„Są takie miejsca i takie czasy, kiedy bycie nikim, przynosi większy zaszczyt niż bycie kimś.”

To, zaczerpnięte z najnowszej książki Carlosa Ruiza Zafóna zdanie, stanowi najdoskonalsze przesłanie "Więźnia nieba". Tym razem autor odkrywa przed czytelnikami bodaj najmroczniejszą kartę w historii Barcelony – twierdzę Montjuic. Wraz z nią wyjawia również tragiczne i krwawe dzieje Fermína Romero de Torres, najwierniejszego przyjaciela rodu Sempere, znanego wszystkim wielbicielom "Cienia wiatru".

Daniel Sempere jest już statecznym mężczyzną, który odkrywa uroki życia rodzinnego, wraz z ukochaną Beą wychowując małego Juliana. Wiedzie spokojny żywot i jedyną ciemną chmurą na horyzoncie przyszłości wydają się nader nędzne dochody księgarni, jedynego źródła utrzymania rodziny. Pozbawione optymizmu jest również oblicze jego oddanego współpracownika, Fermína. Nasz bohater stan ten przypisuje jednak wizji rychłego ożenku kompana oraz temu, iż wybranka jego serca pozostaje w błogosławionym stanie. Sytuacja jednak dramatycznie się komplikuje wraz z pojawieniem odpychającego osobnika, poszukującego „Fermina Romero de Torres, który powrócił spośród umarłych i jest w posiadaniu klucza do przyszłości”.

W obliczu tej niespodziewanej wizyty odstręczającego typa, przyjaciel Daniela postanawia opowiedzieć mu koleje swego smutnego losu. Z odmętów przeszłości wyłania się postać niejakiego Mauricio Vallsa, bezwzględnego naczelnika zakładu karnego w Montjuic, obdarzonego miernym talentem literackim i wybujałym ego. Jedynym skazańcem, który zdaje się nie odczuwać trwogi przed tą złowrogą personą, jest David Martin – tytułowy „więzień nieba”.

Ów, cieszący się swego czasu ogromną sławą pisarz, jest obiektem zawiści pana naczelnika. Don Mauricio składa mu propozycję nie do odrzucenia, a chcąc ułatwić podjęcie słusznej decyzji, szantażuje nieszczęśnika, wykorzystując w tym celu jego ukochaną. W tym miejscu losy wszystkich bohaterów niespodziewanie krzyżują się…

Carlos Ruiz Zafón po raz kolejny wiedzie czytelnika mrocznymi ulicami miasta nędzników, istot pozbawionych własnej tożsamości i zepchniętych na margines społeczeństwa. Odsłania najciemniejsze strony natury ludzkiej, mordercze instynkty, żądzę władzy tak silną, że nie sposób się jej oprzeć. Z drugiej jednak strony pokazuje, że prawdziwa przyjaźń przetrwa najcięższą próbę i nawet w najmniej sprzyjających okolicznościach można spotkać ludzi, którym nie jest obojętny los drugiego człowieka. Jakby chcąc umocnić w nas wiarę i nadzieję, autor zaprasza nas także na Cmentarz Zapomnianych Książek, miejsce tajemnicze, gdzie wszystko się zaczyna...

"Więzień nieba" to kolejny przykład doskonałego warsztatu literackiego Zafona. Z właściwym sobie inteligentnym poczuciem humoru, wysmakowaną ironią i zmyślnie skomponowaną aluzją tworzy prawdziwie magiczny świat. Wszystko jest w nim doskonale wyważone – obok brutalnej, wypełnionej gwałtem i krwią niewinnych opowieści, czytelnik znajdzie również niewymuszony dowcip.

"Evaristo obrzucił Beę powłóczystym wzrokiem, prześwietlając ją od stóp po głowę.
– A kiedy będzie mi dane miłą panią podfastrygować i rozfastrygować, skarbie? – spytał kokieteryjnie i w teatralnym piruecie zniknął za kotarą.
– Widziała pani, jak na panią spojrzał ten łobuz – powiedziała Bernarda. – A mówią, że on z tych z przeciwległej strony chodnika.
– Mam wrażenie, Bernardo, że Evaristo chodzi po wszystkich chodnikach.”

Carlos Ruiz Zafón pozostawia odbiorców z poczuciem niedosytu. Pomimo ze wszech miar sprzyjającego zakończenia daje dobitnie do zrozumienia, że machina historii została wprawiona w ruch i nie sposób jej zatrzymać, a nam przyjdzie tylko cierpliwie czekać na dalszy ciąg...

„Są takie miejsca i takie czasy, kiedy bycie nikim, przynosi większy zaszczyt niż bycie kimś.”

To, zaczerpnięte z najnowszej książki Carlosa Ruiza Zafóna zdanie, stanowi najdoskonalsze przesłanie "Więźnia nieba". Tym razem autor odkrywa przed czytelnikami bodaj najmroczniejszą kartę w historii Barcelony – twierdzę Montjuic. Wraz z nią wyjawia również tragiczne i krwawe...