Będąc niedawno na strychu, moją uwagę przykuła pewna szafka. Nigdy wcześniej nie zaglądałam do niej. Wtedy mnie coś tknęło, aby ją otworzyć. Gdy drzwiczki szafki bez oporu otworzyły się, moim oczom ukazały się… książki. Dużo książek. Jakbym w jednej chwili ze strychu teleportowała się do małej biblioteczki. Przerzucając różne książki, zaciekawiła mnie malutka, pocketowa książka nadgryziona przez ząb czasu- „Pojedynek z miłością”. Brak jakiegokolwiek opisu z tyłu książki, brak jakiejkolwiek recenzji o książce na Internecie, żadnego słówka, które mogłoby mnie naprowadzić, przybliżyć do opisanej historii w książce. Ta niewiedza, jak i świadomość, że trzymam w dłoniach ponad 40 lat temu wydaną książeczkę, z którą nie wiadomo co się działo przez ten szmat czasu, sprawiły, że poczułam silną potrzebę zapoznania się z jej wnętrzem. W końcu wnętrze najważniejsze.

Dziwnie się czuję pisząc jako pierwsza recenzję „Pojedynku z miłością”. I raczej dużo o niej nie napiszę. Tylko same ogólniki. A więc jest to 187- stronicowa książka. Składa się z ośmiu rozdziałów, a każdy rozdział to jedna historia. Jak sam tytuł mówi, jest mowa głównie o różnego rodzaju miłości- zaczynając od odwzajemnionej kończąc na nieodwzajemnionej. Miłość ta jest pokazana na tle czasów wojennych lub powojennych, co szczególnie uwzględniono w pierwszej historyjce. Rozwalona stolica kraju, samoloty rozcinające niebo niczym srebrne krzyże zrzucające bomby, cierpienie ludzi po utracie całego swojego dorobku, ludzie szukający jedzenia i schronienia.

Jest miłość, pożądanie, szczęście. Jest też cierpienie, przemoc, tęsknota, samobójstwo. Koliduje to ze sobą? Z pewnością większość odpowiedziałoby twierdząco, ale muszę Was zmartwić. Jeśli dalibyśmy na wadze na jednej szalce miłość i szczęście, a na drugiej szalce umieścilibyśmy cierpienie i przemoc, okazałoby się, że ważą tyle samo, równoważą się. Zatem miłość to cierpienie? Książka wysuwa właśnie taki wniosek. I z pewnością należy się z tym zgodzić. Oczywiście nie zawsze miłość musi oznaczać same zło, ale czasem tak.

Czytając pierwsze strony, muszę przyznać, że na samym początku nie wyrobiłam sobie najlepszego zdania. Już po kilku stronicach chciałam ją odłożyć, ale niestety nie mogłam, gdyż dosyć szybko zorientowałam się, że jakby całkowicie mną zawładnęła. Dosyć dziwne, zważywszy, iż nie jest to żadne arcydzieło. Nie jest napisana żadnym wyrafinowanym językiem, wręcz przeciwnie, chyba nie czytałam bardziej prostego, ale jak przy poprzedniej książce urzekła mnie prawda. I być może oceniając tą pozycję literacką na bardzo dobrą, nie będę zbytnio obiektywna (co nie jest nowością, gdyż zazwyczaj oceniam subiektywnie),ale mimo to uległam jej, podporządkowałam się jej w całości, zapominając przy tym o wszystkim swoich obowiązkach. Och, niedobra ty ;)

„Czytałam do późnej nocy. Czytałam w tramwaju, autobusie, pociągu. Czytałam przy jedzeniu. Budziłam się i zasypiałam z książką. Po kilku miesiącach mogłam zwolnić tempo, by powrócić do wybranych pozycji. Nie wiem, zupełnie nie wiem, co mi się stało, ale byłam na pewno szczęśliwa. Obcowałam z mnóstwem ludzi najróżnorodniejszych, jakich bym może w życiu nigdy nie spotkała. Bohaterowie wielu książek stali się dla mnie żywi. Znałam ich charaktery, problemy, wady, nawyki. Rozmawiałam z nimi, mówiłam do nich ich językiem, ich słowami. Kłóciłam się z nimi zażarcie, nie godząc się z ich postawami. Doszło do tego, że w moim z nimi kontakcie przeinaczałam zakończenia albo węzłowe sploty dramatyczne i po swojemu rozwiązywałam losy ludzkie” (str. 171)

Zachęcam do przeczytania, o ile kiedykolwiek natkniecie się na nią, gdyż widzę, że wcale nie jest to takie proste. Coraz częściej rozglądam się za książkami, które zostały napisane wiele lat temu i które mają już pożółkłe kartki, bo z każdą kolejną przeczytaną „staruszką” , przekonuje się, ze mają zawarta w sobie niesamowitą głębie.
Polecam.

Będąc niedawno na strychu, moją uwagę przykuła pewna szafka. Nigdy wcześniej nie zaglądałam do niej. Wtedy mnie coś tknęło, aby ją otworzyć. Gdy drzwiczki szafki bez oporu otworzyły się, moim oczom ukazały się… książki. Dużo książek. Jakbym w jednej chwili ze strychu teleportowała się do małej biblioteczki. Przerzucając różne książki, zaciekawiła mnie malutka, pocketowa...

Tak pięknie i oryginalnie dobiera słowa, a i tak najwięcej treści zawartej jest pomiędzy nimi...

Tak pięknie i oryginalnie dobiera słowa, a i tak najwięcej treści zawartej jest pomiędzy nimi...