety, że zezwolenie na nią "jedynie w sytuacji gwałtu i kazirodztwa" to dowody na opresyjność państwa, etc. itp. Nie ma za to ani słowa o głodzie w Rumunii, o umierających na ulicy dzieciach czy prześladowaniach Securitate. Pomijam już fanatyczne zachowanie autorki, które jest zgoła nieprofesjonalne. Ale czytelnik nie znający ani trochę historii Europy (a jest ich raczej więcej niż mniej :P) moze uznać po lekturze ksiązki, iż największa zbrodnią Ceaușescu było zakazanie aborcji. Z ksiązki dowiadujemy się również, iż czekanie z seksem do slubu jest nienormalne i niezdrowe (dziękuję, pani Ducret, za ten policzek, w imieniu swoim i znajomych). Co to ma wspólnego z kobietami dyktatorów - nie wiem. Ale gdybym chciała czytać takie rzeczy, sięgnęłabym po zgoła inne pozycje
Emotikon tongue

Wyjątkową wartość mają, jak wspomniałam, materiały źródłowe. W niepokojący sposób obserwujemy, jak zbrodniarze, którzy bez mrugnięcia okiem wyżynali ludzi, rozważają na kartach swoich dzienników flirty i wzruszają się z powodu czyjegoś trzepotania rzęsami. W niepokojący, ponieważ gdyby nie podano autorów tych tekstów, wielu z nich wydać by się mogło sympatycznymi, fascynującymi czy nawet budzącymi współczucie ludźmi. A więc jaką mamy pewność, że ktoś z naszego otoczenia nie zamieni się kiedyś jeśli nie w dyktatora, to chociaż w seryjnego mordercę? Widać, że autorka poświęciła dużo, bardzo dużo pracy docierając do wszystkich materiałów. Szkoda, ze wszystko popsuła, ponieważ osobiste poglądy i próba wpłynięcia na czytelnika okazały się dla niej ważniejsze niż merytoryczne ukazanie problemu.

Kiedy kilka lat temu książka została wydana, z wielką ciekawością postanowiłam sobie ją przeczytać. Gdy nadziałam się wkrótce na nią w jednej z księgarni i zaczęlam przelgądać strony, poczułam smrodek rozczarowania. Całość wydała mi się niestety mocno ziejąca sensacją i super expressem. Ponownie spotkałam się z ksiązką teraz, ponieważ zakupiła ją moja bilbioteka. Tym razem...