Yates napisał o rodzinie z Ameryki lat 50., ale równie dobrze można odebrać 'Drogę do szczęścia' jako powieść bardzo, ale to bardzo współczesną, bliską XXI wiekowi.
Książkę czytałam bardzo długo, robiłam sobie przerwy na inne, lżejsze pozycje, aby potem znowu sięgnąć po historię April i Franka. Powiem tyle - to jest naprawdę bardzo dobre. Bardzo dobra opowieść o poszukiwaniu czegoś, co zapełni beznadziejną pustkę w życiu, jaką odczuwa każdy bohater stworzony przez Yatesa. Głowni bohaterowie, czyli Wheelerowie, nie wzbudzali u mnie irytacji czy coś w tym rodzaju. Ja tylko kiwałam głową i starałam się zrozumieć ich decyzje oraz zachowania. Wiecie, niby młodzi, piękni, ze zdrowymi dziećmi, własnym domem i posiadający płynność finansową - marzenie wielu osób, nawet tych obecnie. Więc co jest nie tak? Nawet sporo. I przez to chce się czytać 'Drogę do szczęścia', nawet z przerwami.
Fabuła wiele razy mnie zaskoczyła, bohaterowie mnie urzekli swoją autentycznością, a zakończenie wręcz wbija w fotel (nawet autobusowy). Na początku trochę wkurzały mnie teksty w stylu 'porozmawiajmy, pogadajmy, przecież tak trzeba', a;e po jakimś czasie zrozumiałam, dlaczego Yates tak manewrował tymi pustymi słowami.
Wiecie co? Zanim zaczniecie zastanawiać się, co powinno dać człowiekowi szczęście, to po lekturze powieści Yatesa inaczej spojrzycie na to zagadnienie. Bo okazuje się, że pozory to tylko pozory.

Yates napisał o rodzinie z Ameryki lat 50., ale równie dobrze można odebrać 'Drogę do szczęścia' jako powieść bardzo, ale to bardzo współczesną, bliską XXI wiekowi.
Książkę czytałam bardzo długo, robiłam sobie przerwy na inne, lżejsze pozycje, aby potem znowu sięgnąć po historię April i Franka. Powiem tyle - to jest naprawdę bardzo dobre. Bardzo dobra opowieść o...