Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pozwolę sobie zacytować słowa autorki znajdujące się na początku książki. „Moim wnuczkom: Dominice, Natalii i Sarze oraz wszystkim młodym ludziom z nadzieją, że zachowają przeszłość w żywej pamięci i nigdy nie zaznają losu, jaki stał się udziałem mojego pokolenia”. „Dziennik Helgi” to pozycja wyjątkowa i bardzo istotna, ponieważ wiele relacji było tworzonych na bieżąco z obozu w Terezinie. Helga zaczyna pisać w wieku 8 lat. Po wojnie uzupełniła swój dziennik. To historia z perspektywy dziecka, które nagle musiało szybciej dojrzeć. Względnie spokojny trzyletni pobyt w Terezinie, o ile można tu mówić o jakimś spokoju i normalności. Następnie mordercze transporty do Auschwitz, Freiberg i Mauthausen, gdzie razem z mamą doczekały wyzwolenia. Wielu bliskich Helgi, w tym jej tata nie przeżyło. Ten końcowy opis szesnastodniowej tułaczki jest jednym z najbardziej wstrząsających fragmentów w tym dzienniku. Tego nie potrafię sobie wyobrazić, nie wiem czy to w ogóle możliwe. Nie wiem czy ludzie byliby w stanie uwierzyć w Holokaust, gdyby nie liczne wspomnienia i zdjęcia. W niektórych fragmentach da się odczuć dziecięcą niewinność, może nawet naiwność. Aczkolwiek uzupełnienie dziennika po wojnie jest już bardziej dojrzałe, chociaż nie minęło wiele czasu. Może to przez skrajnie odmienne doświadczenia pomiędzy czasem spędzonym w Terezinie, a wspomnianą tułaczką. Pozycja wzbogacona jest o rysunki Helgi z obozu, dziś jest znaną malarką. To dodaje jeszcze większej autentyczności i wzmacnia przekaz. Trzeba wiedzieć, że Theresienstadt było pokazowym gettem. Warunki były w nim zdecydowanie lepsze niż w wielu innych miejscach. Jednak dla tysięcy więźniów był to tylko etap przed miejscem docelowym, Auschwitz-Birkenau. Na końcu znajduje się wywiad z Panią Helgą Weissovą, a także słowniczek wyrazów niemieckich, który jest dużym ułatwieniem. Forma książki powoduje, że czyta się ją bardzo szybko. Miejmy świadomość, że opisywane wydarzenia działy się bardzo niedawno. Pamiętajmy o tym, żebyśmy nigdy nie doświadczyli czegoś podobnego. Czy możemy to wykluczyć?